دراین مطلب آمده است: اگر چه سال ها از آن روزگار گذشته است و او امروز بر کرسی دانشگاه تکیه زده اما درد مردم همچنان او را می رنجاند. از درد خودش حرف نمی زند و مدام از رنج های مردم می گوید. انگار نه انگار که پایش را در آن روزها در حمله های دلاورانه اش تقدیم و به مولایش ابوالفضل اقتدا کرده است. دغدغه هایش از جنس دیگری بود. انگار دردی ندارد. به جانبازی خود عشق می ورزد و حسرت می خورد که چرا در شاهراه عشق از کاروان ناجیان وطن و ثارا... عقب افتاده است. او شهید زنده است ولی غبطه شهادت می خورد. روز جانباز بهانه ای شد تا قلمم عطر شهادت بگیرد و سلامی بر شهیدان زنده کند.
درد مشکلات مردم قابل تحمل نیست
«سلطانعلی میر» یکی دیگر از جانبازان استان است که پایش را در سنگر جنگ جا گذاشت و حالا بر کرسی علم و دانش به گونه دیگری به جهادش ادامه می دهد. به جانبازی اش افتخار می کند اما در کنار حسرت همیشگی شهادت، دغدغه های فراوانی برای مشکلات مردم دارد. او در این باره می گوید: مشکلات اجتماعی و اقتصادی جامعه امروز از هر موضوع دیگری برای من و امثال من سخت تر است. شهدا و جانبازان برای حراست از خاک خود از همه چیز گذشتند تا استقلال و آزادی کشورشان حفظ شود.«میر» ادامه می دهد: حال که حتی یک وجب از خاک این کشور توسط بیگانگان اشغال نشد لازم است تا شرایط بهتری در جامعه فراهم شود و مسئولان بیشتر و بهتر از گذشته برای رفع مشکلات مردم چاره اندیشی کنند.وی تصریح می کند: یک جانباز با همه سختی های جسمی و روحی که بر اثر مجروحیت عایدش شده است کنار می آید اما گاهی تحمل سختی ها و مشکلات اقتصادی و اجتماعی در بین گروهی از افراد جامعه سخت تر از مشکلات جانبازی است.این استاد دانشگاه عنوان می کند: در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، یک پایم را تقدیم کردم و اگر روزی، بازهم کشورم برای مقابله با دشمنان به من احتیاج داشته باشد حاضرم با کمال میل جانم را در طبق اخلاص قرار دهم. هر چند تلاش می کنم در سنگر علم در برابر هجمه های فرهنگی و اجتماعی دشمنان مقابله کنم.
به همسرم افتخار می کنم
همسر جانباز «محمدحیات شه بخش» 27 سال است عاشقانه زندگی می کند و خود را خادم همسرش می داند.
از خودگذشتگی همسرش را سرلوحه زندگی اش قرار داده است و با درس گرفتن از او مجاهدانه و عاشقانه از همسر جانبازش مراقبت می کند. با وجود این که همسرش جانباز 50 درصد است از جهاد دوباره ابایی ندارد و با صلابت می گوید که اگر باری دیگر دشمنان، گوشه چشمی به خاک ایران داشته باشند حاضرم این بار به همراه همسر و دو فرزندم برای دفاع در صحنه حاضر شوم.وی ادامه می دهد: زندگی در کنار کسی که برای دیگران از خود گذشت، برایم ارزشمند است و همیشه سعی کرده ام در هر لحظه از زندگی قدر این نعمت را بدانم و با الگو گرفتن از او توانستم این مدت از زندگی مشترکم را با مراقبت از همسرم سپری کنم.
اینک نیز خانه نشینی
جانباز 70 درصدی که در حادثه تروریستی خیابان ثارالله زاهدان سال 85 یک چشم و یک پایش را از دست داده نیز می گوید: جانبازی در راه خداوند افتخاری است که هیچ وقت فکر نمی کردم نصیبم شود.
«زارعی» ادامه می دهد: به هر حال معلولیت جسمانی مشکلاتی را در زندگی به وجود می آورد که نمی توان آن را نادیده گرفت.
وی تصریح می کند: مهم ترین مشکل من و افراد مشابه، تردد در بیرون از خانه است که بعد از جانباز شدنم تازه متوجه شدم معلولان جامعه با چه مشکلاتی رو به رو هستند و من نیز به دلیل همین مشکلات خانه نشین شده ام.
وی عنوان می کند: بانک ها، بیمارستان ها و دیگر اماکن عمومی و معابر شهر آن گونه که باید برای رفت و آمد کسانی مثل من مناسب سازی نشده است به همین دلیل برای کارهای روزانه ام مجبورم به اطرافیانم زحمت دهم.
وی خاطر نشان می کند: هر کس با مشکلات جسمانی کنار می آید و بعد از مدتی به این شکل زندگی عادت می کند، اما نبود حمایت سخت تر است.
8006**6081دریافت کننده: نرگس تیموری**انتشار دهنده:حیدر سرایانی
انتهای پیام درد مشکلات مردم قابل تحمل نیست
«سلطانعلی میر» یکی دیگر از جانبازان استان است که پایش را در سنگر جنگ جا گذاشت و حالا بر کرسی علم و دانش به گونه دیگری به جهادش ادامه می دهد. به جانبازی اش افتخار می کند اما در کنار حسرت همیشگی شهادت، دغدغه های فراوانی برای مشکلات مردم دارد. او در این باره می گوید: مشکلات اجتماعی و اقتصادی جامعه امروز از هر موضوع دیگری برای من و امثال من سخت تر است. شهدا و جانبازان برای حراست از خاک خود از همه چیز گذشتند تا استقلال و آزادی کشورشان حفظ شود.«میر» ادامه می دهد: حال که حتی یک وجب از خاک این کشور توسط بیگانگان اشغال نشد لازم است تا شرایط بهتری در جامعه فراهم شود و مسئولان بیشتر و بهتر از گذشته برای رفع مشکلات مردم چاره اندیشی کنند.وی تصریح می کند: یک جانباز با همه سختی های جسمی و روحی که بر اثر مجروحیت عایدش شده است کنار می آید اما گاهی تحمل سختی ها و مشکلات اقتصادی و اجتماعی در بین گروهی از افراد جامعه سخت تر از مشکلات جانبازی است.این استاد دانشگاه عنوان می کند: در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، یک پایم را تقدیم کردم و اگر روزی، بازهم کشورم برای مقابله با دشمنان به من احتیاج داشته باشد حاضرم با کمال میل جانم را در طبق اخلاص قرار دهم. هر چند تلاش می کنم در سنگر علم در برابر هجمه های فرهنگی و اجتماعی دشمنان مقابله کنم.
به همسرم افتخار می کنم
همسر جانباز «محمدحیات شه بخش» 27 سال است عاشقانه زندگی می کند و خود را خادم همسرش می داند.
از خودگذشتگی همسرش را سرلوحه زندگی اش قرار داده است و با درس گرفتن از او مجاهدانه و عاشقانه از همسر جانبازش مراقبت می کند. با وجود این که همسرش جانباز 50 درصد است از جهاد دوباره ابایی ندارد و با صلابت می گوید که اگر باری دیگر دشمنان، گوشه چشمی به خاک ایران داشته باشند حاضرم این بار به همراه همسر و دو فرزندم برای دفاع در صحنه حاضر شوم.وی ادامه می دهد: زندگی در کنار کسی که برای دیگران از خود گذشت، برایم ارزشمند است و همیشه سعی کرده ام در هر لحظه از زندگی قدر این نعمت را بدانم و با الگو گرفتن از او توانستم این مدت از زندگی مشترکم را با مراقبت از همسرم سپری کنم.
اینک نیز خانه نشینی
جانباز 70 درصدی که در حادثه تروریستی خیابان ثارالله زاهدان سال 85 یک چشم و یک پایش را از دست داده نیز می گوید: جانبازی در راه خداوند افتخاری است که هیچ وقت فکر نمی کردم نصیبم شود.
«زارعی» ادامه می دهد: به هر حال معلولیت جسمانی مشکلاتی را در زندگی به وجود می آورد که نمی توان آن را نادیده گرفت.
وی تصریح می کند: مهم ترین مشکل من و افراد مشابه، تردد در بیرون از خانه است که بعد از جانباز شدنم تازه متوجه شدم معلولان جامعه با چه مشکلاتی رو به رو هستند و من نیز به دلیل همین مشکلات خانه نشین شده ام.
وی عنوان می کند: بانک ها، بیمارستان ها و دیگر اماکن عمومی و معابر شهر آن گونه که باید برای رفت و آمد کسانی مثل من مناسب سازی نشده است به همین دلیل برای کارهای روزانه ام مجبورم به اطرافیانم زحمت دهم.
وی خاطر نشان می کند: هر کس با مشکلات جسمانی کنار می آید و بعد از مدتی به این شکل زندگی عادت می کند، اما نبود حمایت سخت تر است.
8006**6081دریافت کننده: نرگس تیموری**انتشار دهنده:حیدر سرایانی
کپی شد
