دراین مطلب آمده است: داد و بیداد راه می اندازد، گاهی برای رسیدن به خواسته اش، قهر می کند و اگر هم نیاز باشد، فریاد می کشد و گریه می کند، برایش تفاوتی ندارد که در خانه باشد یا برای خرید همراه والدینش حتی اگر در مهمانی باشد، چون رسیدن به هدف برایش اهمیت دارد، به گونه ای که خیلی از والدین حتی دور مهمانی و خرید رفتن، خط قرمز کشیده اند تا مبادا دیگران شاهد رفتار کودکشان باشند. یکی از والدین می گوید: دخترم مدام دوست دارد به او پول بدهیم تا به مغازه برود و تنقلات بخرد، اما وقتی به خواسته اش عمل نمی کنیم، شروع به فریاد زدن و گریه کردن می کند و با لجبازی کردن می خواهد، خواسته اش عملی شود. «شهناز سعادت» ادامه می دهد: برایش تفاوتی نمی کند کجا باشیم، گاهی با رفتارش سبب می شود خجالت زده شوم، به همین دلیل معمولا ترجیح می دهم به مهمانی نروم، حتی ماه هاست پذیرای مهمان هم نبودیم که خود مشکلات دیگری به همراه دارد، مانده ام با کودک لجبازم چه کنم.
«غفاری»، یکی دیگر از بانوان می گوید: غذا دادن به کودکم بسیار سخت است، نا آرامی می کند، چنگالش را روی زمین می اندازد و اجازه نمی دهد، غذا را در دهانش بگذارم، فقط جیغ می کشد و پا می کوبد با این هدف که غذا نخورد، تحمل این حرکات صبر و حوصله زیادی می طلبد و نمی دانم چگونه او را متقاعد کنم.
قاطعیت و اراده؛ روی دیگر لجبازی
یک کارشناس ارشد روان شناسی شخصیت در این باره می گوید: لجبازی؛ ابراز قاطعیت در تغییر ندادن دیدگاه خود درباره یک موضوع است بنابراین روی دیگر لجبازی می تواند قاطعیت و اراده باشد. ما از یک سو کودکان لجباز و از سوی دیگر کودکان با اراده و قاطع داریم که ممکن است آن ها را با یکدیگر اشتباه بگیریم. این گونه کودکان را نمی توان به آسانی فریب داد یا از کاری که می خواهند انجام دهند، منصرفشان کرد. «رضا وردانی» ادامه می دهد: این کودکان ترجیح می دهند تا خودشان تجربه کنند و آنچه دیگران به آن ها می گویند را نمی پذیرند. آن ها شجاع هستند و به محدودیت های بزرگ سالان اهمیتی نمی دهند. به گفته وی، هر دوی این کودکان دوست ندارند که دیگران به آن ها دستور دهند و به آن ها بگویند که چه کنند و چه نکنند. آن ها شخصیت مطیع ندارند و به جای تکیه کردن بر منابع قدرت بیرونی بر دانش و هوش شهودی خود تکیه می کنند. آن ها بی نهایت سوال (سئوال)می پرسند اگر چه کنار آمدن با این کودکان دشوار است و دارای ویژگی‌های مثبتی هستند. تحقیقات نشان می دهد که این کودکان در کار و تحصیل موفق و در بزرگ سالی جزو افراد پر درآمد جامعه هستند. وی اظهار می کند: والدین باید میان کودکان «لجباز» و «مصمم و قاطع» تفاوت قائل شوند و به آسانی برچسب کودک لجباز را به کودک خود نزنند. رفتار نادرست و غیر صبورانه والدین می تواند یک کودک با اراده و قاطع را به کودکی لجباز تبدیل کند. وی اضافه می کند: تفاوت کودک لجباز با کودک قاطع یا با اراده آن است که خواسته های کودک لجباز، واکنشی و کوتاه مدت است، در حالی که کودک قاطع میل زیادی به موفقیت دارد و کاری را که می خواهد انجام دهد، رها نمی کند. وی می گوید: واکنش های صحیح والدین می تواند کودک سرسخت را به جای آن که در مقابل والدین قرار گیرد و آن ها را به مبارزه بطلبد، تبدیل به فردی با اراده و قاطع برای رسیدن به اهداف متعالی کند. کودک لجباز و کودک قاطع و با اراده در دیگر ویژگی ها مشترک هستند.
نحوه رفتار با کودک لجباز
وردانی با اشاره به راهکارهایی برای نحوه رفتار با کودک لجباز بیان می کند: برای ارتباط اولویت قائل شوید، کاری نکنید که کودک شما را در مقابل خود ببیند جز در مواقعی که در واقع خطر کودک را تهدید می کند، با زور چیزی را تحمیل نکنید. وی می افزاید: با کودک وارد جنگ قدرت نشوید، این باور که اگر کوتاه بیایم، پر رو می‌شود و بیشتر می‌خواهد، تنها بر اساس سیستم فکری شما صحیح است. زیرا به احتمال قوی شما نیز به همین طرز تفکر تربیت شده اید. ذهن شما دنیا را بر اساس معیار رقابت و زورگویی می بیند، نه همکاری. اجازه ندهید رفتار شما این چرخه غلط را به نسل های بعد منتقل کند. این کارشناس می گوید: در صورتی که شما نیز با رفتار کودکانه خود بر خواسته خود پافشاری کنید، رفتار شما تفاوتی با رفتار لجبازانه کودک ندارد. تنها تفاوتش آن است که شما زور بیشتری دارید و می توانید خواسته خود را به کرسی بنشانید بنابراین لجبازی شما الگوی غلطی برای کودک می شود. به گفته وی، این رفتار سبب می شود تا لجبازی کودک که مرحله ای گذراست تداوم بیابد و جزو سبک شخصیتی او شود. به‌گونه ای رفتار کنید که او شما را در کنار خود ببیند، نه کسی که همواره می خواهد او را کنترل و به او امر و نهی کند بنابراین جنگ قدرت با کودک، یک بازی دو سر باخت برای شماست. وی ادامه می دهد: اگر برنده شوید و کودک مجبور شود به حرف شما عمل کند افزون بر آن که الگوی بدی برای کودک می شوید، خشم نهفته ای را در او ایجاد می کنید که در جای دیگری و با افراد دیگری بروز خواهد کرد. او فکر می کند که آن چه او را به خواسته اش می رساند این است که قوی تر شود و بیشتر زور بگوید.
محیط خانه را عوض کنید
این کارشناس، می گوید: اگر کودک با داد و بیداد و فریاد حرف خود را به کرسی بنشاند و شما را به عقب نشینی مجبور کند، یاد می گیرد تا هر بار برای رسیدن به خواسته خود داد و بیداد بیشتری کند بنابراین اگر کودک به چیز شکستنی دست می زند یا به آشپزخانه می‌رود که خطرناک است به جای مقابله و بازداشتن او بهتر است محیط خانه را عوض کنید. در این صورت وارد چالش با کودک نمی شوید. وی در ادامه به والدین توصیه می کند: با توجه به سن و سال کودک به او مسئولیت و حق انتخاب دهید، دلیل رفتار و خواسته خود را به کودک توضیح دهید، دست کم قوانین را بگذارید، در درخواست های خود بازنگری کنید، نگاه خود را تغییر دهید، کم بگویید و زیاد بشنوید، احساس کودک را درک و به وی بازگو کنید، در مواقع غیرضروری نه نگویید، انتظارهای خود را روشن و واضح بگویید، خود واقعی تان باشید، کودک را کنترل نکنید، او را تربیت کنید، عجله نکنید و قاطع باشید. به گفته وی، تنبیه کودک، بی‌توجهی، سرسنگین بودن، قهر کردن، بی احترامی به کودک، متهم کردن کودک به بد طینتی و لجبازی، اولویت قائل شدن برای نظم و قانون و پاداش دادن به کودک می تواند یک کودک قاطع و با اراده را تبدیل به کودکی لجباز و سرکش کند. وردانی اظهار می کند: یکی از راه های موثر برای ایجاد ارتباط سازنده میان والدین و کودک، همدلی با کودک است و زمانی که فرزند شما لجبازی می کند و رفتارهای نامطلوبی همچون جیغ زدن از او سر می زند، به حرف های او با توجه گوش و مشکلش را درک کنید. گوش دادن فعالانه به معنای تایید رفتار کودک نیست، همدلی با کودک و گوش دادن فعال یکی از موثرترین عوامل ایجاد ارتباط سازنده میان والدین و کودک است.
8006**6081
انتهای پیام «غفاری»، یکی دیگر از بانوان می گوید: غذا دادن به کودکم بسیار سخت است، نا آرامی می کند، چنگالش را روی زمین می اندازد و اجازه نمی دهد، غذا را در دهانش بگذارم، فقط جیغ می کشد و پا می کوبد با این هدف که غذا نخورد، تحمل این حرکات صبر و حوصله زیادی می طلبد و نمی دانم چگونه او را متقاعد کنم.
قاطعیت و اراده؛ روی دیگر لجبازی
یک کارشناس ارشد روان شناسی شخصیت در این باره می گوید: لجبازی؛ ابراز قاطعیت در تغییر ندادن دیدگاه خود درباره یک موضوع است بنابراین روی دیگر لجبازی می تواند قاطعیت و اراده باشد. ما از یک سو کودکان لجباز و از سوی دیگر کودکان با اراده و قاطع داریم که ممکن است آن ها را با یکدیگر اشتباه بگیریم. این گونه کودکان را نمی توان به آسانی فریب داد یا از کاری که می خواهند انجام دهند، منصرفشان کرد. «رضا وردانی» ادامه می دهد: این کودکان ترجیح می دهند تا خودشان تجربه کنند و آنچه دیگران به آن ها می گویند را نمی پذیرند. آن ها شجاع هستند و به محدودیت های بزرگ سالان اهمیتی نمی دهند. به گفته وی، هر دوی این کودکان دوست ندارند که دیگران به آن ها دستور دهند و به آن ها بگویند که چه کنند و چه نکنند. آن ها شخصیت مطیع ندارند و به جای تکیه کردن بر منابع قدرت بیرونی بر دانش و هوش شهودی خود تکیه می کنند. آن ها بی نهایت سوال (سئوال)می پرسند اگر چه کنار آمدن با این کودکان دشوار است و دارای ویژگی‌های مثبتی هستند. تحقیقات نشان می دهد که این کودکان در کار و تحصیل موفق و در بزرگ سالی جزو افراد پر درآمد جامعه هستند. وی اظهار می کند: والدین باید میان کودکان «لجباز» و «مصمم و قاطع» تفاوت قائل شوند و به آسانی برچسب کودک لجباز را به کودک خود نزنند. رفتار نادرست و غیر صبورانه والدین می تواند یک کودک با اراده و قاطع را به کودکی لجباز تبدیل کند. وی اضافه می کند: تفاوت کودک لجباز با کودک قاطع یا با اراده آن است که خواسته های کودک لجباز، واکنشی و کوتاه مدت است، در حالی که کودک قاطع میل زیادی به موفقیت دارد و کاری را که می خواهد انجام دهد، رها نمی کند. وی می گوید: واکنش های صحیح والدین می تواند کودک سرسخت را به جای آن که در مقابل والدین قرار گیرد و آن ها را به مبارزه بطلبد، تبدیل به فردی با اراده و قاطع برای رسیدن به اهداف متعالی کند. کودک لجباز و کودک قاطع و با اراده در دیگر ویژگی ها مشترک هستند.
نحوه رفتار با کودک لجباز
وردانی با اشاره به راهکارهایی برای نحوه رفتار با کودک لجباز بیان می کند: برای ارتباط اولویت قائل شوید، کاری نکنید که کودک شما را در مقابل خود ببیند جز در مواقعی که در واقع خطر کودک را تهدید می کند، با زور چیزی را تحمیل نکنید. وی می افزاید: با کودک وارد جنگ قدرت نشوید، این باور که اگر کوتاه بیایم، پر رو می‌شود و بیشتر می‌خواهد، تنها بر اساس سیستم فکری شما صحیح است. زیرا به احتمال قوی شما نیز به همین طرز تفکر تربیت شده اید. ذهن شما دنیا را بر اساس معیار رقابت و زورگویی می بیند، نه همکاری. اجازه ندهید رفتار شما این چرخه غلط را به نسل های بعد منتقل کند. این کارشناس می گوید: در صورتی که شما نیز با رفتار کودکانه خود بر خواسته خود پافشاری کنید، رفتار شما تفاوتی با رفتار لجبازانه کودک ندارد. تنها تفاوتش آن است که شما زور بیشتری دارید و می توانید خواسته خود را به کرسی بنشانید بنابراین لجبازی شما الگوی غلطی برای کودک می شود. به گفته وی، این رفتار سبب می شود تا لجبازی کودک که مرحله ای گذراست تداوم بیابد و جزو سبک شخصیتی او شود. به‌گونه ای رفتار کنید که او شما را در کنار خود ببیند، نه کسی که همواره می خواهد او را کنترل و به او امر و نهی کند بنابراین جنگ قدرت با کودک، یک بازی دو سر باخت برای شماست. وی ادامه می دهد: اگر برنده شوید و کودک مجبور شود به حرف شما عمل کند افزون بر آن که الگوی بدی برای کودک می شوید، خشم نهفته ای را در او ایجاد می کنید که در جای دیگری و با افراد دیگری بروز خواهد کرد. او فکر می کند که آن چه او را به خواسته اش می رساند این است که قوی تر شود و بیشتر زور بگوید.
محیط خانه را عوض کنید
این کارشناس، می گوید: اگر کودک با داد و بیداد و فریاد حرف خود را به کرسی بنشاند و شما را به عقب نشینی مجبور کند، یاد می گیرد تا هر بار برای رسیدن به خواسته خود داد و بیداد بیشتری کند بنابراین اگر کودک به چیز شکستنی دست می زند یا به آشپزخانه می‌رود که خطرناک است به جای مقابله و بازداشتن او بهتر است محیط خانه را عوض کنید. در این صورت وارد چالش با کودک نمی شوید. وی در ادامه به والدین توصیه می کند: با توجه به سن و سال کودک به او مسئولیت و حق انتخاب دهید، دلیل رفتار و خواسته خود را به کودک توضیح دهید، دست کم قوانین را بگذارید، در درخواست های خود بازنگری کنید، نگاه خود را تغییر دهید، کم بگویید و زیاد بشنوید، احساس کودک را درک و به وی بازگو کنید، در مواقع غیرضروری نه نگویید، انتظارهای خود را روشن و واضح بگویید، خود واقعی تان باشید، کودک را کنترل نکنید، او را تربیت کنید، عجله نکنید و قاطع باشید. به گفته وی، تنبیه کودک، بی‌توجهی، سرسنگین بودن، قهر کردن، بی احترامی به کودک، متهم کردن کودک به بد طینتی و لجبازی، اولویت قائل شدن برای نظم و قانون و پاداش دادن به کودک می تواند یک کودک قاطع و با اراده را تبدیل به کودکی لجباز و سرکش کند. وردانی اظهار می کند: یکی از راه های موثر برای ایجاد ارتباط سازنده میان والدین و کودک، همدلی با کودک است و زمانی که فرزند شما لجبازی می کند و رفتارهای نامطلوبی همچون جیغ زدن از او سر می زند، به حرف های او با توجه گوش و مشکلش را درک کنید. گوش دادن فعالانه به معنای تایید رفتار کودک نیست، همدلی با کودک و گوش دادن فعال یکی از موثرترین عوامل ایجاد ارتباط سازنده میان والدین و کودک است.
8006**6081
کپی شد
