در روزهایی که کرونا دنیا را تحت تاثیر قرار داده؛ همه از لزوم اهمیت به سلامت یکدیگر می گویند و همه جا صحبت از فداکاری کادر درمان به میان می آید. همه می خواهند با یک وفاق و همدلی برابر بیماری پیروز شوند اما در فوتبال ایران هنوز بی مهری، بی اخلاقی و بی احترامی تنها چیزی است که افراد نثار یکدیگر می کنند و خبری از احترام نیست!
گروه ورزشی جی پلاس؛ شبنم روحی؛ در روزهای گذشته کلمات و الفاظی در فوتبال ایران به گوش رسید و مصاحبه هایی منتشر شد که کمتر کسی تصور می کرد روزی فوتبالی ها برسر چنین مسائلی جدل کنند و احترام به یکدیگر را به راحتی زیر پا بگذارند. در روزهایی که کرونا در ورزش جهان باعث نزدیک شدن بسیاری از ورزشکاران و تیم های رقیب به یکدیگر شده و همه جان انسان ها را از همه چیز و همه کس مهم تر می دانند اما گویی در فوتبال ایران هیچ چیز شبیه هیچ کجای دنیا نیست. حالا که حرکات ناشایست داخل زمین، صحبت های غیرمحترمانه در نشست های خبری و اتهام زنی های پرشمار بعد از هر مسابقه تعطیل شده است اما اهالی فوتبال ایران اجازه ندادند کسی دلتنگ این مشاجرات شود!
در این مدت ایجاد حاشیه از فوتبالیست های جوان و امروزی پا را فراتر گذاشته و کار به جایی رسیده که پیشکسوتان باشگاه ها چشم بر همه رفاقت ها بسته و علیه یکدیگر صحبت می کنند و حتی هیچ سند و مدرکی هم برای گفته های خود ندارند.
بدون در نظر گرفتن موضوع مورد مناقشه و اینکه ادعای کدام طرف صحت دارد؛ سوالی در این میان پیش می آید و آن اینکه در این برهه از زمان صحبت و جدال درباره این مسائل چه سودی دارد؟ اتهام زنی و استفاده از الفاظ نادرست به رقبا، چه دردی از جامعه و فوتبال ایران دوا می کند؟
در روزهایی که ایران به مانند سایر کشورهای جهان درگیر مشکل اپیدمی ویروس کرونا است اما انگار اتهام زنی در فوتبال ایران از همه چیز مهم تر و البته قوی تر است چرا که تحت تاثیر این بیماری قرار نگرفته است. نکته جالب توجه این است که هیچ نهاد، سازمان و حتی خود مسئولان باشگاه ها که عنوان فرهنگی ورزشی را یدک می کشند، تلاشی برای پایان دادن به مصاحبه های پرتعداد و غیرمحترمانه ندارند و حتی گاهی خودشان آتش این اختلافات را شعله ورتر می کنند. مدیرعاملان باشگاه ها بدون اینکه بگوییم حق دارند یا ندارند فقط به دنبال اهداف خود هستند و تلاش می کنند از انتشار بیانیه یا مصاحبه علیه رقیب جا نمانند و این گونه محبوب هواداران شوند. توهین به رقیب با هرلباسی که برتن دارد نشان دهنده تعصب و عشق به تیم نیست اما امروز همه این ها ملاک محبوبیت است. هرچقدر به رقیب توهین کنی و با الفاظ زشت برای او کری بخوانی، سکوها بیشتر تو را دوست دارند. وقتی امروز احترام به رقیب وجود ندارد؛ قدمت باشگاه و تیم چه اهمیتی پیدا می کند؟ چرا دیگر توهین به خانواده در ورزشگاه های ما عادی شده است؟ چرا از فحش و بی احترامی به بازیکن مرحوم رقیب ابایی نداریم؟ چرا همه چیز را فدای یک گل، یک پیروزی یا یک جام می کنیم؟
فوتبال ایران نه امروز، بلکه سال هاست گرفتار این بی اخلاقی های پرشمار شده؛ بی اخلاقی هایی که تا آن اندازه در فوتبال ریشه دوانده که دیگر به چشم نمی آید و انگار خودِ خودِ فوتبال است! کمیته انضباطی و سازمان هایی که به نوعی وظیفه اجرای احکام اخلاقی را در فوتبال برعهده دارند هیچ گاه نتوانستند کوچکترین عمل بازدارنده ای در مقابل این موضوعات انجام بدهند. همه می دانند فوتبال ایران تا چه اندازه در این زشتی ها فرو رفته اما کسی دستش را برای نجات آن دراز نمی کند.
همه این رفتارها را برابر رفتار دو ماه اخیر ستاره های فوتبال جهان بگذارید تا ببینید تفاوت از زمین تا آسمان است؛ در این مدت به جز ابراز نگرانی درخصوص سلامت مردم و کمک های مادی و معنوی به مقابله بیشتر با بیماری کووید 19 چه چیز از ستاره ها و تیم های مطرح جهان دیده ایم؟ محال است ستاره ای به جز سلامت هواداران و مردم جهان چیزی را مهم قلمداد کنند.
امروز کسی انتظار ندارد فوتبالیست های ایرانی دست در جیب خود بکنند تا از کرایه خانه خود بزنند و به مردم آسیب دیده از بیماری یا کادر درمان کمکی کنند؛ انتظار ندارند کمک های میلیاردی به بیمارستان ها بکنند، دستگاه و تجهیزات پزشکی بخرند و یا فقط در دنیای مجازی نشان دهند کنار مردم و کادر درمان هستند؛ کسی از آن ها نمی خواهد در خیابان ها راه بیفتند و به مردم ماسک و مواد ضدعفونی کننده اهدا کنند؛ فقط انتظار دارند قبل از هر رفتار یا گفتاری، اخلاق را در نظر بگیرند. لازم نیست کسی مصاحبه کند و بگوید آرزویم بازی کنار فلان بازیکن بزرگ بود یا کسی را اسطوره بداند؛ لازم نیست روز تولد کسی را تبریک بگوید یا قبل از بازی ها دسته گل به یکدیگر بدهند؛ فقط کافیست همه به اخلاق فکر کنند؛ همین.
همین کلمه ساده "اخلاق" به سختی در فوتبال ایران معنا می شود. قرار نیست از زیبایی های آن چشم پوشی کنیم اما در این سال ها آن قدر به بی اخلاقی عادت کردیم که انگار کسی مشکلی با آن ندارد. کسی مشکلی با دعواهای مجازی هواداران و حتی بازیکنان با یکدیگر ندارد و گویی آن را چاشنی فوتبال ایران می دانند! چاشنی که از زهر هم کشنده تر است اما عجیب همه به دنبال چشاندن این زهر به رقیب هستند؛ قرمز و آبی یا سبز و زرد و سفید هم ندارد و بحث رنگ ها در میان نیست چرا که از هر تیم و بازیکنی به اندازه کافی ناملایمتی و بی احترامی دیده ایم. جایی که اخلاق نباشد دیگر هیچ چیز زیبا نیست؛ حتی اگر هزاران ستاره روی پیراهن تیم شما نقش بسته باشد.
