در این یادداشت آمده است: بر این باورم که دوران طلایی روزنامه نگاری در استان کردستان هنوز شکل نگرفته است؛ روزنامه نگاری به نام نیست به رسم است و با شکل گیری تشکل های قدرتمند نمود پیدا می کند.
روزنامه نگاری به تعداد وجود نشریات و رسانه ها نیست بلکه با تاثیر گذاری، داشتن مسئولیت اجتماعی و وجود هیات تحریریه های پویا، پای کار مانده و جاودانه می شود.
در استان کردستان، مانند همه جای کشور، ورود به حرفه روزنامه نگاری بسیار آسان است و شاید از جمله حرفه هایی باشد که نویسنده های مطبوعات و رسانه ها، نیازی به آموزش در آن نمی بینند و آنطور که استادان این فن می گویند: کمال در روزنامه نگاری به زمان و پختگی نیاز دارد؛ چون آتشی مشتعل از بنزین زود فرو می نشیند و چون آتشی دیگر که با چوب گُر می گیرد و زبانه می کشد و تا صبح در دانه های زغال، می توان رمق و توان را در آن دید.
چه بسیار افرادی که در صف جامعه خود را روزنامه نگار نام نهاده اند و تاثیر مطالب آنان را باید مردم جواب دهند تا روزنامه نگاران با خود بگوید که چند مرده حلاج بوده اند.
چراغ روزنامه نگاری با داشتن نمودار سازمانی در تحریریه ها، دانش منشور اخلاقی، شیوه نامه رسانه ای و تعهد به مخاطب، روشن خواهند ماند.
هنوز تجربه استاد شاگردی در روزنامه نگاری کردستان آنطور که شایسته است، شکل نگرفته است هنوز روحیه آموختن در ما بسیار پایین و شاکله آن بر مبنای آموخته های گذشته است و با علم جدید روزنامه نگاری می توان گفت که بیگانه ایم.
هنوز روزنامه نگاری حزبی و غیر حزبی ما راه خود را از هم جدا نکرده اند و همچنان بوی جانبداری احساسی در روزنامه نگاری کردستان به مشام می رسد.
هنوز از سر اجبار و عدم تعهد به مخاطب گاهی بیش از یک چهارم فضای رسانه را به آگهی می دهیم و هنوز در بحث مدیریت رسانه، تجربه های لازم را نداریم و نیاموخته ایم.
زود رنجی روزنامه نگاران، گاهی نداشتن تواضع و فروتنی، اعتراف نکردن به اشتباه، تصمیم های عجولانه از دیگر مواردی است که تن رنجور فن، علم، حرفه و صنعت روزنامه نگاری در کردستان را آزار می دهند و باید گفت تنت بدست ناطبیبان رنجور.
9102/3034/
انتهای پیام روزنامه نگاری به تعداد وجود نشریات و رسانه ها نیست بلکه با تاثیر گذاری، داشتن مسئولیت اجتماعی و وجود هیات تحریریه های پویا، پای کار مانده و جاودانه می شود.
در استان کردستان، مانند همه جای کشور، ورود به حرفه روزنامه نگاری بسیار آسان است و شاید از جمله حرفه هایی باشد که نویسنده های مطبوعات و رسانه ها، نیازی به آموزش در آن نمی بینند و آنطور که استادان این فن می گویند: کمال در روزنامه نگاری به زمان و پختگی نیاز دارد؛ چون آتشی مشتعل از بنزین زود فرو می نشیند و چون آتشی دیگر که با چوب گُر می گیرد و زبانه می کشد و تا صبح در دانه های زغال، می توان رمق و توان را در آن دید.
چه بسیار افرادی که در صف جامعه خود را روزنامه نگار نام نهاده اند و تاثیر مطالب آنان را باید مردم جواب دهند تا روزنامه نگاران با خود بگوید که چند مرده حلاج بوده اند.
چراغ روزنامه نگاری با داشتن نمودار سازمانی در تحریریه ها، دانش منشور اخلاقی، شیوه نامه رسانه ای و تعهد به مخاطب، روشن خواهند ماند.
هنوز تجربه استاد شاگردی در روزنامه نگاری کردستان آنطور که شایسته است، شکل نگرفته است هنوز روحیه آموختن در ما بسیار پایین و شاکله آن بر مبنای آموخته های گذشته است و با علم جدید روزنامه نگاری می توان گفت که بیگانه ایم.
هنوز روزنامه نگاری حزبی و غیر حزبی ما راه خود را از هم جدا نکرده اند و همچنان بوی جانبداری احساسی در روزنامه نگاری کردستان به مشام می رسد.
هنوز از سر اجبار و عدم تعهد به مخاطب گاهی بیش از یک چهارم فضای رسانه را به آگهی می دهیم و هنوز در بحث مدیریت رسانه، تجربه های لازم را نداریم و نیاموخته ایم.
زود رنجی روزنامه نگاران، گاهی نداشتن تواضع و فروتنی، اعتراف نکردن به اشتباه، تصمیم های عجولانه از دیگر مواردی است که تن رنجور فن، علم، حرفه و صنعت روزنامه نگاری در کردستان را آزار می دهند و باید گفت تنت بدست ناطبیبان رنجور.
9102/3034/
کپی شد
