به گزارش ایرنا، هر چند مزدوران رژیم با طلاب و برخی انقلابیون به صورت وحشیانه رفتار کرده و برخی اقدامات عصرحجری و بربریت مانند پرتاب انسان های بیگناه از پشت بام را تکرار کردند ولی همین حادثه چنان ماهیت درونی رژیم را رسوا کرد که به گفته بسیاری از تحلیل گران، نقطه عطفی در پیروزی انقلاب اسلامی ایران شد.
در این حادثه از یک
سو رشادت طلابی که برای دفاع از اسلام، دین، مکتب اهل بیت عصمت و طهارت (ع) و ارزش های دینی تا پای شهادت پیش رفتند، جلوه گر بود و از سوی دیگر شجاعت مردمی که در اوج خفقان به یاری طلاب در مدرسه فیضیه شتافتند.
*اهداف رژیم از حادثه مدرسه فیضیه
پس از رحلت آیت‌الله بروجردی در فروردین 1340، رژیم شاه دنبال اجرای برنامه هایی مانند انتقال مرجعیت شیعه به خارج از ایران، پیگیری طرح اصلاحات ارضی، طرح ضد اسلامی تصویبنامه انجمن‌های ایالتی و ولایتی وانقلاب سفید در فاصله سال‌های 40 و 42 بود.
لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی در تاریخ 16 مهر 1341 به تصویب کابینه اسداله علم رسید. امام خمینی به همراه علمای بزرگ قم و تهران به دنبال انتشار خبر تصویب آن لایحه به اعتراضات همه جانبه دست زدند که با حمایت قشرهای مختلف مردم رو به رو شد.
مخالفت بسیاری از مراجع و روحانیان در مقابل آن طرح‌ها و گسترش دامنه اعتراضات مردمی کارگزاران نظام شاهنشاهی را در بر آن داشت تا یک ماه و نیم پس از آغاز ماجرا، عقب‌‌نشینی کنند و سرانجام رژیم شاه تن به شکست داد و رسما در 7 آذر 1341، هیأت دولت مصوبه قبلی را لغو نمود و خبر آن را به علما اطلاع داد.
در ماه‌های پایانی سال 1341 شاه تصمیم گرفت اصولی را که از طرف هیأت حاکمه جدید امریکا در قالب اصلاحات به او دیکته شده بود به رفراندوم بگذارد و در نهایت تصویب شد.
امام راحل ربه دنبال سخنرانی‌های خود در مخالفت با رفراندوم شاه، اعلامیه‌ای در این رابطه در تاریخ اول بهمن 1341 صادر کردند. در این اعلامیه آمده است: هرچند میل نداشتم مطلب به اظهار نظر برسد، لهذا مصالح و مفاسد رابه شاه تذکر دادم و انجام وظیفه نمودم و مقبول واقع نشد. اینک باید به تکلیف شرعی عمل کنم.
با انتشار اعلامیه امام، نگرانی رژیم افزایش یافت و در نتیجه ساواک طی بخشنامه‌ای در بهمن ماه سال 41 دستور سرکوبی انقلابیون و آمادگی کامل را به نیروهای نظامی و انتظامی صادر کرد.
تشدید سرکوب و افزایش خفقان، جنگ علنی تبلیغاتی علیه روحانیان ، اظهارات صریح کارگزاران مبنی بر ادامه سیاست‌های اعلام شده، موجب ادامه اقدامات روحانیان در مخالفت با رژیم شاه بود.
هم‌زمانی عید نوروز و سالگرد شهادت امام صادق(ع) و همچنین تحریم عید فرصت مناسبی بود تا مردم و روحانیان با بهره‌گیری از اجتماعات درباره مشکلات و وضعیت جاری کشور روشنگری کنند
عصر روز دوم فروردین مجلس سوگواری در مدرسه فیضیه از سوی آیت‌الله گلپایگانی برگزار شد. عده زیادی از قشرهای مختلف در مجلس مزبور حاضر شدند. اطراف مدرسه و میدان آستانه از مأموران انتظامی موج می‌زد و مدرسه در محاصره آنان قرار داشت.
در این مجلس یکی از روحانیان در ضرورت حفظ ارزش های اسلامی و تعالیم این آئین مقدس سخن می گفت و از حوزه علمیه به عنوان دانشگاه امام صادق (ع) یاد کرد.
در وسط سخنرانی یکباره عمال رژیم، همان ها که دسته دسته با اتوبوس های دولتی به قم آورده شده بودند، وارد شدند و شرکت کنندگان در مراسم را مورد حمله قرار دادند.
در این حال، نیروهای ضد شورش پس از رساندن خود به پشت بام های اطراف به تیراندازی به طرف روحانیان پرداختند و تعدادی از طلاب را نیز از پشت بام ها به زمین پرتاب کردند.
مردم در بیرون از مدرسه وقتی متوجه جنایات عمال رژیم شدند، تصمیم به ورود به مدرسه و یاری طلاب گرفتند، اما مأموران آنان را نیز مضروب کردند. چون هنوز مدرسه فیضیه، قهرمانانه مقاومت می کرد، یورشی دیگر آغاز شد و مأموران رژیم، وارد حجره های طلاب شده و پس از نابود کردن تمام کتاب ها، اسباب و اثاثیه به جان طلابی که در اتاق ها سنگر گرفته بودند، افتادند.
پس از مدتی با بستن درِ مدرسه، طلاب به شکل تحقیرآمیزی به داخل شبستان برده شدند. سپس کتاب ها و مقداری از اثاثیه و لوازم طلاب ساکن حجره های فیضیه را به وسط حیاط آوردند و آتش زدند. در بین وسایلی که به آتش کشیده شد علاوه بر کتب درسی، قرآن و مفاتیح و کتب ادعیه نیز به چشم می خورد.
فردای آن روز نیز ماموران مخفی رژیم دوباره به مدرسه هجوم آوردند و بعد از مجروح ساختن شمار دیگری از طلاب و تخریب قسمت های دیگری از مدرسه به طرفداری از شاه و رژیم شعار دادند و نسبت به مراجع و علما اهانت کردند.
حجت الاسلام والمسلمین سیدرضا اکرمی، عضو شورای مرکزی جامعه روحانیت که خود در حادثه مدرسه فیضیه حضور داشت،دراین باره گفت: حادثه دوم فروردین سال 42، مشت رژیم شاه باز و رسوا شد و همین حادثه زمینه را برای قیام 15 خرداد 42 فراهم کرد.
آیت الله صابری همدانی از مبارزان سابق انقلاب اسلامی ایران نیزگفت: مزدوران رژیم در آن حادثه حتی به قرآن کریم هم جسارت کرده و وارد حجره های طلاب شده بودند، ولی این حادثه نقش بسیار مهمی در تحولات سیاسی و انقلابی داشته و از نقاط عطف پیروزی انقلاب اسلامی است.
آیت الله سیدمحمد سجادی از شاگردان و یاران امام راحل نیز براین باور است که بعد از حادثه مدرسه فیضیه، مرجعیت امام راحل جدی تر و فرآیند انقلاب نیز وارد فاز مهمتری شده بود.
7401/ 6133/ گزارش از: بهمن اطمینان ** انتشار- جعفرمسلمی
انتهای پیام در این حادثه از یک
سو رشادت طلابی که برای دفاع از اسلام، دین، مکتب اهل بیت عصمت و طهارت (ع) و ارزش های دینی تا پای شهادت پیش رفتند، جلوه گر بود و از سوی دیگر شجاعت مردمی که در اوج خفقان به یاری طلاب در مدرسه فیضیه شتافتند.
*اهداف رژیم از حادثه مدرسه فیضیه
پس از رحلت آیت‌الله بروجردی در فروردین 1340، رژیم شاه دنبال اجرای برنامه هایی مانند انتقال مرجعیت شیعه به خارج از ایران، پیگیری طرح اصلاحات ارضی، طرح ضد اسلامی تصویبنامه انجمن‌های ایالتی و ولایتی وانقلاب سفید در فاصله سال‌های 40 و 42 بود.
لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی در تاریخ 16 مهر 1341 به تصویب کابینه اسداله علم رسید. امام خمینی به همراه علمای بزرگ قم و تهران به دنبال انتشار خبر تصویب آن لایحه به اعتراضات همه جانبه دست زدند که با حمایت قشرهای مختلف مردم رو به رو شد.
مخالفت بسیاری از مراجع و روحانیان در مقابل آن طرح‌ها و گسترش دامنه اعتراضات مردمی کارگزاران نظام شاهنشاهی را در بر آن داشت تا یک ماه و نیم پس از آغاز ماجرا، عقب‌‌نشینی کنند و سرانجام رژیم شاه تن به شکست داد و رسما در 7 آذر 1341، هیأت دولت مصوبه قبلی را لغو نمود و خبر آن را به علما اطلاع داد.
در ماه‌های پایانی سال 1341 شاه تصمیم گرفت اصولی را که از طرف هیأت حاکمه جدید امریکا در قالب اصلاحات به او دیکته شده بود به رفراندوم بگذارد و در نهایت تصویب شد.
امام راحل ربه دنبال سخنرانی‌های خود در مخالفت با رفراندوم شاه، اعلامیه‌ای در این رابطه در تاریخ اول بهمن 1341 صادر کردند. در این اعلامیه آمده است: هرچند میل نداشتم مطلب به اظهار نظر برسد، لهذا مصالح و مفاسد رابه شاه تذکر دادم و انجام وظیفه نمودم و مقبول واقع نشد. اینک باید به تکلیف شرعی عمل کنم.
با انتشار اعلامیه امام، نگرانی رژیم افزایش یافت و در نتیجه ساواک طی بخشنامه‌ای در بهمن ماه سال 41 دستور سرکوبی انقلابیون و آمادگی کامل را به نیروهای نظامی و انتظامی صادر کرد.
تشدید سرکوب و افزایش خفقان، جنگ علنی تبلیغاتی علیه روحانیان ، اظهارات صریح کارگزاران مبنی بر ادامه سیاست‌های اعلام شده، موجب ادامه اقدامات روحانیان در مخالفت با رژیم شاه بود.
هم‌زمانی عید نوروز و سالگرد شهادت امام صادق(ع) و همچنین تحریم عید فرصت مناسبی بود تا مردم و روحانیان با بهره‌گیری از اجتماعات درباره مشکلات و وضعیت جاری کشور روشنگری کنند
عصر روز دوم فروردین مجلس سوگواری در مدرسه فیضیه از سوی آیت‌الله گلپایگانی برگزار شد. عده زیادی از قشرهای مختلف در مجلس مزبور حاضر شدند. اطراف مدرسه و میدان آستانه از مأموران انتظامی موج می‌زد و مدرسه در محاصره آنان قرار داشت.
در این مجلس یکی از روحانیان در ضرورت حفظ ارزش های اسلامی و تعالیم این آئین مقدس سخن می گفت و از حوزه علمیه به عنوان دانشگاه امام صادق (ع) یاد کرد.
در وسط سخنرانی یکباره عمال رژیم، همان ها که دسته دسته با اتوبوس های دولتی به قم آورده شده بودند، وارد شدند و شرکت کنندگان در مراسم را مورد حمله قرار دادند.
در این حال، نیروهای ضد شورش پس از رساندن خود به پشت بام های اطراف به تیراندازی به طرف روحانیان پرداختند و تعدادی از طلاب را نیز از پشت بام ها به زمین پرتاب کردند.
مردم در بیرون از مدرسه وقتی متوجه جنایات عمال رژیم شدند، تصمیم به ورود به مدرسه و یاری طلاب گرفتند، اما مأموران آنان را نیز مضروب کردند. چون هنوز مدرسه فیضیه، قهرمانانه مقاومت می کرد، یورشی دیگر آغاز شد و مأموران رژیم، وارد حجره های طلاب شده و پس از نابود کردن تمام کتاب ها، اسباب و اثاثیه به جان طلابی که در اتاق ها سنگر گرفته بودند، افتادند.
پس از مدتی با بستن درِ مدرسه، طلاب به شکل تحقیرآمیزی به داخل شبستان برده شدند. سپس کتاب ها و مقداری از اثاثیه و لوازم طلاب ساکن حجره های فیضیه را به وسط حیاط آوردند و آتش زدند. در بین وسایلی که به آتش کشیده شد علاوه بر کتب درسی، قرآن و مفاتیح و کتب ادعیه نیز به چشم می خورد.
فردای آن روز نیز ماموران مخفی رژیم دوباره به مدرسه هجوم آوردند و بعد از مجروح ساختن شمار دیگری از طلاب و تخریب قسمت های دیگری از مدرسه به طرفداری از شاه و رژیم شعار دادند و نسبت به مراجع و علما اهانت کردند.
حجت الاسلام والمسلمین سیدرضا اکرمی، عضو شورای مرکزی جامعه روحانیت که خود در حادثه مدرسه فیضیه حضور داشت،دراین باره گفت: حادثه دوم فروردین سال 42، مشت رژیم شاه باز و رسوا شد و همین حادثه زمینه را برای قیام 15 خرداد 42 فراهم کرد.
آیت الله صابری همدانی از مبارزان سابق انقلاب اسلامی ایران نیزگفت: مزدوران رژیم در آن حادثه حتی به قرآن کریم هم جسارت کرده و وارد حجره های طلاب شده بودند، ولی این حادثه نقش بسیار مهمی در تحولات سیاسی و انقلابی داشته و از نقاط عطف پیروزی انقلاب اسلامی است.
آیت الله سیدمحمد سجادی از شاگردان و یاران امام راحل نیز براین باور است که بعد از حادثه مدرسه فیضیه، مرجعیت امام راحل جدی تر و فرآیند انقلاب نیز وارد فاز مهمتری شده بود.
7401/ 6133/ گزارش از: بهمن اطمینان ** انتشار- جعفرمسلمی
کپی شد
