هنرهای نمایشی ، هنرهایی پیچیده هستند که وجوه مختلف آن به اقتضای ادوار مختلف تاریخی و شرایط اجتماعی زمان خود هر کدام به نحوی مورد توجه و استفاده قرار گرفته اند.
در این مسئله که هنرهای نمایشی تابعی مستقیم و یا به عبارتی دیگر یک بازنمایی از جهان مادی و شرایط اجتماعی هر دوره ای است تردیدی وجود ندارد اما شکل پرداختن به این هنر والا و همچنین نوع انتقال مفاهیم (که البته به فراخور هر دوره دستخوش تغییرات اساسی شده) از مباحث اصلی محافل هنری به شمار می رود.
کارلوس سلدرن نویسنده، کارگردان و معلم تئاتر اهل کشور کوبا در پیام ویژه خود برای روز جهانی تئاتر می نویسد: «وقتی فهمیدم که تئاتر به خودی خود یک کشور است؛ یک عزم راسخ برای من ایجاد شد که در عین حال تحقق یک آزادی بود. شما مجبور نیستید خیلی دور بروید یا از جایی که هستید حرکت کنید، لازم نیست بدوید و یا خودتان را حرکت دهید. عموم مردم هر کجا که شما وجود دارید هستند.
همکاران خود را در کنار خود دارید و بیرون از خانه خود همه واقعیت روزانه نفوذ ناپذیر را دارید.
شما یک مسافر غیر متحرک هستید که از سرعت بخشیدن به تراکم و سختی واقعی دنیای خود متوقف نمی‌شوید. سفر شما به سمت آن لحظه است، به سمت برخورد تکرار نشدنی قبل از همسالان خود است، سفر شما به سوی آنهاست؛ به سوی قلبشان، به سوی ذهنشان. شما به درون آن‌ها سفر می‌کنید، در احساساتشان، در خاطراتشان که بیدار و متحرک می‌شوید. سفر شما دَوَرانی است و هیچکس نمی‌تواند آن را اندازه‌گیری کند، حتی ممکن است کسی آن را به درستی تشخیص ندهد. این سفری است که از طریق تخیل افراد خود انجام می‌شود. بذری که در دور افتاده‌ترین مناطق کشت می‌شود، اخلاقی مدنی و وجدان انسانی تماشاگران شماست. به همین خاطر من از جایم تکان نمی‌خورم. در خانه می‌مانم؛ در بین نزدیک‌ترین دوستانم در سکوت کامل روز و شب. زیرا من یک راز سرعت دارم.»
بی شک اولین نتیجه ای که با کمی کنکاش در ماهیت و چیستی هنرهای نمایشی به ذهن هر علاقه مند به این حوزه میرسد، مسئله توجه و تقدم مخاطب است بدین معنی که هنر نمایشی بدون مخاطب اصلا هنر نیست.
به عبارت دیگر تاثیرگذاری مخاطب در هنری مانند تئاتر دقیقا با مفهوم زیبایی شناسانه آن برابری می کند.
هنرهای نمایشی نیازمند مخاطب هستند اما این مسئله که به چه قیمتی اقدام به جلب مخاطب کنند یه موضوع حساس و کلیدی است چرا که در بسیاری مواقع شاهد ارائه نمایش های رندانه و سرگرم کننده و نازک شدن مرز این دست موضوعات با نمایش های فاخر، جسورانه و پرسشگر هستیم و این محکم ترین سنگی است که میتوان بر شیشه عمر این هنر انسان ساز پرتاب کرد.
نکته دیگر که هنرهای نمایشی را از سایر هنرها تمیز می دهد این است که مؤلف نمایش اثر خود را برای دیگران و در راستای دغدغه مندی و کشف ارائه می کند و این در حالی است که در سایر هنرها آفرینش یک اثر به دلیل یک احساس نیاز شخصی و درونی صورت می گیرد.
لازم است که در پایان به ویژگی های ذاتی هنرهای نمایشی هم هر چند کوتاه اشاره ای داشته باشیم، خصوصیاتی مانند ملاحظات اجرا ( سکوت در حین نمایش، نخوردن و حرف نزدن، بی صدا بودن تلفن های همراه)، برگشت ناپذیر بودن زمان اجرا، ارتباط نزدیک و نفس به نفس با هنرمند و همچنین نوع ارتباط هنرمند با تماشاگر از جمله مهمترین ویژگی هایی هستند که این درخت پرثمر را در میان باغ بزرگ هنر یکتا و بی نظیر ساخته است.
7264/6060
انتهای پیام در این مسئله که هنرهای نمایشی تابعی مستقیم و یا به عبارتی دیگر یک بازنمایی از جهان مادی و شرایط اجتماعی هر دوره ای است تردیدی وجود ندارد اما شکل پرداختن به این هنر والا و همچنین نوع انتقال مفاهیم (که البته به فراخور هر دوره دستخوش تغییرات اساسی شده) از مباحث اصلی محافل هنری به شمار می رود.
کارلوس سلدرن نویسنده، کارگردان و معلم تئاتر اهل کشور کوبا در پیام ویژه خود برای روز جهانی تئاتر می نویسد: «وقتی فهمیدم که تئاتر به خودی خود یک کشور است؛ یک عزم راسخ برای من ایجاد شد که در عین حال تحقق یک آزادی بود. شما مجبور نیستید خیلی دور بروید یا از جایی که هستید حرکت کنید، لازم نیست بدوید و یا خودتان را حرکت دهید. عموم مردم هر کجا که شما وجود دارید هستند.
همکاران خود را در کنار خود دارید و بیرون از خانه خود همه واقعیت روزانه نفوذ ناپذیر را دارید.
شما یک مسافر غیر متحرک هستید که از سرعت بخشیدن به تراکم و سختی واقعی دنیای خود متوقف نمی‌شوید. سفر شما به سمت آن لحظه است، به سمت برخورد تکرار نشدنی قبل از همسالان خود است، سفر شما به سوی آنهاست؛ به سوی قلبشان، به سوی ذهنشان. شما به درون آن‌ها سفر می‌کنید، در احساساتشان، در خاطراتشان که بیدار و متحرک می‌شوید. سفر شما دَوَرانی است و هیچکس نمی‌تواند آن را اندازه‌گیری کند، حتی ممکن است کسی آن را به درستی تشخیص ندهد. این سفری است که از طریق تخیل افراد خود انجام می‌شود. بذری که در دور افتاده‌ترین مناطق کشت می‌شود، اخلاقی مدنی و وجدان انسانی تماشاگران شماست. به همین خاطر من از جایم تکان نمی‌خورم. در خانه می‌مانم؛ در بین نزدیک‌ترین دوستانم در سکوت کامل روز و شب. زیرا من یک راز سرعت دارم.»
بی شک اولین نتیجه ای که با کمی کنکاش در ماهیت و چیستی هنرهای نمایشی به ذهن هر علاقه مند به این حوزه میرسد، مسئله توجه و تقدم مخاطب است بدین معنی که هنر نمایشی بدون مخاطب اصلا هنر نیست.
به عبارت دیگر تاثیرگذاری مخاطب در هنری مانند تئاتر دقیقا با مفهوم زیبایی شناسانه آن برابری می کند.
هنرهای نمایشی نیازمند مخاطب هستند اما این مسئله که به چه قیمتی اقدام به جلب مخاطب کنند یه موضوع حساس و کلیدی است چرا که در بسیاری مواقع شاهد ارائه نمایش های رندانه و سرگرم کننده و نازک شدن مرز این دست موضوعات با نمایش های فاخر، جسورانه و پرسشگر هستیم و این محکم ترین سنگی است که میتوان بر شیشه عمر این هنر انسان ساز پرتاب کرد.
نکته دیگر که هنرهای نمایشی را از سایر هنرها تمیز می دهد این است که مؤلف نمایش اثر خود را برای دیگران و در راستای دغدغه مندی و کشف ارائه می کند و این در حالی است که در سایر هنرها آفرینش یک اثر به دلیل یک احساس نیاز شخصی و درونی صورت می گیرد.
لازم است که در پایان به ویژگی های ذاتی هنرهای نمایشی هم هر چند کوتاه اشاره ای داشته باشیم، خصوصیاتی مانند ملاحظات اجرا ( سکوت در حین نمایش، نخوردن و حرف نزدن، بی صدا بودن تلفن های همراه)، برگشت ناپذیر بودن زمان اجرا، ارتباط نزدیک و نفس به نفس با هنرمند و همچنین نوع ارتباط هنرمند با تماشاگر از جمله مهمترین ویژگی هایی هستند که این درخت پرثمر را در میان باغ بزرگ هنر یکتا و بی نظیر ساخته است.
7264/6060
کپی شد
