چند روز پیش خبر پذیرش گروه بهارباد به سرپرستی داود رضایی از لرستان و چندتن از نوازندگان لرستانی در جشنواره موسیقی زاگرس نشینان در فضای مجازی منتشر شد و نگارنده نیز همچون هر لرستانی دیگر دلش برای فرهنگ و هنر این دیار می تپد. خوشحال شدم و به خود و این عزیزان بالیدم و آرزوی موفقیت شان در مراحل بعدی را از ایزد متعال خواستار شدم چرا که جشنواره ای که کلیه استانهای زاگرس نشین در آن حضور دارند بی شک محل خوبی برای ارائه موسیقی شناسنامه دار لرستان است.
اما در هفته گذشته نیز افرادی در بخش نخست جشنواره ملی جوان از استان لرستان پذیرفته شدند که بر خلاف نظر برخی از عزیزان نه تنها خوشحال نشدم بلکه مرا به فکر فرو داشت که مربیان، هنرمندان ، آموزشگاهها و انجمن موسیقی ما چه می کنند.
حتما تا اینجای داستان این سوال در ذهنتان ایجاد شده که چرا شخصی که در شرایط کنونی مسول انجمن موسیقی لرستان است از موفقیت هنرمندان استان خوشحال نیست؟
در جواب باید به عرض برسانم که اصلا اینگونه نیست و بی شک من هم از موفقیت این عزیزان خوشحال شدم اما بحث من بر سر نوع جدال آنها در مرحله اولیه و مراحل بعدی جشنواره جوان است.
چرا که 90 درصد این عزیزان در بخش کمانچه لرستان برگزیده شده اند و هر چند جای خوشحالی دارد که بخشی بنام کمانچه لرستان به جشنواره موسیقی جوان اضافه شده اما این خوشحالی موقعی شور و شعف بیشتری دارد که جزو بخش های اصلی جشنواره باشد نه اینکه بهانه ای باشد که جوانان مستعد لرستانی را از رقابت با سایر نوازندگان باز دارد و در واقع رقابتی استانی بنام جشنواره ملی جوان بین آنها انجام شود.
و این در صورتی است که در سایر سازها بجز یک نفر در کمانچه ایرانی، یک نفر در تمبک نوازی و یک نفر در نی نوازی ما شرکت کننده دیگری نداریم از اینرو اینجاست که باید تلنگری بخود بزنیم که جایگاه ما در موسیقی ایران کجاست؟
چرا مربیان ما نباید هنرجویان خود را برای این عرصه آماده کنند؟
چرا مربیان و آموزشگاههای ما نباید خودشان با شناختی که از هنرجویان دارند آنها را به شرکت در جشنواره ترغیب نکنند؟
آیا نمی شود همان هنرجویانی که در کنسرت های کارگاهی با اجراهای فوق العاده همه را مات و مبهوت خود می کنند هدایت و تشویق کنیم که در این جشنواره ملی شرکت کنند؟
به امید اعتلای فرهنگ و هنر لرستان
*رییس انجمن موسیقی استان لرستان
46
