عضو هیات موسسین کانون‌صنفی‌معلمان کردستان با اشاره به اینکه مدارس با پول اولیا اداره می‌شود، گفت: اگر یک مدیر بخواهد با سرانه اختصاصی، مدرسه را اداره کند، باید ماه دوم مدرسه را تعطیل کند.
اسکندر لطفی عضو هیات موسس کانون صنفی معلمان کردستان در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا پیرامون مطالبات فرهنگیان از دولت دوزادهم گفت: بیمه‌های تکمیلی فرهنگیان در بسیاری مناطق عملاً کاربردی ندارد، به ندرت داروخانه، پزشک و یا حتی بیمارستانی تمایل به عقد قرارداد با این بیمه را دارد.
این فعال صنفی ادامه داد: بطور مثال در شهر مریوان هیچ داروخانه و پزشکی با بیمه تکمیلی آموزش و پرورش قرارداد ندارد و در نهایت باید هزینه‌ها را خودمان پرداخت کنیم، سپس فاکتورها را در پیچ و خم یک پروسه طولانی، به بیمه ارائه دهیم.
او گفت: این پروسه چنان زمان‌بر است که بنده به شخصه‌تاکنون حتی یک بار هم برای تسویه و دریافت هزینه کردهای خود، مراجعه نکرده ام و می‌دانم هم که اکثر معلمان نیز حاضر نیستند در این پروسه قرار گرفته و از مزایای ناچیز آن استفاده کنند.
عضو هیات موسس کانون صنفی معلمان استان کردستان سامان یافتنِ وضع معیشتی فرهنگیان، بعنوان یکی از دغدغه‌های اصلی و البته مطالبات آنها از دولت پیش رو یاد کرد و ادامه داد: در دولت یازدهم تغییرات خوبی صورت گرفت، اما از آنجا که در گذشته "جا ماندگی" زیادی نسبت به پرسنل دیگر نهادها وجود داشت، این تغییرات آنچنان که باید و شاید، گره گشا نبود.
وی با بیان اینکه مسئولان بجای افزایش حقوق معلمان در اندیشه بالا بردنِ سطح و میزان مزایای فرهنگیان باشند، اظهار داشت: هنوز هم مزایایی وجود دارد که معلمین و فرهنگیان در مقایسه با کارکنان دیگر وزارتخانه‌ها، از آن محروم هستند. بطور مثال به معلمان زمین و یا وام و تسهیلات چشمگیری داده نمی‌شود که بتوانند با استفاده از آن صاحب مسکن بشوند حتی اگر حقوق فرهنگیان افزایشی هم داشته باشد از آنجا که تورم کشور ما در سطح بالایی است، عملاً امکانی برای خانه‌دار شدن معلمان فراهم نیست. من معتقدم با افزایش مزایا، "روند زندگی" معلمان بهتر خواهد شد.
این فعال صنفی در ادامه به سرانه مدارس اشاره کرد و گفت: در منطقه خود ما و به ویژه شهر مریوان، سرانه آموزشی فقط نیم متر مربع است، درحالی که میانگین سرانه کل کشور ۲ مترمربع است و با هم قابل مقایسه نیستند.
او افزود: هیچ مدرسه‌ای در مریوان نیست که ۲ شیفته نباشد، استفاده از فضای کلاس‌ها در مریوان ۱۸۰ درصد است؛ یعنی از فضای هر کلاس، برای ۲ کلاس استفاده می‌کنیم در صورتی که در اکثر مناطق کشور این میزان ۷۰ درصد بوده و بخشی از کلاس‌ها خالی است.
وی با بحرانی توصیف کردن این شرایط افزود: ما در مریوان هیچ پیش دانشگاهی نداریم که بتواند شیف ثابت صبح باشد. دانش آموزِ پیش دانشگاهی که باید خود را برای کنکور آماده کند، در شیفت چرخشی قرار می گیرد. دانش آموزِ سال سوم و پیش دانشگاهی که باید سرنوشتش در این دوره تعیین بشود، مجبور است بعداز ظهر به مدرسه بیاید. همه می دانیم دانش آموزی که بعدازظهر به مدرسه برود، در واقع کل روز خود را از دست می‌دهد.
عضو هیات موسس کانون صنفی معلمان استان کردستان از توسعه نیافتن سرانه آموزش در مریوان و بی توجهی به احداث فضاهای جدید به نسبت گسترشِ شهر، بعنوان یک دغدغه جدی برشمرد و گفت: متاسفانه یک دانش آموز کلاس اول باید حداقل ۲۵ دقیقه راه را بپیماید تا از شرق شهر به غرب شهر و مدرسه برسد، چرا؟ چون با وجود گسترش و توسعه ۲ کیلومتری شهر در راستای شرق، جنوب و غرب شهر، هیچ مدرسه و مکان آموزشی ساخته نشده است! همین بی توجهی باعث شده است که یک بچه ۶ ساله مجبور باشد ۲۵ تا ۴۰ دقیقه پیاده راه را طی کند تا به مدرسه برسد. آنهم مدارسی با تراکم ۳۵ یا ۴۰ نفر دانش آموز!
او با اشاره به وضع نابسامان مدارس شبانه روزی گفت: مدارس شبانه روزی نه تنها توسعه پیدا نکرده، بلکه سال به سال از نظر کیفی نیز تنزل یافته و موجب بالا رفتن آمار و میزان ترک تحصیل شده است.
این فعال صنفی معلمان گفت: باید به این موضوع مهم توجه داشته باشیم که اکنون خوابگاه های شبانه روزی داریم که یک پسربچه سال اول راهنمایی با یک جوان ۱۸ ساله ی پیش دانشگاهی در یک خوابگاه هستند. و قطعا بحث روانی این موضوع عواقبی بدنبال خواهد داشت.
وی ادامه داد: شاید تفکیک کلاس لحاظ شده باشد، ممکن است اتاقهایشان را جدا کرده و طبقاتشان مجزا شده باشد، با این حال اما باز هم چنین خوابگاه هایی عوارضی را درپی دارد. پیش از این خوابگاه های سطوح مختلفِ تحصیلی، کاملاً جدا از هم بود. اما الان خوابگاه ها را مرکزی کرده‌اند و ۱۰ – ۱۲ مدرسه یک خوابگاه مشترک دارند. با این شیوه شاید هزینه ها تجمیع شده باشد، اما عواقب بدِ آن از جمله ترک تحصیل، بسیار حائز اهمیت است که باید به آن توجه شود.
عضو هیات موسس کانون صنفی معلمان استان کردستان اظهار داشت: برخلاف ۵ – ۶ سال گذشته، پارسال قدم هایی برای بهتر شدنِ سرانه آموزشی برداشته شد، اما عملاً تمام مدیران همچنان مجبور هستند با پول اولیاء دانش آموزان مدارس را اداره کنند.
او گفت: مدیران مدارس با لطایف الحیل و شیوه های مختلف از اولیاء پول دریافت می کنند تا از پس هزینه های اداره مدارس بر آیند. در واقع اکنون عملاً مدارس با پول خانواده دانش آموزان اداره می شود. اگر یک مدیر بخواهد با سرانه اختصاصی، مدرسه را اداره کند، باید ماه دوم مدرسه را تعطیل کند. چراکه سرانه آموزشیِ کنونی نمی‌تواند حتی هزینه های یک ماه آب و برق مدارس را پوشش بدهد، چه برسد به سایر هزینه‌ها!
این فعال صنفی همچنین به نابسامانی و وضع بد معیشتی جامعه فرهنگیان اشاره کرد و گفت: معیشت معلمان کماکان همان ضعف های گذشته را دارد، اما بدتر از آن بحث نیروهای آزاد است که متاسفانه وضعیت بسیار بدی دارند. بطوریکه بیمه و دوره های آموزشی واقعی برایشان در نظر گرفته نمی شود و در مقابل با کمترین حقوق به کار گیری شده اند. مثلاً فردی با فوق لیسانس، با ۱۵ ساعت تدریس در هفته، ماهی ۴۰۰ هزار تومان در مدارس غیرانتفاعی حقوق می گیرد. این افراد هم به دلیل نبودِ کار، بالاجبار با همین مبلغ راضی به کار می شوند.
وی افزود: البته شاید دوره‌ای فرمالیته برای این معلمان برگزار بشود و بعضاً تحت بیمه قرار داده شوند که البته باز هم حق بیمه را از همان حقوق ناچیزشان کم می‌کنند. من معلمی را دیدم که برای ۴ ماه تدریس، کلِ دریافتی‌اش فقط ۷۰ هزار تومان بود و مابقیِ همان حق و حقوق ناچیزش را به بهانه هزینه‌های بیمه، کسر کرده و از او گرفته‌اند.
این فعال صنفی در پایان گفت: لازم می‌دانم به قدم بسیار موثر که در واقع پاسخ خوبِ دولت یازدهم به یکی از مطالبات فرهنگیان بود اشاره کنم و آن این که دولت آقای روحانی در اقدامی شایسته، با اختصاص اعتبار ویژه برای معلمان نوار مرزی، موجب افزایش ۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار تومان شاغلین حوزه نوار مرزی شدند و به لطف دولت از ۲ سال پیش اعمال شده است.
