به گزارش جی پلاس، ابراهیم حقیقی یکی از برجسته‌ترین گرافیست های حال حاضر کشور است. او در بخش مسابقه تبلیغات سینمایی جشنواره سی و ششم داور است. حقیقی معتقد است که کیفیت آثار همانند سالهای گذشته ضعیف است. این گرافیست مطرح دلیل اصلی این ضعف را بازیگر محوری می داند.
ابراهیم حقیقی گرافیست مطرح کشور درباره بخش مسابقه «پوستر و هویت بصری» جشنواره فجر گفت: «آقای سیمون سیمونیان تمام کارهایی که مربوط به دبیر بخش مسابقه تبلیغات سینمای ایران را می شد انجام دادند. اما به عنوان دبیر معرفی نشدند. هر سال در بخش تبلیغات سینمای ایران تعداد داوران فرد است و برای هر حوزه ای هم دو داور حضور دارند و نظر می دهند. اما این میان سئوالی برای دوستان انجمن عکاسان خانه سینما به وجود آمده بود که چرا فقط آقای صمدیان در حوزه عکاسی داور هستند و انتخاب می کنند. اما موضوعی که فراموش شده این است که من هم عضو انجمن عکاسان ایران هستم. حقیقت این است که در هر بخش دو داور حضور دارند و نظر می دهند.»
او ادامه داد: «اما اگر بخواهیم آثار امسال را با سالهای گذشته مقایسه کنیم متوجه می شویم که تغییر خاصی در روند طراحی و ساخت کارها شکل نگرفته است و همچنان ضعف قابل توجهی دیده می شود. کمبود اثر خوب به خوبی حس می‌شود. در بخش تیزر و آنونس با اینکه تعدد قابل توجهی در آثار دیده می شد، اما کیفیتی که باید وجود داشته باشد متاسفانه دیده نشد. همه یک رفتار یکسان و تکراری را دنبال کرده اند. متاسفانه هیچ خلاقیت و نواوری درون آثار دیده نمی شود. به جز یک اثر که من و داوران دیگر هم به آن رای دادیم. اما در بقیه آثار خلاقیت ویژه ای دیده نمی شد.»
ابراهیم حقیقی درباره پوسترهای بخش مسابقه گفت: «پوسترها هم همین وضعیت را داشتند. اغلب این پوسترها از عکس های صحنه فیلم انتخاب شده بودند. چند سالی است که سینمای ما بازیگر محورشده است. به طبع پوسترها هم با همین اصل طراحی می شوند. چهره های بازیگران به صورت کلوز آپ انتخاب می شوند. یا اگر طراح خیلی خلاقیت به خرج داده باشد مدیوم شات‌هایی را با یک رنگ و لعابی در کنار هم قرار می دهد؛ بیشترین خلاقیت را طراحان سعی دارند در «نام نوشته» های فیلم به کار ببرند. البته دارای لوگو تایپ های خوبی هستیم. اما پوسترها رفتار یکسانی دارند. به شخصه و با توجه به تجربه ای که در این سی و اندی سال در طراحی پوستر از زمان فعالیت در بنیاد فارابی دارم. به خوبی به یاد دارم که سفارش ها عموما به سمت فرهیختگی در حرکت بود و بنیاد فارابی در آن سالها سعی داشت که سینما را به سمت سالم سازی هدایت کند.»
او ادامه داد: «این پوستر ها به دو دسته تقسیم می شدند .پوستر های هنری و دیگری هم پوستر های بفروش یا همان بازاری. بعد از اینکه این جریان به راه افتاد شیوه طراحان گرافیکی شبیه به من این بود که به ساختار آکادمیک پوستر به صورت ویژه توجه داشته باشیم. فروش اولویت نداشت. سفارش را از کارگردان می گرفیتیم یعنی با مولف اثر سرو کار داشتیم. قطعا مایل بودیم با روح اثر ارتباط برقرار کنیم. تمام پوسترهای تاریخ ایران و جهان اگر به موزه ها راه پیدا کرده و مورد توجه قرار گرفته اند دارای همین ویژگی بوده‌اند. در دوره بعدی کارگردانان به دلیل فروش فیلم ها و اقتصاد ضعیف کار را به تهیه‌کنندگان سپردند. اینجا دیگر تهیه‌کنندگان وارد عرصه شدند و البته کمی هم به سلیقه کارگردانان اهمیت می‌دادند. اما در سالهای اخیر تهیه‌کننده ها نیز کنار رفته‌اند و اکنون پخش کننده‌ها هستند که کلیه امور را به دست گرفته‌اند. یعنی اینجا سلیقه بازار و فروش بیشتر مورد توجه قرار می گیرد.»
این طراح باسابقه تاکید کرد: «توجه به بازار منجر به بازاری شدن اثر می شود. اتفاقی که برای فیلم های ما نیز افتاده است این اصل باعث شده که به سمت ابتذال و سخیف شدن حرکت کنیم. طراحی پوسترها نیز به همین حال و روز افتاده است. به این دلیل که پوسترهای شاخص نیز وقتی به سینمای خانگی ورود پیدا می‌کنند و تبدیل به دی وی دی می‌شوند و این پوسترها در سوپر مارکت‌ها به نمایش گذاشته می شوند واقعا در حد همان پوسترهای بقالی هستند. اسم این آثار پوسترهای بقالی است و ربطی به پوسترهای موزه‌ای ندارد. اکنون در دوره پوسترهای بقالی هستیم و داوری در این زمان بسیار آسان است. یک جشنواره به دنبال فرهیختگی است نه ابتذال! اما این میان تعداد پوسترهای شاخص بسیار کم هست.»
گرافیست مطرح کشور درباره هنر و ارتباط آن با طراحی پوستر گفت: «البته هیچگاه نام هنر و پوستر را با هم تلفیق نکرده‌ام. به همین دلیل هم گفتم که پوسترها باید شاخصه آکادمیک داشته باشند. پوستر باید زیبایی شناسی زمانه خود را به تصویر بکشد. من باور ندارم که یک فیلم به دلیل طراحی پوستر بفروشد یا اینکه فروش کمی داشته باشد. این ادعا را به هیچ وجه قبول ندارم. تجربه این موضوع را به خوبی دارم. برای مثال پوستری را برای فیلم «هامون» ساخته آقای مهرجویی طراحی کردم که مورد پسند او قرار نگرفت. اصلا چاپ نشد و با تعدادی تصویر عکس یک تراکت بزرگ را چاپ کردند. اما «هامون» یکی از فیلم های بزرگ ایران بود که فروش قابل توجهی نیز داشت، یا فیلم «سلام سینما» ساخته آقای مخملباف که پوستر آن را آقای خسروجردی طراحی کردند. پوستری ستاره محور نبود. رنگ و لعاب ویژه ای هم نداشت. این پوستر پر از تصاویر در کنار هم چیده شده بود. جالب اینکه این فیلم در سالن های زیادی نیز اکران نشد اما فروش بسیار خوبی داشت. اگر فیلمی ظرفیت مناسبی را برای فروش داشته باشد قطعا به موفقیت می رسد و بازار خیلی خوبی خواهد داشت. لزوما با پوستر های رنگین و استفاده از چهره های خاص فروش تضمین نمی شود. اگر این گونه باشد که، ما تعداد قابل توجهی از این پوستر ها را داریم ولی وضعیت اقتصاد سینما مطلوب نیست. به دلیل نشر پوسترها ورشکست نشده‌ایم بلکه به خاطر سینما و موضوعاتی که در قالب فیلم ها وجود دارد وضعیت بدی پیدا کرده ایم. باید تمام ساختار یک ساختمان دیده شود. پوستر یکی از آجرهای این ساختمان است. از اسکلت تا نمای آن باید ترمیم شود.»
حقیقی درباره جنجال هایی که عموما پیرامون پوسترها شکل میگیرد گفت: «همواره زمان رونمایی پوسترهای جشنواره تئاتر و سینما جنجال های عجیب و غریبی به راه می افتد. این موضوع حیرت انگیز است ، به این دلیل که تئاتر و سینمای ما مشکلات زیادی دارند. اما توجه ها عموما به سمت پوسترها می رود و البته بعد از چند روز همه چیز فراموش می شود. دوستان مطبوعاتی کمتر به مشکلات اساسی سینما و تئاتر می پردازند. چرا در سینمای ما امروز همه به فکر فروش هستند. چرا بچه های تئاتر برای تمرین دچار مشکلات سخت افزاری هستند . چرا برای کرایه یک سالن باید پول زیادی را پرداخت کنند. به سختی و با زحمات زیاد نمایش را به روی صحنه می برند و بعد از آن کسان دیگر نمایش را از صحنه پایین می کشند. واقعا پوستر جشنواره به اندازه این نمایش ها اهمیت دارد؟ متاسفانه فضای نقد و توهین با هم قاطی شده است. زیرا یک سری قلم به دست دارند و یک چیزی را به کلی رد می‌کنند و استدلالی برای رد آن ندارند و چون قلم هم در دستمان هست این کار را انجام می دهیم.»
ابراهیم حقیقی در انتها گفت: «به شخصه مراسم رونمایی پوستر را درک نمی کنم. دبیر هر جشنواره ای می تواند در نشست خبری درباره موضوعات مختلف صحبت کند. موضوع اصلی جشنواره چگونگی برگزاری آن است. اما متاسفانه در سالهای اخیر می‌بینیم که بیشترین ضربه را طراحان پوستر خورده‌اند. ما باید در جشنواره سنجش کنیم و ببینیم که در یک سال گذشته اهالی تئاتر و سینما چه عملکردی داشته‌اند.»
