به گزارش ایرنا، پرویز تناولی مجسمه ساز، نقاش، پژوهشگر و مجموعه دار هنر‌های معاصر ایران شامگاه شنبه پنجم خرداد در آیینی که با عنوان بازگشت شیرهای فارس به شیراز برگزار شد، گفت: همیشه در پی خانه‌ای امن برای آثارم بوده‌‌ام و قرار گرفتن این آثار در موزه شیراز مایه خوشحالی و دلگرمی من است.
وی بیان کرد: نیمی از عمرم را بر سر مجموعه هیچ و نیم دیگر آن را برای ساخت و جمع‌آوری مجموعه شیرها صرف کرده‌ام که خاستگاه آن به شیراز بازمی‌گردد.
او که در نشستی از مجموعه شیرهایش سخن می‌گفت، در خصوص چگونگی خلق آثار با ایده شیرهای فارس با مخاطبان به گفت‌و‌گو نشست.
تناولی در این نشست با بیان اینکه همه همت شهرداران شهرهای تاریخی و فرهنگی جهان حفظ هویت هنری این شهر‌هاست، گفت: در هیچ یک از شهرهای فرهنگی جهان برج و بارو و پل ساخته نمی‌شود بلکه تمام همت شهرداری‌ها صرف حفظ هویت فرهنگی شهر می‌شود و مایه تأسف است اگر هزینه‌ها در شهری با سابقه و قدمت شیراز صرف گسترش شهر شود.
وی گفت: نخستین مجسمه مدرن ایران با عنوان شیرین و فرهاد که از آثار من است در شیراز نصب شد، پنجاه سال پیش برای ساخت مجسمه شیرین و فرهاد به شیراز دعوت شدم اما متأسفانه این مجسمه صدمه دید و پس از سال‌ها دوباره تعمیر و در دانشکده هنر و معماری نصب شد.
تناولی جرقه شناخت و خلق مجموعه شیرهایش را خرید فرشی در یک عتیقه فروشی در شیراز عنوان کرد و گفت: در همان سال‌ها تصادفاً به فرشی با نقش شیر برخوردم که زندگی مرا تغییر داد. این فرش که دست بافته عشایر استان فارس بود، بیش از صد سال قدمت داشت و به گونه‌ای نقش شیر روی آن بافته شده بود که گویی هنرمندی مدرن آن را طراحی کرده است.
این مجسمه ساز ادامه داد: یافتن این فرش باعث شد به گنجینه‌ای از دست بافته‌های زنان عشایر فارس دست یابم که همگی با نقش شیر مزین شده بود و این سرآغاز ساخته شدن مجموعه‌های گوناگون شیر شد.
وی با بیان اینکه زنان عشایر نقش خود را جای شیر بر قالیچه‌ها می‌بافتند ابراز داشت: این شیرها گاه نماد افکار و خانواده آن‌ها نیز بوده است که نشان‌دهنده قدرت و دلیری آنهاست افزون‌بر این مردان نیز شیر سنگی می‌ساختند و از آن‌ها با عنوان نمادی برای قبر شهدایشان یا افراد پرجرات و پر قدرت ایل استفاده می‌کردند.
تناولی سنت بافتن نقش شیر یا پرداختن به این حیوان را در آثار هنری به قرون اولیه تمدن ایرانی دانست و اضافه کرد: نقش شیر را می‌توان بر روی نگاره‌های سنگی بازمانده از دوران باستان دید همچنین به این سنت کهن در اشعار منوچهری و انوری اشاره شده است. در این دوران قالیچه‌های شیری برای قصر شاهان و سالن‌های اشراف بافته می‌شده است.
این هنرمند مدرن علاوه بر شیرهای سنگی قشقایی به وجود این شیرها در قبرستان دارالسلام شیراز نیز اشار کرد و گفت: شیران در شیراز به عنوان محافظان آب در کنار آناهیتا به شمار می‌رفتند و از همین روست که بر سر حوض‌ها یا در سرداب‌ها به منزله محافظ آب و همچنین نمادی برای احترام به آب گذاشته می‌شدند.
وی با بیان اینکه وجود نقش شیر در برخی نقاط ایران همچون جیرفت بیش از چهارهزار سال قدمت دارد، بیان کرد: شیرهای شیراز مرا به شیرهای سراسر ایران رساند. در اصفهان و در دوران صفوی نیز به قدرت شیر و نسبت او با امام علی (ع) آگاهی داشتند و از همین رو براساس داستان رام شدن شیر به دست امیر‌المؤمنین (ع) در این دوران همواره نقش امام را با شیر می‌بینیم.
7375 /1876
انتهای پیام وی بیان کرد: نیمی از عمرم را بر سر مجموعه هیچ و نیم دیگر آن را برای ساخت و جمع‌آوری مجموعه شیرها صرف کرده‌ام که خاستگاه آن به شیراز بازمی‌گردد.
او که در نشستی از مجموعه شیرهایش سخن می‌گفت، در خصوص چگونگی خلق آثار با ایده شیرهای فارس با مخاطبان به گفت‌و‌گو نشست.
تناولی در این نشست با بیان اینکه همه همت شهرداران شهرهای تاریخی و فرهنگی جهان حفظ هویت هنری این شهر‌هاست، گفت: در هیچ یک از شهرهای فرهنگی جهان برج و بارو و پل ساخته نمی‌شود بلکه تمام همت شهرداری‌ها صرف حفظ هویت فرهنگی شهر می‌شود و مایه تأسف است اگر هزینه‌ها در شهری با سابقه و قدمت شیراز صرف گسترش شهر شود.
وی گفت: نخستین مجسمه مدرن ایران با عنوان شیرین و فرهاد که از آثار من است در شیراز نصب شد، پنجاه سال پیش برای ساخت مجسمه شیرین و فرهاد به شیراز دعوت شدم اما متأسفانه این مجسمه صدمه دید و پس از سال‌ها دوباره تعمیر و در دانشکده هنر و معماری نصب شد.
تناولی جرقه شناخت و خلق مجموعه شیرهایش را خرید فرشی در یک عتیقه فروشی در شیراز عنوان کرد و گفت: در همان سال‌ها تصادفاً به فرشی با نقش شیر برخوردم که زندگی مرا تغییر داد. این فرش که دست بافته عشایر استان فارس بود، بیش از صد سال قدمت داشت و به گونه‌ای نقش شیر روی آن بافته شده بود که گویی هنرمندی مدرن آن را طراحی کرده است.
این مجسمه ساز ادامه داد: یافتن این فرش باعث شد به گنجینه‌ای از دست بافته‌های زنان عشایر فارس دست یابم که همگی با نقش شیر مزین شده بود و این سرآغاز ساخته شدن مجموعه‌های گوناگون شیر شد.
وی با بیان اینکه زنان عشایر نقش خود را جای شیر بر قالیچه‌ها می‌بافتند ابراز داشت: این شیرها گاه نماد افکار و خانواده آن‌ها نیز بوده است که نشان‌دهنده قدرت و دلیری آنهاست افزون‌بر این مردان نیز شیر سنگی می‌ساختند و از آن‌ها با عنوان نمادی برای قبر شهدایشان یا افراد پرجرات و پر قدرت ایل استفاده می‌کردند.
تناولی سنت بافتن نقش شیر یا پرداختن به این حیوان را در آثار هنری به قرون اولیه تمدن ایرانی دانست و اضافه کرد: نقش شیر را می‌توان بر روی نگاره‌های سنگی بازمانده از دوران باستان دید همچنین به این سنت کهن در اشعار منوچهری و انوری اشاره شده است. در این دوران قالیچه‌های شیری برای قصر شاهان و سالن‌های اشراف بافته می‌شده است.
این هنرمند مدرن علاوه بر شیرهای سنگی قشقایی به وجود این شیرها در قبرستان دارالسلام شیراز نیز اشار کرد و گفت: شیران در شیراز به عنوان محافظان آب در کنار آناهیتا به شمار می‌رفتند و از همین روست که بر سر حوض‌ها یا در سرداب‌ها به منزله محافظ آب و همچنین نمادی برای احترام به آب گذاشته می‌شدند.
وی با بیان اینکه وجود نقش شیر در برخی نقاط ایران همچون جیرفت بیش از چهارهزار سال قدمت دارد، بیان کرد: شیرهای شیراز مرا به شیرهای سراسر ایران رساند. در اصفهان و در دوران صفوی نیز به قدرت شیر و نسبت او با امام علی (ع) آگاهی داشتند و از همین رو براساس داستان رام شدن شیر به دست امیر‌المؤمنین (ع) در این دوران همواره نقش امام را با شیر می‌بینیم.
7375 /1876
کپی شد
