به گزارش خبرنگار ایرنا، استاد علی برزگر که به علی خیاط معروف است و همه او را با این نام می شناسند از جمله خیاطان قدیمی سنندج است که از سال 1350 و از هفت سالگی خیاطی را در یکی از خیاطی های شهر آغاز کرد و پس از مدتی توانست به خیاطی چیره دست تبدیل شود و در دوخت لباس های محلی کُردی مردانه و زنانه شهرتی برای خود دست و پا کند.
این خیاط 54 ساله روز دوشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: در 46 سالی که به خیاطی مشغول هستم سعی کرده ام با تکریم مشتریان و احترام به خواست شان، بهترین کار را در دوخت لباس ها ارائه دهم.
وی افزود: در سال های گذشته دوخت و دوز لباس محلی از رونق بهتری برخوردار بود و برخی مشتریان ماه ها در نوبت بودند ولی اکنون با ورود البسه بی کیفیت چینی، مشتریان ما هم کم شده و تعداد کمی از مردم هنوز تمایل به دوخت لباس های محلی دارند و بسیاری هم فقط برای تعمیر البسه خود مراجعه می کنند.
وی می گوید: بخاطر علاقه به این حرفه دوران کودکی اش در مغازه خیاطی گذشته و او برای یادگیری این حرفه از درس و مدرسه غافل ماند و اندازه و برش ها را به صورت ذهنی یاد گرفت.
استاد علی خیاط گفت: چند سال قبل در کلاس های نهضت سوادآموزی شرکت کردم و اکنون می توانم با اندک سوادی که دارم حداقل اندازه ها و نام مشتریان را بنویسم، او هنوز مدل های طراحی لباس را در ذهنش ترسیم می کند و هر مدلی که مشتریانش بخواهند برای آنها می دوزد.
به گفته این استاد خیاط، نخستین لباسی را که بعد از پایان دوران شاگردی دوخته است را به قیمت 200 ریال به یکی از دوستانش فروخت و اکنون همان لباس را با 400 هزار ریال می دوزد.
وی یادآور شد: در مدت 46 سال اشتغال در این حرفه صدها دست لباس دوخته و برای برخی از مشتریانش از کودکی تا دامادی لباس دوخته است و زمانی که مشتریانش زیاد بودند روزی 2 دست لباس می دوخت.
این استاد زبردست چندین شاگرد هم تربیت کرده که برخی از آنها اکنون خود در این حرفه استاد و حرفه ایی هستند و از این راه امرار معاش می کنند.
استاد علی برزگر یا همان علی خیاط با وجود فعالیت 46 ساله در این حرفه فقط 25 سال سابقه پرداخت بیمه دارد و برای حدود 20 سال دیگر از فعالیتش هیچ سابقه بیمه ایی ندارد.
رئیس اتحادیه دوزندگان و صنوف وابسته سنندج گفت: در این شهر بیش از 800 دوزنده دارای مجوز تحت پوشش این صنف فعالیت می کنند که از این تعداد، 300 مجوز به نام بانوان صادر شده است.
سلمان صلواتی افزود: علاوه بر خیاطان، کفاشان، بافندگان و برخی مشاغل دیگر نیز در این صنف تعریف شده و تجت پوشش اتحادیه قرار دارند.
وی اضافه کرد: طبق قانون، خیاطان از سن 18 سالگی می توانند مجوز فعالیت بگیرند و به تازگی صنف پارچه فروشان نیز می خواهد در قالب این صنف تعریف شود.
صلواتی با انتقاد از ورود البسه چینی و کم رونق شدن دوخت لباس یادآور شد: بدلیل ارزانی این اجناس بی کیفیت نسبت به البسه دست دوز، بسیاری از مشتریان از این کالاهای وارداتی استفاده می کنند و خیاطان و تولیدی ها بازار کار خوبی ندارند.
وی اظهار کرد: بی رونقی بازار کار باعث شد بسیاری از تولیدی ها در آستانه تعطیلی قرار گیرند و کمتر کسی تمایل به فراگیری حرفه خیاطی و شاگردی در این حرفه دارد.
به گزارش ایرنا، واردات بی رویه کالاهای خارجی (چینی) می تواند به صنایع داخلی بویژه تولید ملی آسیب های جدی وارد کند، واردات البسه چینی بی کیفیت، روی شغل هزاران نفر از جمله خیاط تاثیر مستقیم گذاشته و این حرفه را با تهدید مواجه ساخته است.
سیاست گذاران این بخش می توانند با اتخاذ راهکارهایی ضمن ممانعت از ورود البسه بی کیفیت، با گسترش صنایع نساجی داخلی و یا واردات پارچه مرغوب، زمینه را برای فعالیت تولیدی ها و خیاطی ها و رونق این حرف فراهم کنند.
کساد بودن و کم رونق بودن بازار حرفه خیاطی در بلند مدت می تواند ضمن به فراموشی سپردن شدن این حرفه و از بین رفتن آن به عنوان یک شغل، به عدم تمایل مردم به استفاده از لباس های محلی نیز منجر شود.
خبرنگار: عبدالله رحمانی**انتشار: مجید سلیمانی
3020/9102
انتهای پیام این خیاط 54 ساله روز دوشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: در 46 سالی که به خیاطی مشغول هستم سعی کرده ام با تکریم مشتریان و احترام به خواست شان، بهترین کار را در دوخت لباس ها ارائه دهم.
وی افزود: در سال های گذشته دوخت و دوز لباس محلی از رونق بهتری برخوردار بود و برخی مشتریان ماه ها در نوبت بودند ولی اکنون با ورود البسه بی کیفیت چینی، مشتریان ما هم کم شده و تعداد کمی از مردم هنوز تمایل به دوخت لباس های محلی دارند و بسیاری هم فقط برای تعمیر البسه خود مراجعه می کنند.
وی می گوید: بخاطر علاقه به این حرفه دوران کودکی اش در مغازه خیاطی گذشته و او برای یادگیری این حرفه از درس و مدرسه غافل ماند و اندازه و برش ها را به صورت ذهنی یاد گرفت.
استاد علی خیاط گفت: چند سال قبل در کلاس های نهضت سوادآموزی شرکت کردم و اکنون می توانم با اندک سوادی که دارم حداقل اندازه ها و نام مشتریان را بنویسم، او هنوز مدل های طراحی لباس را در ذهنش ترسیم می کند و هر مدلی که مشتریانش بخواهند برای آنها می دوزد.
به گفته این استاد خیاط، نخستین لباسی را که بعد از پایان دوران شاگردی دوخته است را به قیمت 200 ریال به یکی از دوستانش فروخت و اکنون همان لباس را با 400 هزار ریال می دوزد.
وی یادآور شد: در مدت 46 سال اشتغال در این حرفه صدها دست لباس دوخته و برای برخی از مشتریانش از کودکی تا دامادی لباس دوخته است و زمانی که مشتریانش زیاد بودند روزی 2 دست لباس می دوخت.
این استاد زبردست چندین شاگرد هم تربیت کرده که برخی از آنها اکنون خود در این حرفه استاد و حرفه ایی هستند و از این راه امرار معاش می کنند.
استاد علی برزگر یا همان علی خیاط با وجود فعالیت 46 ساله در این حرفه فقط 25 سال سابقه پرداخت بیمه دارد و برای حدود 20 سال دیگر از فعالیتش هیچ سابقه بیمه ایی ندارد.
رئیس اتحادیه دوزندگان و صنوف وابسته سنندج گفت: در این شهر بیش از 800 دوزنده دارای مجوز تحت پوشش این صنف فعالیت می کنند که از این تعداد، 300 مجوز به نام بانوان صادر شده است.
سلمان صلواتی افزود: علاوه بر خیاطان، کفاشان، بافندگان و برخی مشاغل دیگر نیز در این صنف تعریف شده و تجت پوشش اتحادیه قرار دارند.
وی اضافه کرد: طبق قانون، خیاطان از سن 18 سالگی می توانند مجوز فعالیت بگیرند و به تازگی صنف پارچه فروشان نیز می خواهد در قالب این صنف تعریف شود.
صلواتی با انتقاد از ورود البسه چینی و کم رونق شدن دوخت لباس یادآور شد: بدلیل ارزانی این اجناس بی کیفیت نسبت به البسه دست دوز، بسیاری از مشتریان از این کالاهای وارداتی استفاده می کنند و خیاطان و تولیدی ها بازار کار خوبی ندارند.
وی اظهار کرد: بی رونقی بازار کار باعث شد بسیاری از تولیدی ها در آستانه تعطیلی قرار گیرند و کمتر کسی تمایل به فراگیری حرفه خیاطی و شاگردی در این حرفه دارد.
به گزارش ایرنا، واردات بی رویه کالاهای خارجی (چینی) می تواند به صنایع داخلی بویژه تولید ملی آسیب های جدی وارد کند، واردات البسه چینی بی کیفیت، روی شغل هزاران نفر از جمله خیاط تاثیر مستقیم گذاشته و این حرفه را با تهدید مواجه ساخته است.
سیاست گذاران این بخش می توانند با اتخاذ راهکارهایی ضمن ممانعت از ورود البسه بی کیفیت، با گسترش صنایع نساجی داخلی و یا واردات پارچه مرغوب، زمینه را برای فعالیت تولیدی ها و خیاطی ها و رونق این حرف فراهم کنند.
کساد بودن و کم رونق بودن بازار حرفه خیاطی در بلند مدت می تواند ضمن به فراموشی سپردن شدن این حرفه و از بین رفتن آن به عنوان یک شغل، به عدم تمایل مردم به استفاده از لباس های محلی نیز منجر شود.
خبرنگار: عبدالله رحمانی**انتشار: مجید سلیمانی
3020/9102
کپی شد
