در این یادداشت به قلم سیدمحی الدین حسینی ارسنجانی آمده است:
فردوسی شاعر بزرگ ایران زمین که به راستی زبان فارسی و مادری ما ایرانیان را با سرایش کتاب عظیم شاهنامه خود احیا نمود و ایران و ایرانی را تا همیشه تاریخ بعدازخود مدیون تفکر و اندیشه بزرگش کرد چه زیبا درباره زبان و سخن پارسی سخن می‌گوید:
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
روی سخنم با شما خوبان و ایرانیان و فارسی زبانان در کشور عزیزمان ایران ایرانیان ساکن و مقیم در سایر ملل جهان است. با کمال تاسف و تاثر باید عرض نمایم که ورود دادن فرهنگ و واژگان بیگانه به زبان و ادب فارسی این زبانِ گویا و رسای ما دستخوش تغییر و تحولات بسیار گردیده، به نوعی که هیچ یک از ما خبر از آن نداریم که دیر یا زود این زبان روبه زوال برود و نفرت برخی از دشمنان دیرینه ایران از ماقوم ایرانی باعث گردد تا با ورود دادن برخی از واژگان بی معنا و بی ریشه، به زبان ما، این فرهنگ و هویت ملی را از ما بگیرند و ما را تهی از شعر و دستور زبان پارسی و امثال و حکایات زیبا نمایند.
بیشتر آنچه را که ما میراث دار گذشتگان خویشیم یعنی کتاب ها و متون برجای مانده از بزرگان و مفاخر خود آنهم به صورت مکتوب به زبان پارسی دری، فارسی پهلوی ومیانه می باشد و اگر این زبان دستخوش برخی از تغییر و تحولات غیرعادی گردد امکان بازگشت آن بسیار سخت و ناممکن خواهد شد و لذا بر همه ما از مسئولان دولتی و غیردولتی، زن و مرد، دانشجو و دانشگاهی، معلم و دانش آموز، محقق و پژوهشگر، نویسنده، کارمند، کارگر، خانه‌دار و هر آنکس که عشق به ایران و وطن دارد این است که تا می‌توانیم از زبانمان صریح، شفاف و زیباحمایت کنیم و باکاربرد لغات اصیل وکهن فارسی آن راباچنگ ودندان حفظ کنیم و اجازه ورود دادن برخی واژگان و اصطلاحات غلط و نامأنوس در فرهنگ و زبان وادب فارسی ندهیم.
انجمن ترویج زبان وادب پارسی و عموم ویراستاران، فرهنگستان ادب فارسی، شورای فرهنگ عمومی، انجمن‌های ادبی وابسته به حوزه هنری وفرهنگ وارشاداسلامی، استادان دانشگاه های ادبی و مدیران مسئول نشریات ادبی، کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان، آموزش وپرورش، مراکزعلمی وپژوهشی در حوزه علوم انسانی، بنیادهای ادبی و مرکز ایران شناسی، مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام، مرکز بررسی‌های تاریخی و فرهنگی وزارت اطلاعات، مجلس شورای اسلامی و تمامی تشکل‌های غیردولتی و سمن‌های همسو با فعالیت‌های ادبی و شعر و زبان پارسی دراین زمینه موظفند کارهایی عاجل و عملیاتی انجام دهند تامبادا زبان فارسی بیش ازاین خدشه ببیند و اینگونه مورد هجوم لغات و اصطلاحات زبان های بیگانه اردو، عربی، روسی، انگلیسی، فرانسوی و...واقع گردد.
در نامگذاری تابلوها سردر مغازه ها واماکن آموزشی و ورزشی، درمانی، و ادارات و مراکزتجاری، نام‌های فرزندان خود و پلاکارد نوشته‌ها و مطالب رسانه‌ها و...گرفته تا کلمات یک کتاب و هرآنچه در محافل وبرچسب ها یا نوشته‌های کوتاه و بلند ما دیده میشود باید تا حد ممکن از فارسی سلیس و روان استفاده شود.
ویرایشگران ادبی می‌توانند اولین منتقد و معرفی کننده یک کتاب، ترویج‌کننده زبان مادری و برگزارکننده حلقه‌های حمایت از زبان فارسی باشند و علاوه بر این ازورود جملات و عبارت واصطلاحات یا لغات نامفهوم و بی معنا و نامرغوب به عرصه فرهنگی وادبی و در کل محاوره و زبان عمومی ما که زبان فارسی است ممانعت کنند.
گروه‌های آموزشی درس ادبیات در ادارات و دبیران دروس ادبی در مدارس در عرصه‌های ترویج وتولید محتوای متون پارسی قدیم وجدید نقش مهمی دارند.درخبری که به نقل از دبیر انجمن ویرایش و درست نویسی زبان فارسی درسایت خبری خواندم آمده بود: امروز یکی ازمسائل مهم جامعه ما باید حضور زبان فارسی در کسب و کار باشد و این‌که چطور میشود از زبان پول درآورد و کسب و کار راه‌اندازی کرد و چه کسانی تا حالا در دنیا در این زمینه تلاش کرده‌اند و چگونه از سرمایه هویت‌شان کسب درآمد می‌کنند؛ اما متاسفانه در ایران زبان فقط روی آموزش و پژوهش متمرکز شده که کفایت نمی‌کند، چون زبان راهبرد، سیاستگذاری، نظارت مستمر، تبلیغ و بازاریابی جهانی می‌خواهد. تعصب نسبت به زبان فارسی دارد از بین می‌رود. بررسی‌هایی که در بعضی مدرسه‌ها انجام شده نشان می‌دهد 95درصد تنفر از کلاس‌های زبان و ادبیات فارسی در بین دانش‌آموزان وجود دارد.
تعداد واژههای پایه و کاربردی ما هر روز در حال کاهش است، و در حالی که تعداد واژههای پایه باید حدود سه هزار تا باشد اما امروزه در حدود هزارتاست. البته فرهنگستان زبان و ادب فارسی با صرف هزینه دارد در زمینه واژه‌سازی فعالیت می‌کند، در حالی که مردم هم باید دخیل باشند و خودشان واژه‌سازی کنند. اگر بخواهیم بسنجیم که درعرصه عمومی درحال حاضر نوعی بازی تفریحی، آموزشی به نام آمیرزا دارد به زبان فارسی خدمت می‌کند یا فرهنگستان یا صدا وسیما، باید گفت که آمیرزا چون یک کار ریشه‌ای و با دخالت مردم انجام می‌دهد خوب است...
در ایران بسیاری از گویش‌ها و لهجه‌ها از بین رفته است. در اروپا عده‌ای از زبان شناسان ایرانی انجمنِ زبان‌های ایرانیِ در حالِ انقراض را تشکیل داده‌اند اما در ایران هیچ‌کس حواسش به زبان فارسی نیست... .
پس بیاییم تا می‌توانیم در زمینه حفظ هویت خود و زبان خود، فرهنگ و آیین‌های کهن بر جای مانده از نیاکان خود که همه آنها در زبان فارسی جمع می شود، بکوشیم و بیش از این به ورود اندیشه‌های ناصواب و لغات نامأنوس به زبان و ادب پارسی‌مان که از بهترین وشیرین ترین زبان‌های دنیاست راضی نگردیم.
منبع: روزنامه تماشا
7375/ 2027
انتهای پیام فردوسی شاعر بزرگ ایران زمین که به راستی زبان فارسی و مادری ما ایرانیان را با سرایش کتاب عظیم شاهنامه خود احیا نمود و ایران و ایرانی را تا همیشه تاریخ بعدازخود مدیون تفکر و اندیشه بزرگش کرد چه زیبا درباره زبان و سخن پارسی سخن می‌گوید:
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
روی سخنم با شما خوبان و ایرانیان و فارسی زبانان در کشور عزیزمان ایران ایرانیان ساکن و مقیم در سایر ملل جهان است. با کمال تاسف و تاثر باید عرض نمایم که ورود دادن فرهنگ و واژگان بیگانه به زبان و ادب فارسی این زبانِ گویا و رسای ما دستخوش تغییر و تحولات بسیار گردیده، به نوعی که هیچ یک از ما خبر از آن نداریم که دیر یا زود این زبان روبه زوال برود و نفرت برخی از دشمنان دیرینه ایران از ماقوم ایرانی باعث گردد تا با ورود دادن برخی از واژگان بی معنا و بی ریشه، به زبان ما، این فرهنگ و هویت ملی را از ما بگیرند و ما را تهی از شعر و دستور زبان پارسی و امثال و حکایات زیبا نمایند.
بیشتر آنچه را که ما میراث دار گذشتگان خویشیم یعنی کتاب ها و متون برجای مانده از بزرگان و مفاخر خود آنهم به صورت مکتوب به زبان پارسی دری، فارسی پهلوی ومیانه می باشد و اگر این زبان دستخوش برخی از تغییر و تحولات غیرعادی گردد امکان بازگشت آن بسیار سخت و ناممکن خواهد شد و لذا بر همه ما از مسئولان دولتی و غیردولتی، زن و مرد، دانشجو و دانشگاهی، معلم و دانش آموز، محقق و پژوهشگر، نویسنده، کارمند، کارگر، خانه‌دار و هر آنکس که عشق به ایران و وطن دارد این است که تا می‌توانیم از زبانمان صریح، شفاف و زیباحمایت کنیم و باکاربرد لغات اصیل وکهن فارسی آن راباچنگ ودندان حفظ کنیم و اجازه ورود دادن برخی واژگان و اصطلاحات غلط و نامأنوس در فرهنگ و زبان وادب فارسی ندهیم.
انجمن ترویج زبان وادب پارسی و عموم ویراستاران، فرهنگستان ادب فارسی، شورای فرهنگ عمومی، انجمن‌های ادبی وابسته به حوزه هنری وفرهنگ وارشاداسلامی، استادان دانشگاه های ادبی و مدیران مسئول نشریات ادبی، کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان، آموزش وپرورش، مراکزعلمی وپژوهشی در حوزه علوم انسانی، بنیادهای ادبی و مرکز ایران شناسی، مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام، مرکز بررسی‌های تاریخی و فرهنگی وزارت اطلاعات، مجلس شورای اسلامی و تمامی تشکل‌های غیردولتی و سمن‌های همسو با فعالیت‌های ادبی و شعر و زبان پارسی دراین زمینه موظفند کارهایی عاجل و عملیاتی انجام دهند تامبادا زبان فارسی بیش ازاین خدشه ببیند و اینگونه مورد هجوم لغات و اصطلاحات زبان های بیگانه اردو، عربی، روسی، انگلیسی، فرانسوی و...واقع گردد.
در نامگذاری تابلوها سردر مغازه ها واماکن آموزشی و ورزشی، درمانی، و ادارات و مراکزتجاری، نام‌های فرزندان خود و پلاکارد نوشته‌ها و مطالب رسانه‌ها و...گرفته تا کلمات یک کتاب و هرآنچه در محافل وبرچسب ها یا نوشته‌های کوتاه و بلند ما دیده میشود باید تا حد ممکن از فارسی سلیس و روان استفاده شود.
ویرایشگران ادبی می‌توانند اولین منتقد و معرفی کننده یک کتاب، ترویج‌کننده زبان مادری و برگزارکننده حلقه‌های حمایت از زبان فارسی باشند و علاوه بر این ازورود جملات و عبارت واصطلاحات یا لغات نامفهوم و بی معنا و نامرغوب به عرصه فرهنگی وادبی و در کل محاوره و زبان عمومی ما که زبان فارسی است ممانعت کنند.
گروه‌های آموزشی درس ادبیات در ادارات و دبیران دروس ادبی در مدارس در عرصه‌های ترویج وتولید محتوای متون پارسی قدیم وجدید نقش مهمی دارند.درخبری که به نقل از دبیر انجمن ویرایش و درست نویسی زبان فارسی درسایت خبری خواندم آمده بود: امروز یکی ازمسائل مهم جامعه ما باید حضور زبان فارسی در کسب و کار باشد و این‌که چطور میشود از زبان پول درآورد و کسب و کار راه‌اندازی کرد و چه کسانی تا حالا در دنیا در این زمینه تلاش کرده‌اند و چگونه از سرمایه هویت‌شان کسب درآمد می‌کنند؛ اما متاسفانه در ایران زبان فقط روی آموزش و پژوهش متمرکز شده که کفایت نمی‌کند، چون زبان راهبرد، سیاستگذاری، نظارت مستمر، تبلیغ و بازاریابی جهانی می‌خواهد. تعصب نسبت به زبان فارسی دارد از بین می‌رود. بررسی‌هایی که در بعضی مدرسه‌ها انجام شده نشان می‌دهد 95درصد تنفر از کلاس‌های زبان و ادبیات فارسی در بین دانش‌آموزان وجود دارد.
تعداد واژههای پایه و کاربردی ما هر روز در حال کاهش است، و در حالی که تعداد واژههای پایه باید حدود سه هزار تا باشد اما امروزه در حدود هزارتاست. البته فرهنگستان زبان و ادب فارسی با صرف هزینه دارد در زمینه واژه‌سازی فعالیت می‌کند، در حالی که مردم هم باید دخیل باشند و خودشان واژه‌سازی کنند. اگر بخواهیم بسنجیم که درعرصه عمومی درحال حاضر نوعی بازی تفریحی، آموزشی به نام آمیرزا دارد به زبان فارسی خدمت می‌کند یا فرهنگستان یا صدا وسیما، باید گفت که آمیرزا چون یک کار ریشه‌ای و با دخالت مردم انجام می‌دهد خوب است...
در ایران بسیاری از گویش‌ها و لهجه‌ها از بین رفته است. در اروپا عده‌ای از زبان شناسان ایرانی انجمنِ زبان‌های ایرانیِ در حالِ انقراض را تشکیل داده‌اند اما در ایران هیچ‌کس حواسش به زبان فارسی نیست... .
پس بیاییم تا می‌توانیم در زمینه حفظ هویت خود و زبان خود، فرهنگ و آیین‌های کهن بر جای مانده از نیاکان خود که همه آنها در زبان فارسی جمع می شود، بکوشیم و بیش از این به ورود اندیشه‌های ناصواب و لغات نامأنوس به زبان و ادب پارسی‌مان که از بهترین وشیرین ترین زبان‌های دنیاست راضی نگردیم.
منبع: روزنامه تماشا
7375/ 2027
کپی شد
