پایگاه خبری جماران: این روزها موضوع «امید» در جامعه محل بحث های فراوان است؛ عده ای با دلایل و انگیزهای متفاوت مأیوسانه به اوضاع جاری کشور می نگرند و گروهی هم دعوت به تأمل بیشتر و اجتناب از پراکندن تخم یأس و کینه در کشور می کنند.
فارغ از تلاش آشکار دشمنان خارجی و برخی افراطی های همسو با آنان در داخل، برای سوء استفاده از هر نقد و اعتراض؛ بدون شک هر دو گروه یاد شده به اعتلای کشور می اندیشند و اکنون به جای رویکرد سلبی باید بیندیشیم که راز پخش سمّ یأس در ایران چیست؟ چرا بخشی از این مردم و به خصوص نخبگان به اندازه ای از وضع کشور مأیوسند که کوچک ترین رخداد منفی را تعمیم به کلّ می دهند، آن را بزرگنمایی کرده و دستاوردها را نه می بینند و نه می خواهند که ببینند!
پاسخ اول این است که باید وجود مشکلات عمیق داخلی و خارجی را به رسمیت بشناسیم و علی رغم جلوگیری از افشاندن بذر ناامیدی و نیز بارور شدن بذرهای افشانده شده فعلی! وجود چالش ها و ابرچالش را به رسمیت بشناسیم تا در واکنش به این انکار، موجبات خشم مردم را فراهم نکنیم.
پاسخ دوم اما مهم تر است؛ بی تعارف باید «همه» مردم را وارد میدان کنیم؛ همه مردم! تأکید این سلسله یادداشت ها عمدتا همین بخش است.
حتما تصاویر دوران پرشکوه انقلاب را دیده اید که «همه» اقشار با انواع تیپ ها در تظاهرات مردمی حاضر می شدند و یک شعار می دادند. اما در چهل سالگی انقلاب چگونه ایم؟ حتی اگر انبوه ترین جمعیت ها را در مناسبت ها ببینیم آیا مانند سال 57 می توانیم «همه» مردم را فرابخوانیم و اجابت شویم؟ چرا فقط در ایامی مانند انتخابات و 22 بهمن می خواهیم زنان و جوانانی متفاوت از الگوهای رسمی را ببینیم؟ آیا از ظرفیت عظیم «همه» نمی توانیم استفاده وافر ببریم؟ چرا فقط در حوادث ناگواری چون سیل و زلزله یا خدای نکرده هنگام تهدیدات امنیت ملی باید زنگ فراخوان را فشار دهیم؟!
مردم هوشمندند و عملکرد ما را می بینند؛ وقتی بخش مهمی از آنها خواه جوانان، خواه زنان و خواه دگراندیشان به وضوح می بینند که ما در بقیه روزهای خدا آنها را نمی بینیم! و نمی خواهیم دیده شوند! چگونه در روزهای حساس و بحرانی می توانند پرامید و باانگیزه در صحنه حضور یابند؟!
این نکته طلایی را فراموش نکنیم که اگر روزی امام گفت «آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند» پیش و بیش از آن بارها به ما گفت، «رمز پیروزی شما ایمان وحدت کلمه بود».
باید به خود رجوع کنیم و در این روزهای آخر ماه رمضان شب قدر انقلاب را احیاء کنیم تا حساب کار دستمان بیاید که از ایمانمان چقدر مانده و وحدت کلمه را چگونه نگهبانی کرده ایم؟! اگر این دو عامل را در خطر دیدیم آن گاه می توانیم از ناتوانی آمریکا سخن بگوییم.
این یادداشت ادامه دارد...
