عباس عبدی در گفت و گو با خبرنگار جماران، در خصوص چرایی بی توجهی برخی از هموطنان به هشدارهای بهداشتی و سفر به نقاط مختلف کشور، اظهار داشت: ما دو سیستم داریم که می تواند این نوع سیاست ها را پیش ببرد؛ یا باید با اقتدار، زور و قدرت و یا با پذیرش باشد.
این تحلیل گر مسائل سیاسی – اجتماعی تصریح کرد: حکومت چین اقتدار و سازماندهی لازم را دارد و وقتی تصمیم می گیرد خیلی راحت از بالا تا پایین جامعه اجرا می کنند و مردم هم یاد گرفته اند که نباید جلوی دولت بایستند؛ چون اگر بایستند، دولت با آنها برخورد می کند. البته چین فقط این نیست و خدماتی هم داده و پیشرفت و توسعه ای هم داشته که تا حد زیادی اعتماد را هم ایجاد کرده است.
وی افزود: واقعیت این است که فرهنگ همسو با نظام سلسله مراتبی آسیای جنوب شرقی و فضایی که از کمونیسم چینی باقی مانده این قاعده را ایجاد کرده که به راحتی می توانند یک شهر چند میلیونی را قرطینه کنند و به مردم هم بگویند کسی بیرون نیاید. البته دلایل دیگری هم دارد. ساخت شغلی خیلی مهم است. اگر همه مردم شغل دولتی داشته باشند و یا مزدبگیر باشند، خیلی راحت تر از تصمیمات حکومت تبعیت می کنند؛ تا وقتی که کارکنان مستقل هستند و معیشت آنها وابسته به سیستم حکومتی نیست.
عبدی با بیان اینکه دسته دیگر حکومت های دموکراتیک هستند، گفت: در حکومت های دموکراتیک کار سخت تر، ولی بنیادی تر است. یعنی آنجا حکومت همه کاره نیست و اعتمادی که مردم به سیستم و تصمیماتش دارند و نیز وجود شفافیت نسبی در تصمیمات کمک می کند که نهادهای مردمی و خود مردم همراهی و مشارکت کنند و اگر کسی هم خلاف آن عمل کند هزینه عمومی آن را می پردازد؛ البته دولت هم با تخطی کنندگان مقابله می کند ولی بنیاد همراهی مردم بر اعتماد عمومی است.
وی تأکید کرد: ما در ایران هیچ کدام از این دو مدل را نداریم. سیستمی نداریم که بتواند با اقتدار چنین کارهایی را اجرایی کند و کسی هم جرأت نکند تخطی کند. از طرف دیگر اعتماد هم نداریم. تصمیماتی که هر روز عوض می شود بی اعتمادی ایجاد می کند. ساعت کار ادارات را ببینید؛ که طی چند ساعت تصمیماتش عوض می شود. نهادهای مدنی و نهادهای واسطه درگیر انور جامعه نیستند. بنابر این خیلی راحت افراد از این تصمیمات سرپیچی می کنند.
این تحلیل گر مسائل سیاسی – اجتماعی در پاسخ به سؤالی در خصوص اینکه رفتارهای قهری چقدر در کنترل اوضاع مؤثر است، اظهار داشت: با این اوصاف، من کارشناس نیستم و نمی‌توانم بگویم رفتارهای قهری چقدر مؤثر است. بعضی مواقع باید این کارها را انجام داد؛ ولی اینها استثنا است. به نظر می آید که در این باره افراد صاحب نظر باید صحبت کنند البته شفاف باشد و تصمیم بگیرند و اکثریت مردم هم حمایت می کنند. اگر برخی از مردم نیز رعایت نکردند، می شود تعداد محدودی را جریمه و قرنطینه کرد؛ ولی نمی شود میلیون ها نفر را با این وضعیت مواجه کرد.
