در خبرها خواندیم که یکی از اساتید دانشگاه در زندان به رحمت خدا رفته است. اصل اینکه این فرد به چه جرمی بازداشت شده است یک بحث است و اینکه چرا به مرزی از نا امیدی رسیده که خود را کشته است بحث دیگری است. خودکشی چنانکه جامعه شناسان می گویند در وضعیتی پدید می آید که آدمی یا به نهایت نا امیدی رسیده باشد و یا در حال انتقام گیری از جامعه و یا گروهی خاص باشد.
در مورد این استاد دانشگاه بعید است که حس انتقام جویی در میان باشد چرا که این امر معمولا در جوانان و نوجوانان قابل مشاهده است و کمتر در بزرگسالان که گرم و سرد دنیا را چشیده اند و می دانند که مرگ آنها کمتر کسی را با عذاب وجدان درگیر می کند دیده می شود.
لا جرم در مورد این مرحوم باید به احتمال نا امیدی بهای بیشتری بدهیم. اما سوال از اینجا آغاز می شود که نا امیدی از چه؟ از اینکه آبرویش به خاطر جاسوسی ریخته شده و قابل بازگشت نیست؟ یا از اینکه به فرایند دادرسی اعتماد ندارد و در حالیکه فکر می کند بی گناه است، باید سالها در زندان باشد و یا به کار نکرده اعتراف کند؟ یا می داند که مجرم است و تحمل حبس طولانی مدت را ندارد و لذا نا امیدی به سراغش آمده است؟ ضمن اینکه باید توجه داشته باشیم خودکشی در اسلام به شدت مورد نهی واقع شده و لذا بعید است استاد دانشگاه امام صادق(ع) که حتما از استاندارد های دینی لازم برخوردار است به این اندازه با رویه دینی بیگانه باشد.
من با روحیات این مرحوم آشنایى ندارم ولی به نظرم با توجه به تکرار این موضوع در بازداشت گاه ها _که اتفاقا به شهادت نمایندگان مجلس از وضعیت حاد انسانی برخوردار نیست_، باید در این مورد به تحلیلی عمیق تر از قبل پرداخت. داستان تنها خودکشی نیست. باید به موضوع نا امیدی و انتقام و عصبانیت های ناشی از آن ورود کرد و موضوع را اگر واقعا تخلفی واقع نشده باشد با نگاهی ژرف تر واکاوی کرد.
اینجاست که به نظرم می رسد می توان آرزو کرد که ای کاش یک مامور تخلف کرده باشد چرا که در این صورت تنها یک جرم واقع شده است. و الا باید به نوعی بیماری _ شاید مسری _ در جامعه اذعان کرد در حالیکه درمان این بیماری شاید سخت باشد.
