«اتکای صرف به برخی توهمات مبنی برخود نابغه‌پنداری و ابرانسان تصور کردن خود و کندذهن و ناتوان دانستن پیشینیان، تنها صدای شکستن استخوان‌های ما را پس از مواجهه با واقعیت بلندتر خواهد کرد.»
به گزارش جماران محسن هاشمی درکانال تلگرامی خود نوشت: لازمه مدیریت صحیح، تدبیر است؛ چنان‌که پیامبر (ص)، سوء تدبیر را خطرناک‌تر از فقر و مولد و مادر آن می‌دانند و می‌فرمایند: من از فقر امتم نمی‌ترسم اما از سوء تدبیر بر آنها نگرانم. امیرمومنان علی(ع) نیز فرموده‌اند: بقای مناصب و دولت‌ها، به برنامه ریزی و چاره اندیشی در امور است.
در این انتخابات مشارکت حداکثری مردم به‌گونه‌ای بود که میزان آرای منتخب نخست و متوسط فهرست امید نسبت به آرای هر 4 دوره قبل و حتی دوره نخست شورا که در فضای پرهیجان پس از دوم خرداد رخ داده بود، شاهد جهشی سه‌برابری بود که ترجمان دیگر این رای قاطع به اصلاحات، نارضایتی از وضعیت مدیریت شهری در دوره گذشته بود.
خواست عمومی برای بهبود وضعیت زندگی در کلانشهر تهران است، یعنی مشکلات جدی وجود دارد که مردم را رنج می‌دهد و انتظار عمومی این است که در این دوره 4 ساله، حتی اگر این مشکلات حل نمی‌شود به شکل امیدوار کننده و مشهودی کاهش یابد.
در گذشته این‌گونه نبوده که فعالیت‌های چشمگیری صورت نگیرد و اتفاقا پروژه های بزرگی اجرا شده و افکار عمومی نیز از این کارنامه به‌خوبی و با تبلیغات رسانه ملی و رسانه‌های پرشمار اصولگرا آگاهی کامل یافته‌اند، اما انتظاری فراتر، عملکردی بهتر، مدیریتی بابرنامه‌تر و توجهی بیشتر و واقعی‌تر به خواست و نظر مردم را توقع داشته‌اند وبا همین امید به فهرست امید رای داده‌اند، پس اگر مدیریت شهری در این دوره نتواند معضلات اصلی شهر را قابل تحمل کرده و کارنامه قابل‌قبول‌تری نسبت به دوره قبل داشته باشد، این کورسوی امید مردم خاموش شده و سرخوردگی اجتماعی پدید می آید که نتایج آن را در رفتارهای عمومی شهروندان مشاهده خواهیم کرد.
اتکای صرف به برخی توهمات مبنی برخود نابغه‌پنداری و ابرانسان تصور کردن خود و کندذهن و ناتوان دانستن پیشینیان، تنها صدای شکستن استخوان‌های ما را پس از مواجهه با واقعیت بلندتر خواهد کرد.
در برنامه ریزی شهری یک مثل وجود دارد، شهرداری، شهر و حاکمیت(دولت) ، اما از این سه ضلع معمولا ضلع سوم نادیده گرفته می شده است وانتظارحل آن بخش مسایل شهر که به دولت مربوط بوده یا در اختیار حاکمیت است از مدیریت شهری وجود داشته است.
تا کنون 9 برنامه کوتاه و میان مدت نیز طی حدود نیم قرن گذشته تدوین شده است، اما حسب بررسی‌های انجام شده این برنامه‌ها عموما مبتلا به آسیب‌های مشترکی چون واگرایی در برنامه‌ریزی، غلبه نگرش ایده‌آلیستی، عدم ارتباط ساختارمند با ذینفعان و انحراف در اجرا بوده اند وعمدتا از این برنامه ها بصورت کوتاه مدت استفاده شده و به پیامدهای درازمدت شهرفروشی توجه نشده است.
