برای اولین بار، ستاره‌شناسان شاهد ناپدیدشدن ستاره‌ای از برابر چشمان خود و تولد سیاهچاله بودند. اتفاقی که از چند جهت بسیار نادر یا حتی بی‌سابقه محسوب می‌شود.
به گزارش جی پلاس، ستاره‌ای به نام N6946-BH1، به نظر می‌رسد با فروریزش روی خودش، به یک سیاهچاله تبدیل شده است. این برای اولین بار است که ستاره‌شناسان می‌توانند تولد یک سیاهچاله را شهادت دهند. به علاوه، این رویداد بدون رخ دادن هیچ انفجاری، موسوم به انفجار ابرنواختری اتفاق افتاده است. به این صورت باید گفت که سرنوشت ستاره N6946-BH1، درک ما از تحول و مرگ ستاره ها را تغییر می‌دهد.
طبق نظریات مرسوم درباره مرگ ستارگان ، زمانی که یک ستاره پرجرم بیشترِ سوخت خود را مصرف می‌کند، بخش زیادی از باقی‌مانده مواد خود را در یک انفجار ابرنواختری به فضا پرتاب می‌کند و فروریزش مواد باقی‌مانده، تولد سیاهچاله را در پی خواهد داشت. ستاره مورد نظر، تقریبا همین روند را طی کرده است، اما هیچ انفجار ابرنواختری را تجربه نکرده است. این ابرنواختر خاموش، می‌تواند برخی از ضعف‌هایی که در دانش ستاره‌ای ما وجود دارد را بهبود بخشد.
Kochanek محقق ارشد این پروژه می‌گوید: دیدگاه رایج این است که ستاره تنها زمانی می تواند به سیاهچاله تبدیل شود که مرحله انفجار ابرنواختری را تجربه کرده باشد.
حال اگر ستاره‌ای بتواند بدون انفجار، باعث تولد سیاهچاله شود، این اتفاق به ما کمک می‌کند تا توضیح دهیم چرا بیشتر ستاره‌های پرجرم، به ابرنواختر تبدیل نمی‌شوند.
ستاره N6946-BH1 در کهکشان NGC 6946 وجود داشت که به نام کهکشان آتش‌بازی شناخته می‌شود. چرا که گاه و بی‌گاه، ستاره‌های آن به ابرنواختر تبدیل می‌شوند. اما این مورد، بسیار متفاوت از بقیه بوده است. تلسکوپ‌ها نشان می‌دهند که این ستاره به صورت واضح در سال 2007 وجود داشته است. در سال 2009، مقداری روشن‌تر شده و در سال 2015 به طور کامل ناپدید شده است.
برای انکه ستاره‌شناسان مطمئن شوند تا پدیده‌ای چون ابرهای گرد و غبار یا چیزی مشابه آن، جلوی دیدشان را نگرفته، این ستاره را با هردوی تلسکوپ‌های هابل و اسپیتزر رصد کردند. تصاویر نور مرئی هابل و فروسرخ اسپیتزر، هیچکدام نشانی از این ستاره را در خود نداشتند. N6946-BH1 به طور کامل ناپدید شده بود.
دو تصویر از تلسکوپ هابل در سال‌های 2007 و 2015. ستاره‌ای که بدون هیچ انفجاری، کاملا ناپدید شده است.
با داشتن جرم 25 برابر خورشید، انفجار ابرنواختری حاصل، بایستی بسیار پرنور می‌بود. اما روشن‌شدن اندک ستاره و سپس ناپدید شدنش، خبر از ابرنواختری ناکام می‌دهد. پدیده ای که برای اولین بار به طور مستقیم شاهد آن هستیم. اگر ستاره‌ها بتوانند به این شکل به عمر خود پایان دهند، می‌توان کاملا توضیح داد که چرا شاهد تعداد کمی انفجار ابرنواختری ستاره‌های پرجرم هستیم.
یکی از نویسنده‌های این مقاله می‌گوید: در طول هفت سال رصدی که ما داشته‌ایم، این اولین ابرنواختر خاموشی است که شاهد آن بوده‌ایم. شش مورد ابرنواختر معمولی دیگر در طی این سال‌ها ثبت شده‌اند که نشان می‌دهد حدود 10 تا 30 درصد از ستاره های پرجرم ، در خاموشی مرحله ابرنواختری خود را می‌گذرانند.
