سید موسی نامجو از آن مردهایی بود که می گویند خستگی را خسته می کند. زندگی اش سراسر تلاش بود و تلاش برای رشد خود و کشورش و پاسداشت از مرزهای آن. او وزیری بود که در هفتم مهر ماه سال 60 به شهادت رسید.
به گزارش خبرنگار جماران، سید موسی نامجو(1) وزیر دفاع دولتی بود که پیش از او رئیس جمهور و نخست وزیرش به شهادت رسیدند و او نیز در هفتم مهر سال 60 یعنی سی روزی بعد از شهادت آنها به قافله شان پیوست. در خاطراتی که از او نقل شده آمده:
وقتی آقایان بازرگان و طباطبایی از خدمت امام خمینی در قم مراجعت نمودند و در زمین چمن دانشکده افسری از هلی کوپتر پیاده شدند، نامجو به استقبال آنها رفت و به علت علاقه وافر و خاصی که به حضرت امام داشت، به آنها گفت: «شما که پیش امام بودید، برای ما چه هدیه ای آوردید؟» آقای طباطبایی در جواب گفت: «ما یک جلد قرآن خدمت امام برده بودیم. امام قرآن را از ما گرفت و جمله ای در آن نوشت و به ما داد، ما هم آن قرآن را به شما تقدیم می کنیم.» نامجو قرآن را گرفت و پس از بوسیدن آن را باز کرد. امام با خطی زیبا این جمله را در گوشه قرآن نوشته بود: «قرآن برای آدم سازی است.»روح الله الموسوی الخمینی
1. شهید سید موسی نامجو در 26 آذر 1317 در بندر انزلی به دنیا آمد. او که دارای هوش و ذکاوت سرشاری بود، در 5 سالگی به صورت مستمع آزاد، به همراه خواهرش به مدرسه می رفت، و با توجه به این که شاگرد اول شد، به طور رسمی به عنوان شاگرد کلاس پذیرفته شد. در سال 1334 و بعد از مهاجرت خانواده به تهران، وارد مدرسه نظام شد و در سال 1337 به عنوان بهترین شاگرد مدرسه نظام، دیپلم ریاضی گرفت و وارد دانشکده افسری شد. در سال 1340 با پایان دوره انشکده افسری، به درجه ستوان دومی رسید. او ضمن فراگرفتن زبان های فرانسه و انگلیسی، به سرعت مدارج تحقیقی و علمی را پیمود تا جایی که به هیأت علمی دانشکده نیز رسید.
او پیش از انقلاب ۱۳۵۷ به سمت عضو هیئت علمی دانشکده افسری منصوب شد که این مسئولیت، بعد از انقلاب به ریاست دانشکده، ارتقا پیدا کرد. وی اولین فرمانده دانشکده افسری جمهوری اسلامی ایران بود که در سال ۱۳۵۸ دست اندر کار تحول اساسی در دانشکده افسری بود. پس از شهادت دکتر چمران به سمت وزیر دفاع انتخاب شد و تا لحظه شهادت که هفتم مهر سال 60 بود در این سمت ماند.
