در این مطلب آمده است: امام صادق(ع) در حدیثی به ثواب یاد حضرت سیدالشهداء(ع) به‌هنگام دیدن و نوشیدن آب اشاره می‌کند.
یاد امام حسین(ع) به بهانه‌های مختلف و گریستن در مصائب آن بزرگوار یکی از راهکارهای بسیار مؤثر در رشد معنوی انسان‌هاست. وقتی از واژه‌هایی مثل آب و عطش سخن به‌میان می‌آید، محبان و شیعیان اهل‌بیت(ع) به‌یاد ماجرای عاشورا و لبان تشنه سید و سالار شهیدان امام حسین(ع) می‌افتند. این موضوع در سیره رفتاری اهل بیت(ع) نیز بسیار نمود داشته است، به‌عنوان مثال، امام سجاد علیه‌السلام سالها پس از شهادت پدر از لب تشنه ایشان یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام افطار، غذا می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: «قتل ابن رسول‌الله جائعاً، قتل ابن رسول‌الله عطشاناً فَلایَزالُ یُکَرِّرُ ذلِکَ ویَبکی حَتّی یُبَلَّ طَعامُهُ مِن دُموعِهِ، ویَمتَزِجَ شَرابُهُ مِنها، فَلَم‌یَزَل کَذلِکَ حَتّی لَحِقَ بِاللّهِ عَزَّوجَلَّ» ایشان این کلمات را مدام تکرار می‌کرد و می‌گریست، تا این که غذایش اشک‌آلود می‌شد و آبش نیز با اشک می‌آمیخت و ایشان همواره چنین بود تا به خدای پیوست (لهوف، ص209).
همچنین در روایتی دیگر امام صادق(ع) چنین می‌فرماید: عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ قَالَ کُنْتُ عِنْدَ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ ع إِذَا اسْتَسْقَی الْمَاءَ فَلَمَّا شَرِبَهُ رَأَیْتُهُ قَدِ اسْتَعْبَرَ وَ اغْرَوْرَقَتْ عَیْنَاهُ بِدُمُوعِهِ ثُمَّ قَالَ لِی یَا دَاوُدُ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَ الْحُسَیْنِ ع فَمَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَکَرَ الْحُسَیْنَ ع وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ حَطَّ عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ کَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَةَ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حَشَرَهُ اللَّهُ تَعَالَی یَوْمَ الْقِیَامَةِ ثَلِجَ الْفُؤَادِ.
داود رقّی میگوید: در محضر امام صادق علیه‌السّلام بودم، حضرت آب طلبیدند و زمانی که آب را نوشیدند دیدم در حضرت حالت گریه پیدا شد و دو چشم آن حضرت غرق اشک شد. سپس به من فرمودند: ای داود! خدا قاتل حسین علیه السّلام را لعنت کند؛ بنده‌ای نیست که آب نوشیده و حسین علیه السّلام را یاد کرده و کشندهاش را لعنت کند مگر آن‌که خداوند منّان صد هزار حسنه برای او می‌نویسد و صد هزار گناه از او محو کرده و صد هزار درجه، مقامش را بالا برده و گویا صد هزار بنده، آزاد کرده و روز قیامت حق تعالی او را با قلبی آرام و مطمئن محشورش می‌کند. (کامل الزیارات، ص 107-106)
پس چه خوب است ما نیز به‌عنوان محبان و شیعیان آن حضرت به‌تأسی اهل‌بیت(ع) به‌بهانه‌های مختلف و هنگام نوشیدن آب، یاد مولایمان امام حسین(ع) و تشنگی ایشان کنیم که بی‌تردید خدا از این طریق، محبت‌های بسیاری را به ما ارزانی خواهند داشت.
8006**3213
انتهای پیام یاد امام حسین(ع) به بهانه‌های مختلف و گریستن در مصائب آن بزرگوار یکی از راهکارهای بسیار مؤثر در رشد معنوی انسان‌هاست. وقتی از واژه‌هایی مثل آب و عطش سخن به‌میان می‌آید، محبان و شیعیان اهل‌بیت(ع) به‌یاد ماجرای عاشورا و لبان تشنه سید و سالار شهیدان امام حسین(ع) می‌افتند. این موضوع در سیره رفتاری اهل بیت(ع) نیز بسیار نمود داشته است، به‌عنوان مثال، امام سجاد علیه‌السلام سالها پس از شهادت پدر از لب تشنه ایشان یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام افطار، غذا می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: «قتل ابن رسول‌الله جائعاً، قتل ابن رسول‌الله عطشاناً فَلایَزالُ یُکَرِّرُ ذلِکَ ویَبکی حَتّی یُبَلَّ طَعامُهُ مِن دُموعِهِ، ویَمتَزِجَ شَرابُهُ مِنها، فَلَم‌یَزَل کَذلِکَ حَتّی لَحِقَ بِاللّهِ عَزَّوجَلَّ» ایشان این کلمات را مدام تکرار می‌کرد و می‌گریست، تا این که غذایش اشک‌آلود می‌شد و آبش نیز با اشک می‌آمیخت و ایشان همواره چنین بود تا به خدای پیوست (لهوف، ص209).
همچنین در روایتی دیگر امام صادق(ع) چنین می‌فرماید: عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ قَالَ کُنْتُ عِنْدَ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ ع إِذَا اسْتَسْقَی الْمَاءَ فَلَمَّا شَرِبَهُ رَأَیْتُهُ قَدِ اسْتَعْبَرَ وَ اغْرَوْرَقَتْ عَیْنَاهُ بِدُمُوعِهِ ثُمَّ قَالَ لِی یَا دَاوُدُ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَ الْحُسَیْنِ ع فَمَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَکَرَ الْحُسَیْنَ ع وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ حَطَّ عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ کَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَةَ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حَشَرَهُ اللَّهُ تَعَالَی یَوْمَ الْقِیَامَةِ ثَلِجَ الْفُؤَادِ.
داود رقّی میگوید: در محضر امام صادق علیه‌السّلام بودم، حضرت آب طلبیدند و زمانی که آب را نوشیدند دیدم در حضرت حالت گریه پیدا شد و دو چشم آن حضرت غرق اشک شد. سپس به من فرمودند: ای داود! خدا قاتل حسین علیه السّلام را لعنت کند؛ بنده‌ای نیست که آب نوشیده و حسین علیه السّلام را یاد کرده و کشندهاش را لعنت کند مگر آن‌که خداوند منّان صد هزار حسنه برای او می‌نویسد و صد هزار گناه از او محو کرده و صد هزار درجه، مقامش را بالا برده و گویا صد هزار بنده، آزاد کرده و روز قیامت حق تعالی او را با قلبی آرام و مطمئن محشورش می‌کند. (کامل الزیارات، ص 107-106)
پس چه خوب است ما نیز به‌عنوان محبان و شیعیان آن حضرت به‌تأسی اهل‌بیت(ع) به‌بهانه‌های مختلف و هنگام نوشیدن آب، یاد مولایمان امام حسین(ع) و تشنگی ایشان کنیم که بی‌تردید خدا از این طریق، محبت‌های بسیاری را به ما ارزانی خواهند داشت.
8006**3213
کپی شد
