این سکوت آقای رئیس جمهور، هر دلیلی که داشته باشد ، معنایی که در عرصۀ عمومی تولید می کند، بی اعتنایی است و این که آقای روحانی اهمیتی به گفتگو با جامعه مدنی نمی دهد وهرکه هرچه می خواهد بگوید، مهم نیست.
به گزارش جماران؛ کامبیز نوروزی در کانال تلگرامی خود نوشت:
هیچگاه طرفدار افزایش مطالبات از دولت روحانی نبوده ام . دو روز بعد از انتخابات اردیبهشت 96 نیز در یادداشتی عرض کردم که باید از ریختن "آوار انبوه مطالبات " بر سر رئیس جمهور پرهیز کرد . این همان آواری است که در کنار فشارهای مخالفان دولت اصلاحات و سیدمحمدخاتمی قرارگرفت و ظهورمعجزه هزار سوم برای ملت ایرا سهم زیادی داشت . معجزه ای که هنوز بلایایش را تا سالها باید تحمل کنیم .
اما پرهیز از آوار انبوه مطالبات به این معنا هم نیست که آقای رئیس جمهور اولیّات مقدماتی برای رعایت مختصری از آنچه مورد تقاضا یا مورد اعتراض بخش هایی از جامعه مدنی و حتی وعده های خود ایشان است چشم فروپوشد و با بی اعتنایی از کنار آنها بگذرد و چنان کند که گویی اصلاً چیزی نیست .
تقریباً هیچگاه در مورد آدمهایی که برای کابینه معرفی می شوند چیزی ننوشته ام . اینبار هم با شخص دکتر غلامی که برای تصدی وزارت علوم به مجلس معرفی شده است نکاری دارم و خود را برای اظهارنظر در مورد او صاحب صلاحیت نمی دانم . در نمایندگان یا احزاب موافقان و مخالفانی دارد . طبع سیاست همین است . رئیس جمهور هم ، با استفاده از اختیارات خود او را معرفی کرده است . اینها بجای خود محفوظ .
اما نکته این است که در چند روزی که نام غلامی برای این سمت مطرح شده است ، ده ها تشکل دانشجویی و صدها فعال دانشجویی به این انتخاب رئیس جمهور انتقاد داشته اند و اعتراض خود را در قالب بیانیه ها و تجمع های مختلف ابراز کرده اند . قضاوت نمی کنم که انتقاد و اعتراض آنها درست یا نه . معتقد به این نیز نیستم که رئیس جمهور حتماً باید اعتراضها را بپذیرد و پیشنهاد وزارت غلامی را پس بگیرد.
حال این سوال را باید پرسید که آیا نباید در برابر این اعتراضهای دانشجویانی که در مورد وزیر حوزه خود نظر می دهند ، آقای رئیس جمهور واکنشی نشان بدهد؟ رئیس جمهور از حیث قواعد مشارکت جامعه مدنی ، گفت و گو ، حقوق شهروندی و احترام به حق مشارکت در سرنوشت اجتماعی آحاد ملت ،باید پاسخی به دانشجویان بدهد. نشان بدهد که آنها را دیده است . نشان بدهد که حرفهای آنها را شنیده و خوانده است . نشان بدهد که حضور دانشجویان به عنوان بخشی از جامعه مدنی را قبول دارد . لااقل سایه ای از چیزی که خود ایشان به عنوان حقوق شهروندی منتشر کرده است را به نمایش بگذارد . ایشان می تواند بعد از آن بر تصمیم خودش بماند و بر حضور غلامی در وزارت علوم تأکید کند .
این سکوت آقای رئیس جمهور ، هر دلیلی که داشته باشد ، معنایی که در عرصۀ عمومی تولید می کند ، بی اعتنایی است و این که آقای روحانی اهمیتی به گفتگو با جامعه مدنی نمی دهد وهرکه هرچه می خواهد بگوید ، مهم نیست .
آقای رئیس جمهور !به حرمت آرایی که اکثریت ملت به شما داده اند ، لااقل سلام دانشجویان راعلیک بگوئید ، آنها را ببینید ، حرفشان را بشنوید ، به آنچه می گویند احترام بگذارید ، اعتراض و انتقادشان را پاسخی بدهید و بعد خودتان تصمیمتان بگیرید.
آقای رئیس جمهور این بی اعتنایی ها ، که نمونه های دیگر هم دارد مثل موضوع شورای شهر یزد است ، حق نیست ، خوب نیست ، پر از ضرر است . خیر شما و خیر عمومی در این است که نگذاریدبین شما و مردمی که امید بسته اند فاصله افتد.
