به گزارش خبرنگار ایرنا، پس از انتصاب ' احمد حسین زادگان ' به استانداری مازندران که با استقبال کم نظیر مازنی ها رو به رو شد، انتصاب ' انوشیروان محسنی بندپی ' به عنوان استاندار تهران وزن سیاسی این استان را بار دیگر در دولت اعتدال افزایش داد و اعتماد دولت به چهره های سیاسی مازنی را را مشهودتر از گذشته کرد.
معمولا نخبگان سیاسی مازندران کمتر در دولت های مختلف حضوری پررنگ داشتند. در دولت های نهم و دهم تا حدودی با حضور مرحوم ' علی کردان ' در وزارت کشور، ' سید شمس الدین حسینی ' در وزارت اقتصاد و ' عبدالرضا شیخ الاسلامی ' در وزارت کار سهم مازندران در مدیریت اجرایی کشور پررنگ بود، اما در دوره جاری مدیریت اجرایی کشور، به نظر می رسد که این اعتماد تا حد قابل توجهی افزایش یافته است که انتصاب محسنی بندپی به عنوان استاندار تهران، پس از اعتماد دولت و مجلس به ' فرهاد دژپسند ' برای تصدی گری وزارت امور اقتصادی و دارایی نشان دهنده همین اعتماد است.
محسنی بندپی که پیشینه سه دوره نمایندگی مجلس برای مردم نوشهر و چالوس را در کارنامه دارد، پس از فعالیت در مجلس وارد عرصه مدیریتی کشور شد و توانست رد پای خوبی از خود در این حوزه بر جای بگذارد.او مدیریت سازمان بهزیستی، سرپرستی سازمان تأمین اجتماعی، مدیرعاملی بیمه سلامت و سرپرستی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی را تجربه کرد و حالا با تجربه های مدیریتی در عرصه ملی، استاندار پایتخت ایران شده است.
با انتصاب محسنی بندپی به عنوان استاندار تهران، نقش مازندرانی ها در پایتخت و تصمیم گیری های سیاسی و اجرایی قلب سیاسی ایران اثرگذارتر از قبل شده است.
فرهاد دژپسند که نخستین وزیر مازندرانی دولت داوزدهم محسوب می شود نیز در شرایطی مورد توجه دولت قرار گرفت که اقتصاد کشور وضعیت خاص و دشواری دارد و طبیعتا در این موقعیت، مدیریت امور اقتصادی به دست هر مدیری سپرده نمی شود. پیش از او در دولت یازدهم، 'سید رضا صالحی امیری ' به جای ' علی جنتی ' وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی شد و نخستین وزیر مازندرانی دولت اعتدال لقب گرفت.
نگاه اعتمادآمیز دولت به مدیران مازندرانی را حتی می توان در انتخاب بیست و سومین استاندار مازندران نیز مشاهده کرد. در شرایطی که رویه دولت برای انتخاب استاندار در این دوره، انتخاب مدیران غیر بومی در هر استان بود، پس از وزیر شدن ' محمد اسلامی ' ، هیات دولت به یک چهره سیاسی دیگر مازندران اعتماد کرد و سنت در پیش گرفته خود برای انتخاب استاندار را در مورد بیست و سومین استاندار مازندران شکست تا احمد حسین زادگان دومین استاندار بومی یک استان در دولت دوازدهم لقب بگیرد.
انتصاب ' سید مناف هاشمی ' اهل مازندران که در دولت یازدهم معاون وزیر ورزش و جوانان بود به عنوان استاندار گلستان نیز یک نمونه دیگر از اعتماد دولت به چهره های سیاسی این استان است.
خط اعتماد دولت تدبیر و امید به مازندرانی ها را می توان در بسیاری از انتصابات مدیریتی دیگر دولت دوازدهم بویژه در پایتخت نیز مشاهده کرد؛ انتصاب ' قاسم جان بابایی ' رئیس پیشین دانشگاه علوم پزشکی مازندران به عنوان معاون درمان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، ' علی نبیان ' معاون عمرانی سابق استانداری مازندران در پست مدیرعامل سازمان ملی زمین و مسکن، حضور ' سید هادی حسینی ' در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان معاون حقوقی و امور مجلس و استان های این وزارتخانه نیز از دیگر نمونه های مورد توجه قرار داشتن مازندرانی ها در دولت داوزدهم است.
علاوه بر این موارد و صرف نظر از مدیران مازندرانی که در استان های مختلف مسئولیت های مهم مدیریتی را به عهده دارند، نگاهی به پست های ارشد مدیریتی و اجرایی استان تهران نشان می دهد که به جز استاندار کنونی پایتخت، چند مدیرکل نیز از مازندران برای مدیریت مجموعه ای که در مازندران مدیریت آن را به عهده داشتند، به طور مستقیم با نظر وزیر یا معاون مربوطه رئیس جمهور برای ادامه مدیریت به تهران رفتند.
' احد جاودانی ' تیر ماه امسال پس از 39 ماه مدیریت بر اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران، با نظر وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان مدیرکل این نهاد در تهران منصوب شد.
اسفند سال گذشته نیز اتفاق مشابهی در اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مازندران رخ داد و ' دلاور بزرگ نیا ' که مدیرکل این نهاد در مازندران بود، با نظر ' علی اصغر مونسان ' معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور، از مازندران به تهران رفت تا به عنوان مدیرکل این نهاد در تهران مشغول فعالیت شود.
در همان ماه ' رضا گرزین ' که مدیرکل فنی و حرفه‌ای استان مازندران بود، با حکم رئیس سازمان آموزش فنی و حرفه‌ای کشور به عنوان مدیرکل این نهاد آموزشی در مرکزکشور منصوبشد.
در حال حاضر وزن سیاسی مازندران در دولت تا حد قابل توجهی بالا رفته که این موضوع علاوه بر این که نشان دهنده نگاه اعتماد آمیز و قابل اتکای دولت به چهره های سیاسی مازندران است، می تواند به حل مشکلات و معضلات مازندران نیز کمک کند و سرعت استان برای رسیدن به اهداف توسعه ای را افزایش دهد.
9927/1654
انتهای پیام معمولا نخبگان سیاسی مازندران کمتر در دولت های مختلف حضوری پررنگ داشتند. در دولت های نهم و دهم تا حدودی با حضور مرحوم ' علی کردان ' در وزارت کشور، ' سید شمس الدین حسینی ' در وزارت اقتصاد و ' عبدالرضا شیخ الاسلامی ' در وزارت کار سهم مازندران در مدیریت اجرایی کشور پررنگ بود، اما در دوره جاری مدیریت اجرایی کشور، به نظر می رسد که این اعتماد تا حد قابل توجهی افزایش یافته است که انتصاب محسنی بندپی به عنوان استاندار تهران، پس از اعتماد دولت و مجلس به ' فرهاد دژپسند ' برای تصدی گری وزارت امور اقتصادی و دارایی نشان دهنده همین اعتماد است.
محسنی بندپی که پیشینه سه دوره نمایندگی مجلس برای مردم نوشهر و چالوس را در کارنامه دارد، پس از فعالیت در مجلس وارد عرصه مدیریتی کشور شد و توانست رد پای خوبی از خود در این حوزه بر جای بگذارد.او مدیریت سازمان بهزیستی، سرپرستی سازمان تأمین اجتماعی، مدیرعاملی بیمه سلامت و سرپرستی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی را تجربه کرد و حالا با تجربه های مدیریتی در عرصه ملی، استاندار پایتخت ایران شده است.
با انتصاب محسنی بندپی به عنوان استاندار تهران، نقش مازندرانی ها در پایتخت و تصمیم گیری های سیاسی و اجرایی قلب سیاسی ایران اثرگذارتر از قبل شده است.
فرهاد دژپسند که نخستین وزیر مازندرانی دولت داوزدهم محسوب می شود نیز در شرایطی مورد توجه دولت قرار گرفت که اقتصاد کشور وضعیت خاص و دشواری دارد و طبیعتا در این موقعیت، مدیریت امور اقتصادی به دست هر مدیری سپرده نمی شود. پیش از او در دولت یازدهم، 'سید رضا صالحی امیری ' به جای ' علی جنتی ' وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی شد و نخستین وزیر مازندرانی دولت اعتدال لقب گرفت.
نگاه اعتمادآمیز دولت به مدیران مازندرانی را حتی می توان در انتخاب بیست و سومین استاندار مازندران نیز مشاهده کرد. در شرایطی که رویه دولت برای انتخاب استاندار در این دوره، انتخاب مدیران غیر بومی در هر استان بود، پس از وزیر شدن ' محمد اسلامی ' ، هیات دولت به یک چهره سیاسی دیگر مازندران اعتماد کرد و سنت در پیش گرفته خود برای انتخاب استاندار را در مورد بیست و سومین استاندار مازندران شکست تا احمد حسین زادگان دومین استاندار بومی یک استان در دولت دوازدهم لقب بگیرد.
انتصاب ' سید مناف هاشمی ' اهل مازندران که در دولت یازدهم معاون وزیر ورزش و جوانان بود به عنوان استاندار گلستان نیز یک نمونه دیگر از اعتماد دولت به چهره های سیاسی این استان است.
خط اعتماد دولت تدبیر و امید به مازندرانی ها را می توان در بسیاری از انتصابات مدیریتی دیگر دولت دوازدهم بویژه در پایتخت نیز مشاهده کرد؛ انتصاب ' قاسم جان بابایی ' رئیس پیشین دانشگاه علوم پزشکی مازندران به عنوان معاون درمان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، ' علی نبیان ' معاون عمرانی سابق استانداری مازندران در پست مدیرعامل سازمان ملی زمین و مسکن، حضور ' سید هادی حسینی ' در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان معاون حقوقی و امور مجلس و استان های این وزارتخانه نیز از دیگر نمونه های مورد توجه قرار داشتن مازندرانی ها در دولت داوزدهم است.
علاوه بر این موارد و صرف نظر از مدیران مازندرانی که در استان های مختلف مسئولیت های مهم مدیریتی را به عهده دارند، نگاهی به پست های ارشد مدیریتی و اجرایی استان تهران نشان می دهد که به جز استاندار کنونی پایتخت، چند مدیرکل نیز از مازندران برای مدیریت مجموعه ای که در مازندران مدیریت آن را به عهده داشتند، به طور مستقیم با نظر وزیر یا معاون مربوطه رئیس جمهور برای ادامه مدیریت به تهران رفتند.
' احد جاودانی ' تیر ماه امسال پس از 39 ماه مدیریت بر اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران، با نظر وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان مدیرکل این نهاد در تهران منصوب شد.
اسفند سال گذشته نیز اتفاق مشابهی در اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مازندران رخ داد و ' دلاور بزرگ نیا ' که مدیرکل این نهاد در مازندران بود، با نظر ' علی اصغر مونسان ' معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور، از مازندران به تهران رفت تا به عنوان مدیرکل این نهاد در تهران مشغول فعالیت شود.
در همان ماه ' رضا گرزین ' که مدیرکل فنی و حرفه‌ای استان مازندران بود، با حکم رئیس سازمان آموزش فنی و حرفه‌ای کشور به عنوان مدیرکل این نهاد آموزشی در مرکزکشور منصوبشد.
در حال حاضر وزن سیاسی مازندران در دولت تا حد قابل توجهی بالا رفته که این موضوع علاوه بر این که نشان دهنده نگاه اعتماد آمیز و قابل اتکای دولت به چهره های سیاسی مازندران است، می تواند به حل مشکلات و معضلات مازندران نیز کمک کند و سرعت استان برای رسیدن به اهداف توسعه ای را افزایش دهد.
9927/1654
کپی شد
