حقیقت این است طلاب و روحانیونی که به امور دیگر مثل : پزشکی ، خلبانی ، زبانداری و حتی کشاورزی و دامداری و غیره روی آوردند ، تجربه نشان داده که اغلب ، هم از وظیفه اصلی خود باز ماندند و هم به وظایف دیگر خود نتوانستند درست عمل بکنند.
حجت الاسلام والمسلمین عبدالرحیم اباذری با ارسال یادداشتی به جماران در خصوص وظایف اصلی روحانیت نوشت: اگر فقهایی مانند شیخ کلینی ، شیخ صدوق و شیخ مفید رضوان الله علیهم اجمعین به جای تمرکز درقرآن ، حدیث ، فقه و معارف اسلامی وشیعی به امور دیگرهم می پرداختند امروز ما می توانستیم شاهد آن همه آثار گرانسنگ از آن بزرگان باشیم؟
به گزارش جماران ، در یادداشت این مدرس حوزه علمیه آمده است:
اوائل دهه هشتاد یکی از شبکه های صدا وسیما ایام ماه مبارک رمضان ، برنامه ای درباره روحانیت تهیه کرده بود و درظاهر هدفشان این بود می خواستند به مخاطبان خود چنین القاء کنند که طلاب و روحانیون علاوه بر فعالیت طلبگی ، در امور دیگر نیز حضور و مهارت دارند و این ، علامت موفقیت این قشر دینی و فرهنگی می باشد!
یک شب طلبه ای را در کابین هواپیما نشان داد که به کار خلبانی مشغول بود و به میهمانداران و مسافران خوش آمد می گفت! شب دیگر طلبه دیگری رانندگی خط واحد اتوبوس رانی را بر عهده داشت! طلبه سومی زبان بلد بود و برای میهمانان خارجی زبانداری می کرد! یک طلبه ای هم کارگردانی و فیلم نامه نویسی را انتخاب کرده بود! یکی دیگر هم هنر نقاشی بلد بود و هنگام نقاشی تابلو با آواز بلند اشعاری از مثنوی می خواند.
از جمله یک شبی هم طلبه ای را روی صحنه آوردند که ناگهان وارد اتاق عمل جراحی شد ، لباس هایش را در آورد و لباس سبز و مخصوص اتاق عمل جراحی را به تن کرد. معلوم شد آقای پزشکِ روحانی! می خواهد عمل جراحی انجام بدهد ، پرستاران دخترهم اطرافش را گرفته و ابزار و وسائل جراحی اعم از چاقو ، قیچی و غیره را آماده می کردند. آن طرف صحنه ، دوربین یک پسر بچه ای را نشانه گرفت که روی تخت خوابیده ومنتظر عمل جراحی بود؛ وقتی دوربین به سمت او زوم کرد معلوم شد قرار است آقای پزشک روحانی ! آن بچه را «ختنه»! بکند و...
ظاهر ماجرا نشان میداد که تهیه کنندگان این برنامه هیچ گونه قصد سوئی نداشته و ندارند و کاملا با قصد قربت به این کار اقدام کردند و به خیال خودشان می خواستند بگویند که روحانیت در عرصه های گوناگون حضور و فعالیت دارد و خدمت می کند، اما در واقع سوراغ دعا را گم کرده بودند و معلوم بود هیچ گونه اطلاع درستی از کارکرد و و ظایف اصلی حوزه و روحانیت ندارند و ناخواسته با این کارها تیشه به ریشه حوزه و روحانیت می زنند.
آن وقت ها نگارنده طی تماس تلفنی با روابط عمومی صدا وسیما تذکراتی به آنها دادم، اما چندان موثر واقع نشد این برنامه ها ی ناشیانه همچنان ادامه پیدا کرد ، دعوت از بعضی طلاب و روحانیون در میز گردها و مناسبت ها به صدا وسیما که چندان مایه علمی و مهارت لازم در موضوع نداشتند واحیانا حرف های سست و غیر متعارف آنها نیز ، مزید بر علت شد و همین فرهنگ غلط را ترویج و توسعه داد. امروز به جایی رسیدیم که بعضی از طلاب میان دو راهی حوزه و جاهای دیگر حیران و سرگردان ماندند و با انواع واقسام مشکلات و معضلات روبرو هستند ، مردم نیز هر روز نا باورانه شاهد این ماجراهای غیر متعارف ازیک تشکیلات اصیل ، ریشه دارو هزار ساله می باشند .
حقیقت این است طلاب و روحانیونی که به امور دیگر مثل : پزشکی ، خلبانی ، زبانداری و حتی کشاورزی و دامداری و غیره روی آوردند ، تجربه نشان داده که اغلب ، هم از وظیفه اصلی خود باز ماندند و هم به وظایف دیگر خود نتوانستند درست عمل بکنند. علاوه نکته مهم دیگری که هرگز نباید از آن غفلت کرد این است در امور حوزه و روحانیت آنقدر کارها و موضوعات تحقیقی بر زمین مانده وجود دارد که یک طلبه و روحانی فاضل اگربه آن امور متمرکز شود هرگز وقت اضافی نخواهد داشت تا به سراغ کارهای دیگری برود. عرصه های وسیع تحقیقی در رشته های : تفسیر ، کلام ، فقه ، اصول ، فلسفه ، تاریخ ، تراجم ، رجال ، حدیث ، درایه ، نحو ، صرف ، معانی ، بیان و... که هر کدام به منزله اقیانوس بی کران هستند و نیاز به نوآوری ، ابتکار و تولید مستمردارند. همین طور عرصه های تبلیغی ، وعظ و خطابه ، امامت جمعه و جماعت و غیره.
راستی! اگر فقهایی مانند شیخ کلینی ، شیخ صدوق و شیخ مفید رضوان الله علیهم اجمعین به جای تمرکز درقرآن ، حدیث ، فقه و معارف اسلامی وشیعی به امور دیگرهم می پرداختند امروز ما می توانستیم شاهد آن همه آثار گرانسنگ از آن بزرگان باشیم؟ اگر علامه مجلسی به جای تالیف بحارالانوار و یا در کنار آن به کار کشاورزی و باغداری هم می پرداخت می توانست صاحب این دائره المعارف بزرگ شیعی باشد؟ اگر محدث بزرگ مرحوم شیخ عباس قمی بخشی از اوقات خود را به امور غیر حوزوی اختصاص می داد ما امروز می توانستیم شاهد بزرگترین اعجاز قرن ، کتاب ارزشمند « مفاتیح الجنان » و دیگر آثار نافع ایشان باشیم؟ اگر شهید بزرگ آیت الله مرتضی مطهری به جای تحقیق پیرامون « خدمات متقابل اسلام وایران» و ده ها اثر ارزشمند و ماندگار دیگر، بخشی از وقت خود را در آموزش خلبانی و یا مهندسی و... صرف می کرد آیا این خیانت به خود و ظلم به حوزه و روحانیت و جامعه نبود؟ همین طور اگر علامه طباطبایی در کنار تحقیق در تفسیر المیزان به امور دیگر هم اهتمام داشت ؛ آیا این خسران و خسارت برای جهان اسلام وتشیع به شمار نمی آمد؟ جالب است که ایشان طی خود نوشته ای (زندگینامه ) که دارد ، از ده سال اقامت در تبریز را که در آنجا گاهی به کار کشاورزی هم می پرداخت ، دوران « خسارت وخسران» نام برده است.
مردم از یک طلبه و روحانی فاضل هرگز انتظار خلبانی ، ملبانی ، ناخدایی و غیراینها را ندارند ؛ همان طوری که دوست ندارند غیر روحانیون هم ژست طلبگی به خود بگیرند و خطبه بخوانند و در امور دینی و مسائل شرعی دخالت کنند و نظر بدهند. البته در هر مورد یک سری استثناهایی وجود دارد که از موضوع بحث ما خارج است وباید در جای خود به آن پرداخت؛ ولی آنچه که روشن است رمز موفقیت یک طلبه و روحانی دراین است که به حوزه وظایف اصلی خود بسنده و تمرکز کند و این در صورتی محقق خواهد شد که وی واقعا به حوزه و روحانیت شناخت و اعتقاد قوی و محکم داشته باشد و این حقیقت نیز وقتی عینیت پیدا خواهد کرد که او به حوزه و روحانیت به عنوان شغل ، حرفه و وسیله امرار معاش و تکسب نگاه نکند ، تنها رسالتی بداند که در عصر غیبت از سوی انبیاء و امامان معصوم علیهم السلام بر دوش وی گذاشته شده است.
منبع : روزنامه جمهوری اسلامی ، 1/7/1396
