نقدی به فیلم «مغزهای کوچک زنگ زده» ساخته هومن سیدی

در این یادداشت آمده است:

«به این فیلم می گویند سینما

مغزهای کوچک زنگ زده به کارگردانی هومن سیدی به معنای اخص سینما است از تصویر و شخصیت پردازی و گره افکنی ها و نوع انتخاب زاویه و قاب ها گرفته تا اجرا و ساختار.

سینمای هومن سیدی مخاطب را درگیر می کند و تاثیرش را هم می گذارد بدون اینکه خودش را به دیوار بزند. بدون اینکه بخواهد به خودش فشار بیاورد و زور بزند.

مخاطب بخواهد یا نخواهد در جریان فیلم با شخصیت ها همراه و در غم و شادی و ... آنها شریک می شود و این یعنی هوشمندانه فیلم ساختن.

سیدی به درستی می داند در این نوع فیلم ها پرداختن به جزییات چقدر می تواند بر تاثیرگذاری صحه بگذارد و حالا با یک پختگی کامل به بلوغ فیلمسازی اش رسیده است.

این پختگی در نوع و زاویه نگاه، نوع روایت، رفتارشناسی شخصیت های فیلمش کاملا آشکار است. شخصیت ها در فیلم سرجای خودشان هستند و در جای خود هم معرفی درستی می شوند و هر کدام در جای خود عامل مهم پیش برندگی قصه هستند و با وجود تعدد شخصیت ها همه شناسنامه و هویت دارند اما در این میان تاثیر مادر به گونه دیگر است؛ باورپذیرتر و درست تر.

لادن ژاوه وند بازیگر این نقش از ١٢ سالگی معتاد به هرویین بوده و ۵۶ سال از زندگی اش را در دنیای افیونی مواد مخدر گذرانده است. انتخاب درست و هوشمندانه سیدی برای ایفای نقش مادر توسط او از ویژگی های فیلم است و بدون شک یکی از نامزدهای قطعی سیمرغ نقش مکمل زن خواهد بود.

خشونت فیلتر نشده از زندگی حاشیه نشینان و ترسیم واقعی فلاکت محیط و خانواده تا مغز استخوان مخاطب نفوذ می کند.

شاید در نگاه اول این تصور به وجود آید که این فیلم از فیلم «ابد و یک روز» ساخته سعید روستایی الهام گرفته باشد اما «مغزهای کوچک زنگ زده» مسیر خودش را می رود و در عین سیاهی و تلخی و گزندگی اش تاثیر درستی می گذارد و فرجام شخصیت اصلی فیلم، این فیلم را از دیگر فیلم های اجتماعی به شدت متمایز می کند.

تحول تدریجی شاهین از دل تمام زشتی ها و فلاکت ها بسیار درست و تاثیرگذار از آب درآمده است اما ای کاش در سکانس پایانی شاهین آن بچه کوچک را با خود همراه و سرنوشت آن را با سرنوشت نامعلوم خود یکی نمی کرد و این گل درشت بودن و شعاری شدن از زیبایی فیلم و فینال فیلم نمی کاست.»