خانواده احمد مهرچیان که شامل پدر، مادر، یک دختر و یک پسر هستند تقریباً 50 روز پیش تصمیم گرفتند تا سفری 60 روزه را در اعتراض به لغو کنسرتها در شهر خودشان آغاز کنند، سفری که اکنون بالغ بر هفت هفته آن گذشته و آن ها در طول این مدت تلاش کرده اند که تنها یک پیام را به گوش هموطنان خود و مسئولان برسانند، آن پیام هم چیزی نیست جز این که ما «حق داریم آوازهای سرزمین مادری را در شهرمان بشنویم».
خانواده مهرچیان که سفرشان را با حضور در حرم امام رضا(ع) آغاز کرده اند، دیروز در شیراز بودند و اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس وعدهگاهی نانوشته و پیش بینی نشده برای مواجهه خبرنگاران با آن ها بود.
از آن جهت نانوشته و پیش بینی نشده که اهالی رسانه برای پوشش یک کارگاه ادبیات کودک به آن جا رفته بودند اما در اتفاقی ناخواسته با این خانواده مشهدی مواجه شدند،خانوادهای که مجموعاً از یک مادر پزشک به نام «زهره براتی»، یک دختر 6 ساله به نام «باران»، پسری 4 ساله به نام کوروش و پدری به نام احمد مهرچیان که به فروش لوازم خانگی اشتغال دارد، تشکیل شده اند. این پدر و مادر علاقهمند به موسیقی از این که در شهر محل تولد و زندگیشان امکان شنیدن و دیدن کنسرتهای موسیقی را ندارند به شدت گلایه مند هستند. زهره براتی که هم پزشک است و هم مادر خانواده، تأکید دارد که این سفرها تنها نوعی اعتراض مدنی به وضع موجود است و چون تریبونی در اختیار آن ها نبوده تا گلایههایشان را به گوش مردم و مسئولان برسانند، تصمیم گرفتند بار خود را ببندند و پای افزار سفر بپوشند. آن ها در نخستین گام، پیام و هدف سفرشان را روی کوله پشتیهای خود نوشتند و بر این حق خود تأکید کردند که میخواهند آوازهای سرزمین مادری را در شهرشان بشنوند.
ماجرای سفر اعتراضی و مدنی آن ها اما از جایی شروع میشود که احمد مهرچیان تصمیم میگیرد با تهیه بلیت یکی از کنسرتهای شهرام ناظری، همسر خود را شگفتزده کند، کنسرتی که قرار بود در قوچان برگزار شود و تماشای آن بهانهای شده بود تا این زوج علاقه مند به موسیقی از مشهد رخت سفر به قوچان ببندند، سفری که آبستن حوادث پیش بینی نشده ای همچون لغو کنسرت ناظری در قوچان بود. حادثهای که در نهایت زهره براتی و احمد مهرچیان را برآن داشت تا به همراه فرزندان خود برای دستیابی به آنچه میخواهند پا در مسیر سفری 60 روزه بگذارند و از مقابل حرم امام رضا(ع)، به سرزمین فردوسی بزرگ بروند تا با خانواده «حاج قربان سلیمانی» از هنرمندان فقیدِ موسیقی مقامی خراسان دیدار و گفت وگو داشته باشند، دیداری که در ادامه به خانه «عثمان خافی» از نوازندگان پیشکسوت سه تار رسید.
دلگرمیها و پیامهای مثبتی که این خانواده مشهدی گرفتند باعث شد تا آن ها از شهرهایی همچون تایباد، نیشابور، تهران، قم، قزوین، زنجان، تبریز، کرمانشاه، کاشان و اصفهان هم بگذرند و رحل اقامت را در شیراز هنرپرور و فرهنگ نشان به زمین بگذارند. یکی از نکات قابل توجه در سفر این خانواده مشهدی این است که آن ها در طول برنامه خود از کنسرت های موسیقی سالار عقیلی، شهرام ناظری، حسین علیزاده، کیهان کلهر و علیرضا قربانی دیدن کردند و آنچه را که هدف سفر خود می دانستند برای سایرین بیان نمودند.
زهره براتی در گفت وگو با خبرنگاران و با اشاره به این که لغو کنسرت قوچان برای ما سؤالهای بیپاسخ زیادی را ایجاد کرد، به تشریح انگیزههای خود برای شروع و ادامه این سفر پرداخت و گفت: واقعیت این است که بعد از لغو کنسرت ناظری با این پرسش بزرگ مواجه شدم که «چرا ما باید از شنیدن نواهای اصیل سرزمین مادری خودمان محروم باشیم»؟ پرسشی که هرچه به آن فکر کردم پاسخی برای آن نیافتم، این در حالی بود که موسیقی جزیی از زندگی و فرهنگ ما ایرانیان به حساب می آید.
براتی با طرح این پرسش که مگر صدایی که از نقاره خانه حرم امام رضا(ع) شنیده می شود، موسیقی نیست؟ گفت: آیا دهه فجر را بدون نواها و سرودهای موسیقایی انقلابی می توان تصور و معنا کرد؟ وی در ادامه افزود: حتی اذان زنده یاد مؤذن زاده هم در دستگاه های موسیقی خوانده میشود و این گونه مورد اقبال مردم قرار میگیرد؛ بنابراین اگر منطقی به قضیه نگاه کنیم میبینیم که موسیقی فاخر ایرانی در هر مکانی قابل اجرا است و همه حق دارند از آن بهره ببرند.
احمد مهرچیان هم در ادامه سخنان همسرش بر این نکته تأکید دارد که آن ها اصلاً به دنبال جنجال به پا کردن و نشان دادن خودشان نبوده اند.
او با اذعان بر این که ما می خواهیم حرفِ بخش بزرگی از جامعه را در قالب یک حرکت مدنی به گوش دیگران برسانیم، گفت: به دلیل ثبت نام دخترم در مدرسه باید سفر خود را تا پایان شهریور تمام کنیم اما تلاش میکنیم حرکت خود را ادامه دهیم. در این راه میخواهیم هرکداممان یک ساز اصیل ایرانی را یاد بگیریم تا سفر بعدی را با سازهایمان همراه باشیم.
وی در پایان ابراز امیدواری کرد که در سفرهای بعدی مجبور به استفاده از شعار«حق داریم آوازهای سرزمین مادری را در شهرمان بشنویم» نباشند.
46
