یک چهره سیاسی اصلاح طلب با تأکید بر اینکه حمایتشان از آقای روحانی در انتخابات سال آینده بدون شرط است گفت: البته این حرف به معنای بیان نکردن مطالبات نیست. دولت باید به این مطالبات پاسخ مناسب دهد تا فرآیند هم افزایی شکل بگیرد. لیکن معنای تعامل با کنشگران سیاسی کارهای ظاهری و شعاری نیست؛ اگر دولت مطابق مطالبات رفتار کند خود به خود همفکری انجام شده است.
دبیر کل حزب اتحاد ملت معتقد است اگر دولت یازدهم خود را مستغنی از حامیان نداند و با مجلس و کنشگران سیاسی گشاده روی تر باشد آقای روحانی در انتخابات سال آینده می تواند به رکورد 22 میلیون رأی دست پیدا کند.
متن گفت و گوی علی شکوری راد با خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران را در ادامه می خوانید:
انتخابات قبل و رأی دادن مردم به یک لیست با افرادی که خیلی هم شناخته شده نبودند یک تجربه جدید در انتخابات بعد از انقلاب محسوب می شود. فکر می کنید که این شکل رفتار مردم در انتخابات بعدی هم تکرار خواهد شد؟
رأی مردم دو وجه دارد که یکی جهتگیری و دیگری گزینش است. مردم در رأی انتخابات سال های 92 و 94 به جهتگیری اصالت دادند و چون مجال گزینش نداشتند جهت گیری آنها خیلی پررنگ شد. اگر مردم پس از جهتگیری در مجموعه نامزدهای موجود مجالی داشته باشند گزینش هم می کنند. اینکه لیست تهران یک پارچه رأی می آورد حکایت از جهتگیری است. گزینش را نیروهای سیاسی انجام داده بودند مردم به آن اعتماد کرده و جهتگیری را تعیین کردند.
خوشبختانه به دلیل اینکه در تهران تعداد نامزدها زیاد بود مجموعه کسانی که به عنوان لیست تهران باقی ماندند نیروهای در خور توجه و توانمندی هستند و کم کم دارند خودشان را نشان می دهند و این امر نشان می دهد که آن انتخاب درست بوده است. اگرچه طبیعی است که شاید در بین رد صلاحیت شدگان آدم های شایسته تری هم وجود داشتند ولی به این معنا نیست که کسانی که الآن هستند شایستگی لازم را ندارند. اینها هم دارند از خودشان شایستگی نشان می دهند و عملا موتور محرک مجلس فعلی هم فهرست نمایندگان تهران است. یعنی می بینیم که نمایندگان تهران خیلی نقش آفرینی می کنند که مجلس خودش را پیدا کند و جهت گیری خود را درست کند. شما می بینید که شاخص ترین اظهار نظرها را نمایندگان تهران می کنند. همیشه این طور بوده و این بار هم همین اتفاق افتاده است و به نظر می رسد علی رغم مشکلاتی که به وجود آمد اتفاقات درستی افتاد.
ما رفتار تشکیلاتی خاصی را در انتخابات اخیر تهران مشاهده کردیم. آیا می توانیم آن مدل رفتار تشکیلاتی را در انتخابات ریاست جمهوری مشاهده کنیم؟
مردم در تعامل با کنشگران سیاسی رفتار می کنند. اگر کنشگران سیاسی در سطح بالا درست عمل کنند مردم هم درست عمل می کنند و اگر آنها دچار خطا شوند مردم هم به اشتباه می افتند. در انتخابات سال 92 در رأس امور کار خیلی درست انجام شد و مردم هم خیلی خوب پای صندوق آمدند و در همان مرحله اول تکلیف را روشن کردند. وقتی کنشگران سیاسی بازخورد رفتار درست خودشان را در رأی مردم دیدند به این فکر افتادند که در انتخابات سال 94 هم درست عمل کنند. شما عالی ترین رفتار درست سیاسی را در تهران می بینید که اصلاح طلبان با یک لیست و یک پارچه وارد انتخابات شدند. انسجامی که در تهران به وجود آمد در کمتر استان دیگری با این دوام و قوام به وجود آمد. البته برخی از استان ها هم بسیار عالی بودند ولی بهترین نتیجه را در تهران می بینید. چون بهترین انسجام در تهران به دست آمد.
علتش این است که کنشگران سیاسی در اینجا خیلی دقیق و خوب عمل کردند تا به این حد از انسجام برسند و یک لیست واحد ارائه دهند و پاسخ خودشان را هم در رفتار مردم مشاهده کردند. به همین دلیل است که شما می بینید شورای عالی سیاستگذاری جدید دارد با برنامه خوبی شروع به کار می کند و امیدواریم که بتواند این انسجام را تا انتخابات آینده حفظ کند.
البته در انتخابات سال آینده ما یک کنشگر دیگری هم داریم و آن کنشگر دولت است. علی رغم همه مشکلاتی که دولت با آنها دست و پنجه نرم می کند اگر درست عمل کند و چهره خوبی ازخودش بروز دهد و به کنشگران سیاسی انگیزه کافی بدهد که از آن حمایت کنند مردم هم ترغیب و تشویق می شوند. یعنی دولتی که در دوره قبل هفده میلیون رأی آورده اگر از الآن تا انتخابات رئیس جمهوری درست عمل کنند و موجب حمایت یک پارچه کنشگران سیاسی از دولت بشود، مردم هم به این کنشگران سیاسی نگاه و متناسب با آن رفتار می کنند.
دولت می تواند در بدنه جامعه موافق و مخالف داشته باشد یعنی این گونه نیست که حامیان دولت بتوانند از همه عملکرد دولت حمایت کنند. ولی اگر مردم ببینند که این دولت یک پارچه مورد حمایت کنشگران سیاسی است آنها هم ترغیب و تشویق می شوند که پشت سر دولت قرار بگیرند و نه تنها به دولت رأی بدهند بلکه بیشتر پای صندوق های رأی حاضر شوند. البته به نظر من لازمه این فرآیند تعامل دولت با حامیان خودش یعنی کنشگران سیاسی است. اگر این تعامل بهتر صورت بگیرد و این حمایت در سطح بالا بدون تردید باشد می تواند رأی دولتی که در دور قبل 17 میلیون بود را به 22 میلیون برساند. من فکر می کنم به دست آوردن رکورد 22 میلیون برای دولت حاضر امکان پذیر است؛ به شرط اینکه خود دولت دچار خطا نشود.
خطای دولت این است که خودش را از حمایت حامیان مستغنی بداند و فکر کند که مستقیما می تواند رأی مردم را به دست بیاورد. این حالت استغناء، می تواند تردید ایجاد کند. این تردید می تواند به بدنه جامعه هم منتقل شود. بنابر این دولت باید خیلی دقیق عمل کند و هم در رابطه با مجلس و هم در رابطه با حامیان خودش باید یک مقدار گشاده رو تر برخورد کند. اگر یک مقدار گشاده رو تر باشد این فرآیند بهتر صورت می گیرد و اگر دایره دولت گسترده تر و تعامل با حامیانش کمی بیشتر باشد می تواند این فرآیند را تسهیل کند.
همان طور که ما قبلا هم اعلام کردیم حمایت ما از آقای روحانی حمایت بدون شرط است ولی این بدون شرط بودن به این معنا نیست که مطالبات از دولت مطرح نشود. مطالبات از دولت حتما باید مطرح شود و دولت هم باید به این مطالبات پاسخ مناسب بدهد تا فرآیند هم افزایی شکل بگیرد و دولتی که در دور قبل 17 میلیون رأی آورده بود بتواند در دور بعد رأی خود را به 22 میلیون برساند.
دولت در همه حوزه ها محدودیت هایی دارد؛ ولی در نهایت همه به پای دولت نوشته می شود.
معنای تعامل با کنشگران سیاسی این نیست که رئیس جمهور مدام با آنها دیدار کند و کارهای ظاهری و شعاری انجام دهد. هم اکنون آقای روحانی در چنین تعاملی هست بدون اینکه این تعامل حضوری باشد. یعنی ایشان نشان می دهد به مطالبات موجود در سطح جامعه توجه دارد و بدنه دولت هم باید این کار را انجام دهند تا آزردگی هایی که به دلیل بی توجهی پیش می آید کم شود. ما قبل از انتخابات سال 92 رابطه ای با آقای روحانی نداشتیم و حتی بعد از انتخابات سال 92 هم با شخص آقای روحانی رابطه چندانی نداریم ولی متوجه هستیم که آقای روحانی به مطالبات اصلی موجود توجه دارد. این توجهات همچنان باید بروز پیدا کند و در بدنه دولت هم به منصه ظهور برسد.
معنای تعامل این نیست که لزوما رفت و آمد و گفت و گو صورت بگیرد. مهم این است که این احساس به وجود بیاید که توجهات وجود دارد. اگر این توجه صورت بگیرد کفایت می کند و لازم نیست دیدار انجام شود. ما حتی از آقای روحانی انتظار نداشتیم که اصلاح طلبان را روی کار بیاورد. ولی اینکه کسانی که ایشان بر سر کار می آورند درست و مطابق قانون و مطابق معیار عمل کنند مطالبه ما بوده است. مثلا آقای جنتی اصلاح طلب نبود ولی عملکردش به نحوی بود که اصلاح طلبان هم از او راضی بودند و یا بعضی از وزرای دیگر که اصلاح طلب نبودند ولی چون عملکردشان درست بوده اصلاح طلبان هم از آن عملکرد درست آنها راضی بودند. این عملکرد درست لزوما اصلاح طلبانه نیست ولی باید همه بدنه دولت معتدل و معقول رفتار کنند و به حقوق شهروندان پایبند باشند.
پس اگر بخواهد مطابق با خواسته ها عمل کند این هماهنگی و همفکری چطور می خواهد حاصل شود؟
یعنی اگر مطابق مطالبات رفتار کند خود به خود همفکری انجام شده است. این همفکری فرمال نیست که رو به روی همدیگر بنشینیم و با هم صحبت کنیم. هم فکری این است که من بفهمم در فکر شما چه می گذرد و شما بفهمید در فکر من چه می گذرد؛ راه فهمیدن این موضوع لزوما دیدار مستقیم و گفت و گوی رو در رو نیست چون افراد و مجموعه های سیاسی نظراتشان را بیان می کنند و این نظرات به گوش همدیگر می رسد. اگر ما بفهمیم حرفی که زدیم به گوش رئیس جمهور رسیده و به آن توجه شده، کفایت می کند و خیلی لازم نمی دانیم که مستقیم به خودشان منتقل کنیم.
ضمن اینکه مخالف نیستیم دولت با سایر ارکان قدرت تعامل داشته باشد. این تعامل باید آنجا هم انجام بگیرد تا دست دولت برای انجام کارها باز باشد و فضای لازم ایجاد شود. برای تسهیل فعالیت های دولت این تعامل باید صورت پذیرد ولی این تعامل در جاهایی به مرز قانون سوق می دهد. در اینجا ما انتظار داریم دولت از قانون عدول نکند و چشم بر حقوق شهروندی نبندد. این انتظار زیادی نیست که بگوییم دولت از قانون و چارچوب هایی که خودش بیان کرده عدول نکند یا اگر جایی هم عقب رانده شد معلوم باشد که حداکثر مقاومت را کرده است.
