به گزارش ایرنا، ساختمان این گنجینه مانند اشیای تاریخی به نمایش گذاشته در آن از قدمتی بیش از 170 سال برخوردار است که اگر زبان بگشاید خود نیز گویای بسیاری از حوادث و خاطره های گذشته مردم این سرزمین است.
گنجینه شهر سنندج در عمارتی باشکوه و اعیانی با قدمتی افزون بر 150 سال در خیابان امام خمینی(ره) قرار دارد، این عمارت که به سفارش ˈ ملا لطف الله شیخ الاسلام ˈ یکی از علمای بزرگ این دیار ساخته شده، پس از فوت بانی آن توسط نوادگان او به 2 بخش جداگانه تقسیم و به فروش رسیده است.
بخش اندرونی به تملک خانواده حبیبی و بخش بیرونی به تملک عبدالحمیدخان سنندجی (سالار سعید) در آمده که از این رو امروز هر بخش از آن بنای یکپارچه با نام مالکان جدید شناخته می شود.
سالار سعید بخش بیرونی عمارت را در سال 1336 به اداره فرهنگ آن دوران واگذار کرد و تا سال 1351 این بخش در اختیار اداره فرهنگ بود و برای مواردی چون دانشسرا، کتابخانه و خانه پیشاهنگان مورد استفاده قرار گرفته است.
در همین سال از طرف وزارت فرهنگ و هنر وقت جهت تاسیس موزه تملک شد و پس از مرمت و آماده سازی در مهر 1354با نام ˈ موزه سنندجˈ افتتاح شد.
بخش اندرونی نیز تا سال 1371 در مالکیت خانواده حبیبی بود و در این سال به تملک اداره میراث فرهنگی و گردشگری استان کردستان درآمد.
این موزه از ابتدا دارای 2 بخش باستان شناسی و مردم شناسی بود که بخش باستان شناسی آن شامل دوره های مختلف از ماقبل تاریخ تا دوره قاجار نگهداری می شود که بخشی از این اشیا متعلق به استان های همجوار و برخی به استان های دیگر تعلق دارد و بعضی نیز مکشوفه از قاچاقچیان است.
هر چند مدت یک بار اشیای یکی از استان های کشور را در این بخش به نمایش می گذاشتند ولی بعد از انقلاب این بخش صرفا به نمایش اشیای مردم شناسی کردستان اختصاص یافت و با تاسیس خانه کرد در سال 1382 اشیا مردم شناسی این موزه به خانه کرد منتقل و کل فضای موزه به نمایش اشیا باستانی اختصاص یافت.
موزه سنندج در برگیرنده چهار بخش جداگانه است که به اشیای قبل از تاریخ، عصر تاریخ، دوران اسلامی و بخش نمایش اشیای موقت تفکیک می شود.
بخش پیش از تاریخ در راهروی ورودی و یکی از اتاق های جنب سالن اصلی قرار گرفته است، در این بخش یک مجموعه ظروف سفال نگهداری می شوند که مکشوفه از مناطق کردستان و به خصوص شهرستان بانه هستند.
تعدادی از ظروف هم مربوط به کنگاور است، در بین اشیا این بخش پیه سوزهای مکشوفه از بانه بسیار قابل توجه اند، سالن اصلی و یکی از اتاق های جنب سالن و راهرو خروجی به اشیا تاریخی اختصاص یافته است.
مهمترین آنها اشیای مکشوفه از تپه زیویه یعنی مهمترین تپه تاریخی استان کردستان است که اشیای طلایی شامل زیورآلات زنانه و انواع ظروف سفال به رنگ های خاکستری، قرمز و نخودی در این موزه کوجود است.
البته زیباترین این اشیا تنگ کوچک لعابدار منقوشی است که لعاب آن فیروزه ای و سفید و زرد با نقش گل هایی به شکل ذرت است.
از دیگر اشیاء تاریخی مکشوفه این تپه اشیای مفرغی شامل ظروف و انواع تبر، سنجاق های تدفینی و سوزن های دوخت و حلقه ها، اشیایی از جنس استخوان و عاج شامل قطعات تصاویری از شکار و نبرد با نقش های اسطوره ای و گل ها، نقوش هندسی و سر پیکان، اشیا سنگی شامل سردوک ها، حلقه و مهره های ریز و درشت از جنس خمیر شیشه است.
علاوه بر اشیا زیویه مجموعه ای از اشیا فلزی و سفالی دیگر شامل انواع سر نیزه، خنجر، حلقه های گوناگون و مجسمه های کوچک و ظروف سفالی با اشکال مختلف و بعضا با نقوش کنده و یا ترسیم شده به رنگ ها قرمز، خاکستری، نخودی و همچنین ظروف شیشه ای شامل انواع پیاله و عطردان در این بخش وجود دارد که با توجه به توقیف بودن آنها، محل دقیق کشفشان معلوم نیست.
از آثار شاخص پیش از تاریخ این موزه می توان به اشیا و ابزار های سنگی با قدمت 20 هزار سال اشاره کرد که از اولین نمونه های ابزار های دست ساخته بشری به شمار می رود که از منطقه سروآباد بدست آمده است.
اسکلت های مربوط به هزاره اول که در شهرک زاگرس سنندج به طور اتفاقی کشف شده و در بخش تاریخی این موزه به نمایش گذاشته شده که بازدیدکنندگان می توانند از نزدیک یک قبرتاریخی همراه با اشیای تدفینی آن را تماشا کنند.
قسمت دیگری از اشیای بخش دوران تاریخی خمره های سفالی هستند که به اصطلاح به خمره های تدفین مشهورند.
این خمره ها به علت حجم بزرگشان در فضای باز موزه نگهداری می شوند و برخی از آنها که کوچکترند در فضای داخلی موزه قرار داده شده اند.
آخرین اشیای این بخش اشیایی است که از حفاری های غار کرفتو به دست آمده و قابل مقایسه با اشیای زیویه هستند.
در این موزه اشیای بخش اسلامی به دو قسمت سفالی و فلزی تقسیم شده اند، در سالن سفال اشیای زیبایی از هنر سفالگری هنرمندان دوره اسلامی نگهداری می شود که عبارتند از تنگ، کاسه، قدح، بشقاب، مجسمه و ریتون که به طرز استادانه ای ساخته شده و با لعاب، نقوش و خطوط تزیین یافته اند.
بخش بسیار کمی از این اشیا متعلق به کردستان است و اکثریت آنها مربوط به نقاط دیگر کشور و به خصوص ری، کاشان و نیشابور است.
در قسمت اشیای فلزی انواع کاسه و بادیه، تنگ، سینی، سنگابه، دیگچه و انواع پیه سوزی نگهداری می شود.
زیر زمین ساختمان یا همان حوض خانه به بخش نمایش اشیای موقت اختصاص یافته است.
این بخش به نمایش اشیای هنری و خارجی اختصاص یافته و از اشیای مهم این بخش می توان به مجسمه های برنزی و ظروف شیشه ای اشاره کرد، اشیای این بخش بر حسب برنامه های موزه تعویض می شوند.
علاوه بر بخش های ذکر شده و اشیای آن تعدادی سنگ نوشته که عبارتند از کتیبه ها و سنگ قبرها در فضای باز گنجینه نگهداری می شوند.
گنجینه ها این امکان را فراهم می کنند که مردمان یک دیار ریشه های هویت اجتماعی و ملی خود را به طور منسجم و پیوسته در تمام ابعاد آن یک جا ناظر باشند.
تعطیلات نوروز که بخشی از زمان افراد به گردش و تفرج اختصاص می یابد محلی مانند گنجینه ها می تواند مکانی مناسب برای صرف وقت باشد.
استان کردستان دارای یک هزار و 519 اثر تاریخی شناسایی شده شامل آثار باستانی، غارهای طبیعی، درختان کهنسال، میراث منقول، قنات و مکان های طبیعی است و هم اکنون 828 مور از این تعداد شامل 763 اثر، هشت مورد میراث طبیعی، 49 مورد میراث معنوی و هشت مورد میراث منقول است.
3034/3020
** خبرنگار: حسن حسین زاده / ** انتشار دهنده: عبدالله رحمانی
انتهای پیام گنجینه شهر سنندج در عمارتی باشکوه و اعیانی با قدمتی افزون بر 150 سال در خیابان امام خمینی(ره) قرار دارد، این عمارت که به سفارش ˈ ملا لطف الله شیخ الاسلام ˈ یکی از علمای بزرگ این دیار ساخته شده، پس از فوت بانی آن توسط نوادگان او به 2 بخش جداگانه تقسیم و به فروش رسیده است.
بخش اندرونی به تملک خانواده حبیبی و بخش بیرونی به تملک عبدالحمیدخان سنندجی (سالار سعید) در آمده که از این رو امروز هر بخش از آن بنای یکپارچه با نام مالکان جدید شناخته می شود.
سالار سعید بخش بیرونی عمارت را در سال 1336 به اداره فرهنگ آن دوران واگذار کرد و تا سال 1351 این بخش در اختیار اداره فرهنگ بود و برای مواردی چون دانشسرا، کتابخانه و خانه پیشاهنگان مورد استفاده قرار گرفته است.
در همین سال از طرف وزارت فرهنگ و هنر وقت جهت تاسیس موزه تملک شد و پس از مرمت و آماده سازی در مهر 1354با نام ˈ موزه سنندجˈ افتتاح شد.
بخش اندرونی نیز تا سال 1371 در مالکیت خانواده حبیبی بود و در این سال به تملک اداره میراث فرهنگی و گردشگری استان کردستان درآمد.
این موزه از ابتدا دارای 2 بخش باستان شناسی و مردم شناسی بود که بخش باستان شناسی آن شامل دوره های مختلف از ماقبل تاریخ تا دوره قاجار نگهداری می شود که بخشی از این اشیا متعلق به استان های همجوار و برخی به استان های دیگر تعلق دارد و بعضی نیز مکشوفه از قاچاقچیان است.
هر چند مدت یک بار اشیای یکی از استان های کشور را در این بخش به نمایش می گذاشتند ولی بعد از انقلاب این بخش صرفا به نمایش اشیای مردم شناسی کردستان اختصاص یافت و با تاسیس خانه کرد در سال 1382 اشیا مردم شناسی این موزه به خانه کرد منتقل و کل فضای موزه به نمایش اشیا باستانی اختصاص یافت.
موزه سنندج در برگیرنده چهار بخش جداگانه است که به اشیای قبل از تاریخ، عصر تاریخ، دوران اسلامی و بخش نمایش اشیای موقت تفکیک می شود.
بخش پیش از تاریخ در راهروی ورودی و یکی از اتاق های جنب سالن اصلی قرار گرفته است، در این بخش یک مجموعه ظروف سفال نگهداری می شوند که مکشوفه از مناطق کردستان و به خصوص شهرستان بانه هستند.
تعدادی از ظروف هم مربوط به کنگاور است، در بین اشیا این بخش پیه سوزهای مکشوفه از بانه بسیار قابل توجه اند، سالن اصلی و یکی از اتاق های جنب سالن و راهرو خروجی به اشیا تاریخی اختصاص یافته است.
مهمترین آنها اشیای مکشوفه از تپه زیویه یعنی مهمترین تپه تاریخی استان کردستان است که اشیای طلایی شامل زیورآلات زنانه و انواع ظروف سفال به رنگ های خاکستری، قرمز و نخودی در این موزه کوجود است.
البته زیباترین این اشیا تنگ کوچک لعابدار منقوشی است که لعاب آن فیروزه ای و سفید و زرد با نقش گل هایی به شکل ذرت است.
از دیگر اشیاء تاریخی مکشوفه این تپه اشیای مفرغی شامل ظروف و انواع تبر، سنجاق های تدفینی و سوزن های دوخت و حلقه ها، اشیایی از جنس استخوان و عاج شامل قطعات تصاویری از شکار و نبرد با نقش های اسطوره ای و گل ها، نقوش هندسی و سر پیکان، اشیا سنگی شامل سردوک ها، حلقه و مهره های ریز و درشت از جنس خمیر شیشه است.
علاوه بر اشیا زیویه مجموعه ای از اشیا فلزی و سفالی دیگر شامل انواع سر نیزه، خنجر، حلقه های گوناگون و مجسمه های کوچک و ظروف سفالی با اشکال مختلف و بعضا با نقوش کنده و یا ترسیم شده به رنگ ها قرمز، خاکستری، نخودی و همچنین ظروف شیشه ای شامل انواع پیاله و عطردان در این بخش وجود دارد که با توجه به توقیف بودن آنها، محل دقیق کشفشان معلوم نیست.
از آثار شاخص پیش از تاریخ این موزه می توان به اشیا و ابزار های سنگی با قدمت 20 هزار سال اشاره کرد که از اولین نمونه های ابزار های دست ساخته بشری به شمار می رود که از منطقه سروآباد بدست آمده است.
اسکلت های مربوط به هزاره اول که در شهرک زاگرس سنندج به طور اتفاقی کشف شده و در بخش تاریخی این موزه به نمایش گذاشته شده که بازدیدکنندگان می توانند از نزدیک یک قبرتاریخی همراه با اشیای تدفینی آن را تماشا کنند.
قسمت دیگری از اشیای بخش دوران تاریخی خمره های سفالی هستند که به اصطلاح به خمره های تدفین مشهورند.
این خمره ها به علت حجم بزرگشان در فضای باز موزه نگهداری می شوند و برخی از آنها که کوچکترند در فضای داخلی موزه قرار داده شده اند.
آخرین اشیای این بخش اشیایی است که از حفاری های غار کرفتو به دست آمده و قابل مقایسه با اشیای زیویه هستند.
در این موزه اشیای بخش اسلامی به دو قسمت سفالی و فلزی تقسیم شده اند، در سالن سفال اشیای زیبایی از هنر سفالگری هنرمندان دوره اسلامی نگهداری می شود که عبارتند از تنگ، کاسه، قدح، بشقاب، مجسمه و ریتون که به طرز استادانه ای ساخته شده و با لعاب، نقوش و خطوط تزیین یافته اند.
بخش بسیار کمی از این اشیا متعلق به کردستان است و اکثریت آنها مربوط به نقاط دیگر کشور و به خصوص ری، کاشان و نیشابور است.
در قسمت اشیای فلزی انواع کاسه و بادیه، تنگ، سینی، سنگابه، دیگچه و انواع پیه سوزی نگهداری می شود.
زیر زمین ساختمان یا همان حوض خانه به بخش نمایش اشیای موقت اختصاص یافته است.
این بخش به نمایش اشیای هنری و خارجی اختصاص یافته و از اشیای مهم این بخش می توان به مجسمه های برنزی و ظروف شیشه ای اشاره کرد، اشیای این بخش بر حسب برنامه های موزه تعویض می شوند.
علاوه بر بخش های ذکر شده و اشیای آن تعدادی سنگ نوشته که عبارتند از کتیبه ها و سنگ قبرها در فضای باز گنجینه نگهداری می شوند.
گنجینه ها این امکان را فراهم می کنند که مردمان یک دیار ریشه های هویت اجتماعی و ملی خود را به طور منسجم و پیوسته در تمام ابعاد آن یک جا ناظر باشند.
تعطیلات نوروز که بخشی از زمان افراد به گردش و تفرج اختصاص می یابد محلی مانند گنجینه ها می تواند مکانی مناسب برای صرف وقت باشد.
استان کردستان دارای یک هزار و 519 اثر تاریخی شناسایی شده شامل آثار باستانی، غارهای طبیعی، درختان کهنسال، میراث منقول، قنات و مکان های طبیعی است و هم اکنون 828 مور از این تعداد شامل 763 اثر، هشت مورد میراث طبیعی، 49 مورد میراث معنوی و هشت مورد میراث منقول است.
3034/3020
** خبرنگار: حسن حسین زاده / ** انتشار دهنده: عبدالله رحمانی
کپی شد
