پایگاه خبری جماران، این روزهای در شبکه خانگی سریال خوبی پخش می شود بنام "خاتون" که قصه ای از دوران حدود 80 سال پیش ایران است.
در این داستان سخن از داستان های خانوادگی و عاشقانه است، و جذاب تر اینکه زنی تلاش می کند برای ایران بایستد.
اما نباید در این بین از نکته تاریخی قصه غافل شد و آن اینکه در جنگ جهانی دوم متفقین وارد ایران شدند! و مهم در این ماجرای پر غم -که اتفاقا در این سریال به آن پرداخته نشده- این است که مردم ایران حساسیت جدی در برابر تجاوز متفقین به خاک شان نشان ندادند!!
واقعا چرا چنین بوده؟
پاسخ را بنده از کلامی از امام خمینی عرضه می کنم که خروجی آن این است که سطح عمومیِ جامعه از اینکه لشکری، گرچه "اجنبی" باعث شده تا دیکتاتور -رضاخان- در راس حاکمیت را خلع شود، خوشحال بودند!
عبارت امام خمینی که همواره دارای ذوق و نگاه دقیق سیاسی بوده و خود شاهد آن آشفتگی های کلان سیاسی بوده، در خور توجه است که می گوید :
«رضا خان را وقتی متفقین از این مملکت بیرون کردند، مردم شادی می‌کردند، با اینکه در خطر بودند، جانشان در خطر بود! لشکر غیر بود، لشکر اجنبی بود، لشکرهای اجنبی بودند [که] ریختند به ایران، ولی چون رضا خان را بردند، مردم خوشحالی می‌کردند. ما خودمان مطلع بودیم در بین مردم. این مرد هم که رفت که دیدید چه شادیها کردند. برای اینکه پشتیبان نداشتند». (صحیفه امام، ج8، از ص 368 الی 374 )
در ادامه امام خمینی به شرائط روز بازمی گردد و احساس خطر خود را مخفی نکرده و می گوید:
« کارى نکنید که مردم بگویند که اى کاش نبود این پاسدار! کارى ما نکنیم که مردم بگویند اى کاش روحانیتى در کار نبود. مسأله مهم است. قضیه این نیست که من ساقط باشم؛ قضیه این نیست آقا ساقط باشند؛ قضیه این است که اسلام در خطر است». (صحیفه امام، ج8 ، ص372)
نکته سخن امام در عبارت تقدیم شده، روی روحانیت و نظامی هاست. آیا توجه داریم؟!
