در ادامه این مطلب آمده است: دکتر موالی‌زاده رئیس شورای فرهنگ عمومی کشور گفت: در سال گذشته، معادل آب موجود در پشت سد کرج، آب مجازی را با هندوانه صادر کردیم.
این حرف هرسال تکرار می‌شود. اگر بازگردیم به آرشیو خبرگزاری‌ها در سال گذشته، اینگونه آمارها را می‌توانیم پیدا کنیم، البته به مقدار کمتر و درجات مصیبت پایین‌تر.
برنج‌کاری و دیگر محصولات آبدوست هرساله شیره جان ایران را می‌مکند و مدیران تنها کاری که می‌کنند دادن آمار هدررفت است.
یعنی درد مشخص است ولی تلاشی برای درمان انجام نمی‌شود، در خبرها داشتیم که پیش‌بینی شده است در مردادماه بزرگترین رودخانه لرستان یعنی کشکان خشک شود.
مهمترین دلیل آن هم کشت محصولات آبدوست و پمپاژ بی‌رویه در مسیر این رودخانه است.
در سال‌جاری از پل هرو واقع در پایین دست سد ایوشان تا بیران‌شهر، شاهیوند، خرمآباد و ویسیان بیش از سال‌های گذشته اقدام به کشت محصولات آب دوست به‌ویژه برنج شده است، این را مدیرعامل شرکت آب منطقه‌ای لرستان گفته است، پس نه تنها جلوی این روند گرفته نشده ، بلکه هرسال بیشتر هم می‌شود و دامنه پوشش این نوع محصولات گسترده‌تر می‌شود.
در جایی دیگر حمیدیان مدیر زراعت سازمان جهاد کشاورزی لرستان گفت: سازمان جهاد کشاورزی استان الگوی کشت را اعلام می‌کند، اما چون قانونی برای حمایت از آن وجود ندارد، این الگو اجرا نمی‌شود. ما هم نمی‌توانیم با کشاورزانی که به الگوی کشت تن نمی‌دهند، برخورد کنیم. با اتکا به کدام قانون می‌خواهیم این کار را بکنیم؟
یک سرزمین با مردمانش در حال نابودی هستند و مسئولان فقط آمار می‌دهند از مشکلات قانونی حرف می‌زنند، نابودی کشکان را خودمان هم داریم می‌بینیم و نیازی به آمار دادن ندارد.
همه این گفته‌ها و گزارش‌ها را که کنار هم بگذاریم، در می یابیم که مسایل بسیار پیچیده‌تر از نبود قانون و سهل‌انگاری مدیران است.
چه بسا مسئولان استانی و کشوری مرتبط در زمینه محیط زیست قصد حل مشکلات را داشته باشند ولی فشار لابی‌های قدرتمند و مراودات پشت پرده سیاسیون آن قدر در این کشور گسترده شده است که از این کار جلوگیری می‌کند.
از نمایندگان مجلسی که برای ناراضی‌نشدن رای‌دهندگانشان، نقشه‌های مقابله با کشت محصولات آبدوست و برداشت بی‌رویه از آب‌های زیرزمینی و روسطحی را نقش برآب می‌کنند گرفته تا مافیای انتقال آب که در لایه‌های بالای تصمیمی‌‌گیری‌ها نفوذ کرده‌اند.
به نظر می‌رسد همه چیز این کشور به سیاست گره زده شده است و تا مصلحت مردم و کشور بر منافع سیاسی ارجحیت پیدا نکند، امید چندانی به بهبود وضعیت محیط زیست نمی‌توان داشت.
منبع: پایگاه خبری گلونی
7269/6060
انتهای پیام این حرف هرسال تکرار می‌شود. اگر بازگردیم به آرشیو خبرگزاری‌ها در سال گذشته، اینگونه آمارها را می‌توانیم پیدا کنیم، البته به مقدار کمتر و درجات مصیبت پایین‌تر.
برنج‌کاری و دیگر محصولات آبدوست هرساله شیره جان ایران را می‌مکند و مدیران تنها کاری که می‌کنند دادن آمار هدررفت است.
یعنی درد مشخص است ولی تلاشی برای درمان انجام نمی‌شود، در خبرها داشتیم که پیش‌بینی شده است در مردادماه بزرگترین رودخانه لرستان یعنی کشکان خشک شود.
مهمترین دلیل آن هم کشت محصولات آبدوست و پمپاژ بی‌رویه در مسیر این رودخانه است.
در سال‌جاری از پل هرو واقع در پایین دست سد ایوشان تا بیران‌شهر، شاهیوند، خرمآباد و ویسیان بیش از سال‌های گذشته اقدام به کشت محصولات آب دوست به‌ویژه برنج شده است، این را مدیرعامل شرکت آب منطقه‌ای لرستان گفته است، پس نه تنها جلوی این روند گرفته نشده ، بلکه هرسال بیشتر هم می‌شود و دامنه پوشش این نوع محصولات گسترده‌تر می‌شود.
در جایی دیگر حمیدیان مدیر زراعت سازمان جهاد کشاورزی لرستان گفت: سازمان جهاد کشاورزی استان الگوی کشت را اعلام می‌کند، اما چون قانونی برای حمایت از آن وجود ندارد، این الگو اجرا نمی‌شود. ما هم نمی‌توانیم با کشاورزانی که به الگوی کشت تن نمی‌دهند، برخورد کنیم. با اتکا به کدام قانون می‌خواهیم این کار را بکنیم؟
یک سرزمین با مردمانش در حال نابودی هستند و مسئولان فقط آمار می‌دهند از مشکلات قانونی حرف می‌زنند، نابودی کشکان را خودمان هم داریم می‌بینیم و نیازی به آمار دادن ندارد.
همه این گفته‌ها و گزارش‌ها را که کنار هم بگذاریم، در می یابیم که مسایل بسیار پیچیده‌تر از نبود قانون و سهل‌انگاری مدیران است.
چه بسا مسئولان استانی و کشوری مرتبط در زمینه محیط زیست قصد حل مشکلات را داشته باشند ولی فشار لابی‌های قدرتمند و مراودات پشت پرده سیاسیون آن قدر در این کشور گسترده شده است که از این کار جلوگیری می‌کند.
از نمایندگان مجلسی که برای ناراضی‌نشدن رای‌دهندگانشان، نقشه‌های مقابله با کشت محصولات آبدوست و برداشت بی‌رویه از آب‌های زیرزمینی و روسطحی را نقش برآب می‌کنند گرفته تا مافیای انتقال آب که در لایه‌های بالای تصمیمی‌‌گیری‌ها نفوذ کرده‌اند.
به نظر می‌رسد همه چیز این کشور به سیاست گره زده شده است و تا مصلحت مردم و کشور بر منافع سیاسی ارجحیت پیدا نکند، امید چندانی به بهبود وضعیت محیط زیست نمی‌توان داشت.
منبع: پایگاه خبری گلونی
7269/6060
کپی شد
