به گزارش جماران، ساجده عرب سرخی، روزنامه نگار، در صفحه‌ی اینستاگرام خود نوشت:
«درست نمی‌شناختمش. فقط یک بار دیدم اما وصفش را زیاد شنیده بودم. روحانی خوش‌خنده و جهادی و پای کار تو سرزمین‌های پر از مصیبت. ملاکم بچه‌هایند، وقتی بچه‌ها با او کیف دنیا را می‌کردند و می‌خندیدند پس دلش صاف و زلال بود برای خدمت به آن‌ها و پدر و مادرهایشان. از سیل پلدختر تا سیل بلوچستان از آن زلزله تا دیگری و حالا هم کرونا.
.
ده روز پیش هم عبایش را زیر بغلش زد که باید برای قدردانی از پزشک‌ها و پرستارها کاری کنیم و با شاخه‌هایی گل به بیمارستان رفت. و حالا همان قدردانی که قطعا ده‌ها دل را شاد کرد....
.
چه اهمیت دارد که وقتی پای سیاست پیش می‌آید او چه فکر می‌کرد و من چه می‌اندیشم؟ مهم همین بود که وقتی پای انسان وسط می‌آمد جلوی صف ایستاده بود تا کمک کنه. تا شاد کنه. تا آرام کنه.
.
در آخر هم پیشی گرفت و تو همون راهی جانش رو از دست داد که رفته بود تا شرافت را سجده کند. و حالا بچه‌های بلوچستان و خوزستان و لرستان دیگر حاج احمد مهربان و خنده‌رو را ندارند تا اردویشان ببرد و با هم از خنده ریسه بروند...
.
خیلی زود بود مرد... هنوز ایران به امثال تو نیاز دارد. زود بود برای رفتن... و چه خجلت‌زده‌ام من که در خانه نشسته‌ام....»
