نصیحت نامه عارفانه امام خمینی به عروسشان

‌‌

«‌‌بسمه تعالی‌

‌‌  عاقبت، اصرار مکرر فاطی‌(1) غلبه کرد، و من از این چاه خشکیده برای خاطر او چند‌‎ ‎‌دَلوی آب گل آلود کشیدم. من نه شاعر بوده و نه هستم؛ و نه دعوی آن دارم. اکنون که به‌‎ ‎‌سن کهولت رسیده و اگر فی المثل چیزی داشته ام ته کشیده، و با دفتری سیاه و کوله باری‌‎ ‎‌از گناه به درگاه او ـ جلّ و علا ـ به امید بخشش و رحمت روآوردم، اعتراف دارم که نقطۀ‌‎ ‎‌سفیدی در نامۀ عمل ندارم؛ چون حسنات تخیلی و طاعات صوری ام سیئاتی است که از‌‎ ‎‌حد خودپرستی و خودخواهی فراتر نرفته و حجابهای ظلمانی و وساوس شیطانی بوده؛‌‎ ‎‌ظُلُماتٌ بَعضُها فَوقَ بَعضٍ(2)‎‌ که باید از آنها بیش از معاصی استغفار کنم، و از خود و عمل خود‌‎ ‎‌مأیوسم، لکن از فضل خدای متعال و رحمت او ـ جل و علا ـ مأیوس نیستم و به رحمت و‌‎ ‎‌نعمت واسعۀ او امید بستم.‌

و تو ای دخترم به خود آی، و از خود سفر کن؛ یا لااقل به خیال سفر باش. و بدان آنچه‌‎ ‎‌شنیدیم از طبلی میان تهی بوده؛ و آنچه گفتیم لقلقۀ لسان. خداوند به رحمت خود تو را‌‎ ‎‌یاری دهد که چون نویسنده، عمر را صرف لایعنی(3)‎‌ نکنی.‌

‌‌تاریخ 29 شعبان 1405‌

‌‌روح الله الموسوی الخمینی‌»

‌‎ ‌‎

‎1. همسر آقای سید احمد خمینی.

2ـ بخشی از آیۀ 40 سورۀ نور: «تاریکیها برخی از آن، بالای برخی است».

3 بیهوده.