«فساد گسترده و فراگیر از علایم ضعف حاکمیت‌هاست که توان آنها را در روند توسعه و رشد اقتصادی به تحلیل می برد.»
به گزارش جماران، شهیندخت مولاوردی در حساب توییتری خود نوشت: به رغم تاکید فزاینده برای مبارزه با فساد، بسیاری از تلاش‌ها در این زمینه به دلایلی؛ مانند اهداف غیرواقعی، شاخص های ارزیابی نامناسب، اعتبار اندک سازمان‌های مبارزه با فساد در افکار عمومی و عدم حمایت های سیاسی لازم به شکست انجامیده است.
یکی از تاکیدات در مبارزه با فساد ایجاد نهاد یا نهادهای متناسب برای پیشگیری و مبارزه با فساد است؛ اول پیشگیری و بعد مبارزه!، نه دست روی دست گذاشتن و نظاره‌گر بودن تا کار از کار بگذرد و راهی جز مچ گیری انواع «سلطان ها»! پیش رو نباشد.
بستر مناسب فساد در اکثر کشورها، اقتصاد و سیاست است؛ همان دو حوزه ای که زنان اتفاقا و عمدتا از غایبان بزرگ آن هستند!.
فساد گسترده و فراگیر از علایم ضعف حاکمیت‌هاست که توان آنها را در روند توسعه و رشد اقتصادی به تحلیل می برد.
از جمله آثار و عواقب فساد می توان به نقش آن در رشد اقتصادی، سرمایه گذاری دولتی، سرمایه گذاری مستقیم خارجی، نابرابری درآمد و فقر اشاره کرد.
فساد بر کارآیی اقتصاد، عدالت و رفاه اثر مستقیم دارد و فعالیت‌های اقتصادی را از شکل مولد آن به سوی رانت‌ها و فعالیت‌های زیرزمینی و تشکیل کلونی‌ها و باندهای مافیایی سوق می دهد.
آثار فساد محدود و منحصر به قلمرو سرمایه گذاری و رشد اقتصادی نمی ماند، بلکه امواج ناشی از آن همه ابعاد و حوزه ها را در می نوردد و اخلاق و رفتار جامعه را به تباهی کشانده و به بیراهه می برد.
در جامعه ما که از مدعیان اصلی حاکمیت دین و دینداری در همه ساحات بشری است، ضرورت مبارزه با فساد اهمیت دوچندان می یابد و نه تنها اولویت امروز جامعه به شمار می آید، بلکه به بیانی دیگر "منکر" اصلی و شاید بزرگترین منکر همین فسادهای«نجومی» است که بهتر است دیگر "کهکشانی" نامیده شوند
در مقابل بزرگترین "معروف" هم داشتن سرعت عمل در مقابله قاطع با کسانی است که به اصطلاح دانه درشت، ویژه خوار و یقه سفید این ماجرا هستند.
از قدیم الایام تا بوده همین بوده که جرایم شهروندان عادی بر خلاف جرم یقه سفیدها آشکارتر است؛ دو چیز همیشه مخفی است؛ «یکی مرگ آدم فقیر و دیگری ننگ آدم غنی» و دو چیز همیشه آشکار است؛ «یکی مرگ آدم غنی و دیگری ننگ آدم فقیر».
مبارزه سریع، دقیق و قاطع و بدون مماشات و تبعیض با فساد و پرهیز از اتخاذ سیاست یک بام و دو هوایی و دوری گزیدن از معیارهای چندگانه در این مسیر که به شائبه تسویه حساب سیاسی و جناحی دامن نزند، تا حدود نسبتا زیادی افکار عمومی را به وجود اراده ای جدی برای مبارزه امیدوار می کند.
