پایگاه خبری جماران: سالهاست که آنچه در عنوان این نوشته آوردم، در روزهای قبل از راهپیمایی ها شنیده می شود بلکه سهل است که بگویم گوش ها را این ادعا دائما می نوازد ولی بعد از مراسم و یا در اثنای راهپیمایی بلافاصله این شعار فراموش می شود و مراسم را گروهی خاص مصادره کرده و از آن چماقی برای تسویه حساب می سازند. یادمان نرود در همین راهپیمایی ها برخی به جای آتش زدن آدمک امریکا و اسراییل، تصویر بزرگان سیاسی کشور را سیبل کردند، تصویر کسانی که برای بخش بزرگی از مردم همچنان محترم و بزرگ هستند. همان ها که انتخابات مختلف میزان نفوذ کلام آنها در میان مردم را نشان داده است.
از حق نگذریم این اتفاق همه ساله، بسیاری را رنجانده و دلزده کرده است تا جاییکه ممکن است در حضورشان شک کنند. به همین سبب متأسفانه برخی از ایشان ، دفاع خود از جمهوری اسلامی را به حضور در پای صندوق رأی محدود می کنند، با این ادعا که آنجا وزن افراطیون معلوم می شود و ایشان نمی توانند از حضور مردم برای خود آتشی گرم کنند.
بگذارید فراتر روم و صادقانه اذعان کنم که امروزه نقار و چنددستگی در میان ایرانیان به گونه ای عمیق شده است که برخی از جوانان احساساتی به «هر چه بدتر» برای رقیب خویش راضی اند و در کنار هم با شوری که از جمع شدن می گیرند، آنچه در دل دارند را بر زبان و دست و بازو حاکم می کنند و متأسفانه پیران ایشان هم این نابخردی را منع نمی کنند که بعضاً به تأیید هم از کنار آن می گذرند.
باز بگذارید دردمندانه بپذیرم که بسیاری از مسئولان برگزاری مراسم از این ایجاد دودستگی و شعارهای دشمن شاد کن مانع نمی شوند و زمینه اش را بر طرف نمی کنند.
یادمان باشد اینکه صد نفر باهم در نقطه ای جمع شوند و شعار دهند و راهپیمایی را به حاشیه برند، چندان کار سختی نیست و هر گروهی به انجام آن تواناست و صد البته جلوگیری از آن هم کار چندان غامضی نیست.
و صدها نکته تلخ دیگر، که اگر نبود و سابقه نداشت رهبر انقلاب در سخنرانی خود آن هم در آستانه ٢٢ بهمن، به آن اشاره نمی کردند و افراطیون را از آن بازنمی داشتند.
اما آنچه را نباید فراموش کنیم، آن است که علیرغم همه آنچه نگاشتم، باید به یاد داشته باشیم که ٢٢ بهمن از آن همه ماست. گیرم یک یا چند جوان تحریک شده، آن را به حاشیه برند، گیرم از فردا فلان سایت که می خواست به فرزندان امام تیر خلاص بزند، در خیال خود آن را مصادره کند، گیرم فلان مسئول تصور کند که بار مسئولیتش کم شده است، گیرم گروهی از حضور مردم دلواپسی بیشتر پیدا کنند، گیرم برخی ....، اما این مسئولیت ما را کم نمی کند.
ما از راه عشق به خمینی و شهیدانش، به این روز رسیده ایم. بگذار گروهی بر خیال باطل خویش زین ببندند. ما این روز را از چهل سال پیش در میراث داریم. انقلاب و آرمان آن متعلق به ماست.
پس همه برویم، برای دل خود. برای دفاع از آنچه برای آن تا اینجا آمده ایم. برای امام. برای خونهای پاک شهیدان.
یادمان باشد که نادانی چند نفر نباید ما را از ادمه راه بازدارد. این انقلاب ملک طلق گروهی نبوده که امروزه آن را به آنها واگذاریم. یادمان باشد به خاطر یک بی نماز در مسجد را نمی بندند.
انقلاب ، امام و ارزشهای انقلاب از آن همه ماست و هیچ کس نمی تواند آن را به نام خود قباله زند.
٢٢ بهمن روز همه ماست، پس همه در راهپیمایی بزرگ آن شرکت کنیم.
