پایگاه خبری جماران: خدا امام بزرگوار ما را رحمت کند که همه ی فراز و فرودهایش درس بوده است. بی جهت نیست که شاگردان امام نسبت به آن بزرگوار عاشقانه ارادت داشته اند و او را در رفتار و کردار، تالی تلو معصوم می دانسته اند. امام بدون اینکه سخنور لفّاظی باشند با دل مستمعین سخن می گفته اند. مرحوم دکتر احمد احمدی که امروز مجلس بزرگداشتش برگزار می شود در ضمن دو خاطره به تأثیر کلام و عمل امام اشاره می کند. این دو خاطره یکی اثر سخن امام را در جان مردم را نشان می دهد و یکی اثر عمل امام را بر روان جهان ماده.
ایشان می گوید: «پایان سال تحصیلی طلاب (خرداد ماه) بود که «بحث غیبت» ادامه یافته بود. دوستان از ایشان در همان پایان جلسه درس در مسجد سلماسی تقاضا کردند که نصیحتی بکنند. بی درنگ فرمودند: آقا همه اینها که خواندیم، نصیحت بود. این زبانی را که از اینجا به نجف دراز می‌کنی و غیبت می‌کنی، همین زبان در روز قیامت، ظهور خواهد کرد ـ تجسم اعمال ـ و زیر پای اهل محشر خواهد بود و از روی آن خواهند گذشت (عین الفاظ که یادم نیست، مضمون همین‌هاست). با چنان صلابت و یقینی سخن گفتند که تقریباً همه اهل مجلس زار زار گریستند».
این بزرگوار اثر معنوی افعال امام را در جای دیگری مورد اشاره قرار می دهند. خاطره دومی که از ایشان می خوانیم، نشانگر همین حسن ظن به امام در میان شاگردان ایشان است که نوعی اعتماد به اولیاء الله را یادآور می شود.
ایشان می گوید: «کشور در اوج جنگ بود. نه جا داشتیم و نه پول. وضع سمت (سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها) را خدمت آیت الله خامنه‌ای مطرح کردم یک روز به اتفاق معظم له و اعضای شورا رفتیم خدمت حضرت امام، تابستان سال ۱۳۶۴ بود.
بعد از اینکه شورا تمام شد و اعضا رفتند، ایشان دست بنده را گرفت و فرمود که موضوع را خدمت امام مطرح کنیم و خودشان موضوع را مطرح کردند که فلانی قرار است مؤسسه‌ای دایر کند برای تدوین کتب درسی برای دانشگاه‌ها؛ حضرت‌عالی سه چهار میلیونی به ایشان کمک کنید. امام سر مبارکشان را بلند کرد و بنده کم دیده‌ام که ایشان به آن اندازه در جایی خرسند شده باشند. تبسمی نزدیک به خنده از لب مبارکشان ظاهر شد و با چهر‌ه ای متبسم رو کردند به آیت الله خامنه‌ای و فرمودند: باشد، کمک می‌کنم... طولی نکشید که دیدیم که جناب آقای شیخ حسن صانعی یک میلیون تومان اسکناس پانصد تومانی برای ما فرستادند. صادقانه می‌گویم، قسم می‌خورم از روزی که این پول به سازمان ما آمد آنچنان برکتی داشت که از زمان دایر شدن این سازمان به هیچ وجه نیاز مالی پیدا نکردیم. به برکت همان پول اولیه همیشه مبلغی قابل ملاحظه اندوخته داریم. به دوستان همیشه می‌گویم که بیت‌المال را نگیریم که بماند. آن پولی که امام دادند تبدیل شده است به یک سازمانی بزرگ به‌طوری که ما آن روز یک اتاق هم نداشتیم.»
خدا بر درجات امام راحل بیافزاید و دکتر احمدی را در کنار مقتدای خود ، امشب با سالار شهیدان محشور فرماید.
