پایگاه خبری جماران: نگاهش حرفها دارد؛ بازیکن درجه یک دنیا که القاب و عناوین، باد بر غبغبش آورده و حتی موقع خطا کردن یا گل نشدن توپ هایش می خندید، اینجا ناگهان لبخند از روی لبش می خشکد. شکست خورده، متعجب و ناباور هم هست... لابد از خودش می پرسد، «مگه میشه؟ مگه ممکنه اینا توپِ منو بگیرن؟!» در یک لحظه تمام توقعاتش از خودش فرو می ریزد، عادت پیروزی اش به خاطره تبدیل می شود و در «لحظه تاریخی» از کسی که فکرش را نمی کرده شکست می خورد.
وقتی دست بیرانوند توپ رونالدو را گرفت، لحظه تاریخی ما بود؛ لحظه ی هجوم به واقعیات، لحظه شکست دادن همه تصورات کهنه...تصور ضعیف بودن و عادت به شکست خوردن از تیم اول اروپا و شاید جهان.
ما در لحظه های پر التهاب دیشب و هفته قبل متولد شدیم؛ لحظه هایی که از لاک دفاع بیرون آمدیم و الحق و الانصاف با تمام وجود به میدان آمدیم تا نهایتا به تمام تصوراتی که خودمان و دیگران از قدرتمان داشتیم پایان دادیم.
جام جهانی ٢٠١٨ برای ما شروع زندگی دوباره و پیروزی های خیره کننده است.
کاش در سیاست، اقتصاد، فرهنگ و همزیستی اجتماعی مان نیز همین گونه زندگی را از سر بگیریم، با تمام وجود جمعی مان بیاییم و واقعیت تازه ای خلق کنیم؛ این شعار نیست، واقعیت است: به بازی دیشب و این عکس نگاه کنید!
