«آخرین نشانه‌های باستان از قومس تا تبرستان» کتابی پژوهشی است که در آغاز با پیش سخنی به اشتراکات سرزمین قومس و تبرستان ورود کرده است و در پایان اشتراکات زبان و گویش این دو دیار را مورد بررسی قرار داده است.
آیین ها و باورداشت ها، سالما(گاه شماری تبری)، جشن های باستانی، زبان و ادبیات شفاهی چهار فصل کتاب را تشکیل می دهند که در بخش های مختلف با تصاویری از نمادها و نشانه ها و معرفی آیین ها به بررسی فرهنگ دو دیار قومس و تبرستان پرداخته است.
بخشی از کتاب
بر بنیان باوری کهن عدد هفت در قومس و تبرستان عدد معناداری است چون شمار امشاسپندان (فرشتگان) اهورامزدا هفت می‌باشد. به عنوان مثال در منطقه پرور مکان‌هایی به نام هفت برار تاور (دامنه آفتاب گیر هفت برادر)، هفت خانی (هفت چشمه) و هفت درخت سرو کوهی به نام هفت خواهران وجود دارد. در غرب مازندران نیز مکانی به نام هفت خواهران وجود دارد. تکرار عدد سه و چهار را به کرات می توان بر روی حاشیه گونه های گلیچ پروری دید.
یکی از کارهای نیکو که کهنسالان پرور انجام می‌دادند این بود هر بامداد سیزده مشت غلات از قبیل جو، گندم بر روی بام می ریختند تا کبوتر، گنجشک، کورکلاج (کلاغ زاغی) در زمستان از آن استفاده کنند و در سنگسر و کجور مازندران در تیرماه سیزده، سیزده نوع خوراک تهیه می کردند. عدد سیزده نماد تیشتر (تیر) ستاره باران زا در باورهای مردمی است که درخشان تر از سایر ستاره ها در شب پدیدار می گردد و از نامبردارترین ستاره ها در جهان باستان است. در اوستا از ستاره تیشتر با عنوان ستاره شکوهمند و تابان یاد شده است. درباره تیشتر بیشتر سخن خواهد رفت.
درباره نویسنده
محمدرضا گودرزی پروری متولد ۱۳۵۱ از روستای پرور از توابع شهرستان مهدیشهر استان سمنان و دارای مدرک کارشناسی ارشد از دانشگاه تهران است، کتاب های «عقاب کوهستان، گوشه هایی از زندگی مشدی پروری»، «سوت و ناجش، سرود و ترانه های پروری» و «پرور دیار فراموش شده» از جمله آثار چاپ شده وی است.
