تصویر جدیدی از تلسکوپ فضایی هابل یک کهکشان کوتوله کوچک به نام آی‌سی ۳۴۳۰(IC ۳۴۳۰) را نشان می‌دهد که در فاصله ۴۵ میلیون سال نوری از ما قرار دارد. این کهکشان به دلیل اندازه کوچکش به عنوان کهکشان کوتوله و به دلیل شکلش در دسته کهکشان‌های بیضوی طبقه‌بندی می‌شود.
به گزارش جماران، کهکشان‌های بیضوی صاف و بدون ویژگی خاص هستند و بر خلاف کهکشان‌های مارپیچی مانند کهکشان راه شیری ما که دارای ساختار متمایز یک بخش مرکزی و بازوهای مارپیچی کشیده است، کهکشان‌های بیضوی مانند یک لکه و به شکلی پراکنده به نظر می‌رسند.
به نقل از دیجیتال‌ترندز، در این تصویر، شکل بیضی صاف آی‌سی ۳۴۳۰ را می‌بینید. کهکشان‌های بیضوی عمدتا از ستاره‌های قدیمی‌تر تشکیل شده‌اند، زیرا فاقد گاز مورد نیاز برای تشکیل ستارگان جدید هستند، اما در این مورد، می‌توانید هسته‌ای از ستاره‌های آبی داغ را در مرکز این کهکشان مشاهده کنید. این ستاره‌های داغ جوان‌تر هستند، که این پدیده برای کهکشان‌های بیضوی نادر است.
تصویر جدید دیگری از هابل همچنین یک کهکشان کوتوله به نام ان‌جی‌سی ۵۲۳۸(NGC ۵۲۳۸) را نشان می‌دهد. این کهکشان در فاصله ۱۴.۵ میلیون سال نوری از ما قرار دارد، اما ساختار متفاوت و پیچیده‌تری دارد. دارای نقاط درخشانی از نواحی درخشان‌تر است که گروهی از ستارگان به نام خوشه‌های کروی هستند.
ساختار این کهکشان سرنخ هایی از تاریخچه آن می‌دهد. ستاره‌شناسان فکر می‌کنند که این ساختار از یک ادغام تاریخی نشات می‌گیرد، زمانی که کهکشان دیگری خیلی نزدیک به این کهکشان قرار گرفت و این دو در یک کهکشان ادغام شدند. این امر باعث شد که ستارگان به دلیل اختلالات گرانشی که گاز را هل داده و می‌کشد، تشکیل شود.
از نشانه‌های این ادغام تاریخی، وجود گروه‌هایی از ستارگان درون یک کهکشان با خواص شیمیایی متفاوت است که نشان می‌دهد آنها در محیطی متفاوت از همسایگان خود شکل گرفته‌اند. با مطالعه کهکشان‌های کوچکتر مانند این، ستاره‌شناسان می‌توانند درک خود را از نحوه شکل‌گیری و ادغام کهکشان‌ها بالا ببرند.
دانشمندان هابل در بیانیه مطبوعاتی همراه با این تصویر توضیح دادند: یکی از نظریه‌های اصلی تکامل کهکشان‌ها این است که کهکشان‌ها به شکلی سلسله مراتبی «از پایین به بالا» تشکیل شده‌اند. خوشه‌های ستاره‌ای و کهکشان‌های کوچک اولین مواردی بودند که از گاز و ماده تاریک تشکیل شدند. با گذشت زمان، گرانش به تدریج این اجرام کوچکتر را در خوشه‌های کهکشانی و ابرخوشه‌ها جمع کرد، که شکل بزرگترین ساختارهایی را که امروز در جهان می‌بینیم توضیح می‌دهد.
