رقابت عجیبی بین برندهای خوراکی و پوشاک در جهان نوین مصرف گرا وجود دارد، به گونه ای که گاه کارتل های اقتصادی در این زمینه در کشورهای اروپایی یا آسیایی شکل می گیرد.
اگرچه در آمریکا این کارتل ها به نوعی ممنوعیت دارند، اما سرمایه گذاران آمریکایی تلاش می کنند با بهره گیری از نیروی انسانی ارزان قیمت در کشورهای در حال توسعه یا جهان سوم، این کارتل را بین المللی سرپا نگه دارند.
برای ایتالیایی ها 'پیتزا' یک غذا یا فست فود نیست، آنگونه که برای آمریکایی ها 'مک دونالد' تنها به عنوان یک برند غذایی محسوب نمی شود.
اگر در دانمارک روستای تولید کننده پنیر محلی یک کانون گردشگری است یا در روسیه شهر تولید کننده یک نوع نوشیدنی شهر گردش پذیر است، اما در هفت یا هشت کشور جهان، برند کالا یک شاهرگ اقتصادی است.
در حالی که مک دونالد آمریکا حدود 65 میلیون مشتری ثابت کد دار دارد، یا پیتزای ناپل ایتالیا با سه قرن قدمت در جنگ های سیاسی اروپایی رد پا دارد، برخی از برندهای غذایی در جهان حتی به عنوان نشانه ای سیاسی از یک کشور محسوب می شود.
چه اینکه در جنگ سرد کمونیست ها با ایجاد فروشگاه های فست فود یا شکلات و خوراکی های غربی به شدت برخورد می کردند.
این برندها روز به روز بر قدرت سیاسی خود می افزودند، به گونه ای که برخی از نشریات طنز از این فروشگاهها به عنوان 'آشیرخانه سیاست' نام می بردند.
وجود برندهای دیگر محصولات غذایی از جمله شکلات ها، قهوه و نسکافه، بیسکویت، نوشابه های الکلی یا غیرالکلی، فست فودها، فرآوردهای لبنی و سس ها حتی در 'بازار باز' یا 'اقتصاد آزاد' برای خود امپراتوری غذا تشکیل داده اند.
در بخش پوشاک یا لباس نیز حدود 60 تا 80 برند جهان را در سیطره خود در آورده اند، به گونه ای که برخی از لباس ها فقط مختص دیپلمات ها دوخته می شود.
ایتالیا، فرانسه، انگلیس و در نهایت آمریکا چهار کشوری بوده اند که بازار لباس و پوشاک جهان را در اختیار گرفته اند و گردش مالی این برندها سالانه بیش از هزاران میلیارد دلار است.
تولید ادکلن ها و کفش ها و کمربندها نیز در حوزه نظام جامع پوشاک گنجانده شده است تا رقابت در این حوزه قابل قیاس و اندازه گیری با شرکت های خودروسازی باشد.
برخی از این شرکت های تولید غذا یا پوشاک در سراسر جهان حتی دارای 300هزار کارمند هستند و یا برخی از این تولیدکنندگان دارای شبکه های تلویزیونی می باشند.
اما کدهای که نوع فرم تولید لباس یا فرم اجتماعی خوراک در جوامع ایجاد می کند، حاوی این مطلب است که تبدیل یک شیء مانند لباس یا خوراک به نشانه بی دلیل نمی تواند، باشد.
دغدغه ست شدن ها در حوزه لباس و نظام جامع پوشاک حتی به حوزه هنر کشیده شده است و در سینما این ست شدگی لباس یک متد ارزشگذاری شده است.
این نشانه ها در لباس و خوراک روز به روز در تبلیغات تلویزیونی یا بیلبوردهای شهری گسترده می شود به گونه ای که از خود این تبلیغ به عنوان پدیده نام برده می شود.
پس برای تولید این پدیده ها، مشاوران تبلیغاتی از نشانه های فرهنگی استفاده می کنند تا جذابیت کالا را در دلالت های نظام صوری و افتراقی تبلیغات بگنجانند.
از این رو تولید در حوزه لباس یا خوراک برای یک کشور به اندازه تولید یک خودرو ملی می تواند اثر بخش یا قابل اعتنا باشد.
تولید کالا و مصرف آن یعنی عرصه و تقاضا ارتباط مستقیم با بازار کار دارد یعنی به ازای تولید هر چهار دست کت و شلوار یک نفر مشغول به کار می شود.
در حوزه اقتصاد کلان تولیدات پر مصرف علاوه بر اینکه اشتغال را توان می بخشد در حوزه دریافت مالیات ارزش افزوده نیز کمک به دولت ها می کند.
یک اقتصاددان و کارشناس اقتصاد بازار می گوید: تبدیل شدن مصرف کالای تولید داخلی به عنوان یک گفتمان عامه به صورت اقنایی ضروری است و نمی توان به راحتی از کنار آن گذشت.
اعظم رضایی در گفت وگو با ایرنا افزود: برای تشویق مردم به مصرف کالای ایرانی و داخلی باید از این گفتمان بهره گرفت و مردم را به شکل تشویقی برای خرید کالای ایرانی ترغیب کرد.
وی یادآور شد: نمی توان قدرت تبلیغ و رسانه ها را برای محقق شدن گفتمان عامه مصرف کالای داخلی نادیده گرفت و باید رسانه ها از بهترین شگردها برای تشویق به کالای ایرانی استفاده کنند.
از سوی دیگر عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی چندی پیش در سفر به شهرکرد گفت: اکنون به ازای واردات هر یک میلیارد دلار کالای وارداتی که نمونه آن در کشور تولید می شود، یکصد هزار فرصت شغلی در کشور از بین می رود.
فرشاد مومنی در سفر سال 95 خود به شهرکرد در گفت وگو با ایرنا افزود: هر کسی هر استعدادی دارد باید در حوزه تولید آن را به کار بگیرد تا از بروز فساد، دلال بازی و ایجاد ربا در اقتصاد جلوگیری شود و بستر توسعه فراهم شود.
وی گفت: با همین وضعیت موجود دانایی در کشور می توان بخش بزرگی از مشکلات کشور را حل کرد.
به گزارش ایرنا، نوروز 96 بهترین فرصت برای عمومی کردن گفتمان خرید کالای ایرانی است و می توان این گفتمان را در بخش های دیگر از جمله حوزه های تولید خرد نیز تسری بخشید.
گزارش: محمود رئیسی**انتشاردهنده: جهانبخش صفری دهکردی
2097/6021
انتهای پیام اگرچه در آمریکا این کارتل ها به نوعی ممنوعیت دارند، اما سرمایه گذاران آمریکایی تلاش می کنند با بهره گیری از نیروی انسانی ارزان قیمت در کشورهای در حال توسعه یا جهان سوم، این کارتل را بین المللی سرپا نگه دارند.
برای ایتالیایی ها 'پیتزا' یک غذا یا فست فود نیست، آنگونه که برای آمریکایی ها 'مک دونالد' تنها به عنوان یک برند غذایی محسوب نمی شود.
اگر در دانمارک روستای تولید کننده پنیر محلی یک کانون گردشگری است یا در روسیه شهر تولید کننده یک نوع نوشیدنی شهر گردش پذیر است، اما در هفت یا هشت کشور جهان، برند کالا یک شاهرگ اقتصادی است.
در حالی که مک دونالد آمریکا حدود 65 میلیون مشتری ثابت کد دار دارد، یا پیتزای ناپل ایتالیا با سه قرن قدمت در جنگ های سیاسی اروپایی رد پا دارد، برخی از برندهای غذایی در جهان حتی به عنوان نشانه ای سیاسی از یک کشور محسوب می شود.
چه اینکه در جنگ سرد کمونیست ها با ایجاد فروشگاه های فست فود یا شکلات و خوراکی های غربی به شدت برخورد می کردند.
این برندها روز به روز بر قدرت سیاسی خود می افزودند، به گونه ای که برخی از نشریات طنز از این فروشگاهها به عنوان 'آشیرخانه سیاست' نام می بردند.
وجود برندهای دیگر محصولات غذایی از جمله شکلات ها، قهوه و نسکافه، بیسکویت، نوشابه های الکلی یا غیرالکلی، فست فودها، فرآوردهای لبنی و سس ها حتی در 'بازار باز' یا 'اقتصاد آزاد' برای خود امپراتوری غذا تشکیل داده اند.
در بخش پوشاک یا لباس نیز حدود 60 تا 80 برند جهان را در سیطره خود در آورده اند، به گونه ای که برخی از لباس ها فقط مختص دیپلمات ها دوخته می شود.
ایتالیا، فرانسه، انگلیس و در نهایت آمریکا چهار کشوری بوده اند که بازار لباس و پوشاک جهان را در اختیار گرفته اند و گردش مالی این برندها سالانه بیش از هزاران میلیارد دلار است.
تولید ادکلن ها و کفش ها و کمربندها نیز در حوزه نظام جامع پوشاک گنجانده شده است تا رقابت در این حوزه قابل قیاس و اندازه گیری با شرکت های خودروسازی باشد.
برخی از این شرکت های تولید غذا یا پوشاک در سراسر جهان حتی دارای 300هزار کارمند هستند و یا برخی از این تولیدکنندگان دارای شبکه های تلویزیونی می باشند.
اما کدهای که نوع فرم تولید لباس یا فرم اجتماعی خوراک در جوامع ایجاد می کند، حاوی این مطلب است که تبدیل یک شیء مانند لباس یا خوراک به نشانه بی دلیل نمی تواند، باشد.
دغدغه ست شدن ها در حوزه لباس و نظام جامع پوشاک حتی به حوزه هنر کشیده شده است و در سینما این ست شدگی لباس یک متد ارزشگذاری شده است.
این نشانه ها در لباس و خوراک روز به روز در تبلیغات تلویزیونی یا بیلبوردهای شهری گسترده می شود به گونه ای که از خود این تبلیغ به عنوان پدیده نام برده می شود.
پس برای تولید این پدیده ها، مشاوران تبلیغاتی از نشانه های فرهنگی استفاده می کنند تا جذابیت کالا را در دلالت های نظام صوری و افتراقی تبلیغات بگنجانند.
از این رو تولید در حوزه لباس یا خوراک برای یک کشور به اندازه تولید یک خودرو ملی می تواند اثر بخش یا قابل اعتنا باشد.
تولید کالا و مصرف آن یعنی عرصه و تقاضا ارتباط مستقیم با بازار کار دارد یعنی به ازای تولید هر چهار دست کت و شلوار یک نفر مشغول به کار می شود.
در حوزه اقتصاد کلان تولیدات پر مصرف علاوه بر اینکه اشتغال را توان می بخشد در حوزه دریافت مالیات ارزش افزوده نیز کمک به دولت ها می کند.
یک اقتصاددان و کارشناس اقتصاد بازار می گوید: تبدیل شدن مصرف کالای تولید داخلی به عنوان یک گفتمان عامه به صورت اقنایی ضروری است و نمی توان به راحتی از کنار آن گذشت.
اعظم رضایی در گفت وگو با ایرنا افزود: برای تشویق مردم به مصرف کالای ایرانی و داخلی باید از این گفتمان بهره گرفت و مردم را به شکل تشویقی برای خرید کالای ایرانی ترغیب کرد.
وی یادآور شد: نمی توان قدرت تبلیغ و رسانه ها را برای محقق شدن گفتمان عامه مصرف کالای داخلی نادیده گرفت و باید رسانه ها از بهترین شگردها برای تشویق به کالای ایرانی استفاده کنند.
از سوی دیگر عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی چندی پیش در سفر به شهرکرد گفت: اکنون به ازای واردات هر یک میلیارد دلار کالای وارداتی که نمونه آن در کشور تولید می شود، یکصد هزار فرصت شغلی در کشور از بین می رود.
فرشاد مومنی در سفر سال 95 خود به شهرکرد در گفت وگو با ایرنا افزود: هر کسی هر استعدادی دارد باید در حوزه تولید آن را به کار بگیرد تا از بروز فساد، دلال بازی و ایجاد ربا در اقتصاد جلوگیری شود و بستر توسعه فراهم شود.
وی گفت: با همین وضعیت موجود دانایی در کشور می توان بخش بزرگی از مشکلات کشور را حل کرد.
به گزارش ایرنا، نوروز 96 بهترین فرصت برای عمومی کردن گفتمان خرید کالای ایرانی است و می توان این گفتمان را در بخش های دیگر از جمله حوزه های تولید خرد نیز تسری بخشید.
گزارش: محمود رئیسی**انتشاردهنده: جهانبخش صفری دهکردی
2097/6021
کپی شد
