در این یادداشت آمده است: به قول گوته:' هرکس که می‌خواهد از شر بیماری خلاص شود،باید یک قدم جلوتر از آن باشد.'
از قدیم بارها شنیده‌ایم و بارها گفته‌ایم که عقل سالم در بدن سالم است! اما و صد اما که فقط شعارش را داده‌ایم و درپی یافتن روزی، روزی نبوده که بدن را نیازاریم و فرسوده تر نسازیم و با انجام کارهای یکنواخت یا ابتلا به فقر حرکتی در جامعه ی شهری و ماشینی به انواع و اقسام مشکلات و بیماری‌های جسمی روانی و عاطفی و رفتاری مبتلا نشویم و دنبال دوا و دعا و دکتر و بیمارستان نرویم و ندویم و هزینه نکنیم و هزینه نشویم تا بلکه بهبود بیابیم که معمولا بهبود نمی‌یابیم.
ملک‌الشعرای بهار می‌گوید:
تن زندهوالا به ورزندگی است / که ورزندگی مایه ی زندگی است
به ورزش گرای و سرافراز باش / که فرجام سستی سرافکندگی است
ز ورزش میاسای و کوشنده باش / که بنیاد گیتی به کوشندگیست
مکمل و تشدید کننده‌ی اثرات مخرب فقر اقتصادی؛فقر حرکتیست که روز به روز فراگیر و همگانی‌تر می‌گردد و بسیاری که از آن غافل‌اند،چون ورزش را کالایی وارداتی و لوکس که خاص پول دارها یا جوانان هیجانی است می‌دانند و با آگاهی ویا خجالت آن را از جیره ی روزانه ی زندگی خود حذف می‌نمایند.
برخی‌ها به اشتباه پا را فراتر گذارده، کار کارگری، بنایی، جوشکاری یا نجاری و رانندگی و ... را ورزش به حساب می‌آورند و حساب کتاب سلامتی خود را بهم می‌زنند و نمی‌دانند که برای حفظ سلامتی و موفق شدن در کسب و کار هر روز باید نرمش ها و ورزش خاصی را در حدی لازم و معقول و مقبول انجام بدهند وگرنه فرسوده و از کار افتاده خواهند شد. بنده ورزش الکی و همچنین ورزش خرکی (با عرض پوزش) را به هیچوجه تائید نمی‌کنم و آرزو دارم که خود و دیگران را با این گونه عادات پر اشتباه فریب ندهیم.
امروزه بسیاری از حکومت ها و حتی کارخانه دارها و سرمایه دارها به این نتیجه رسیده‌اند که برای دوام و قوام خود و زیر مجموعه‌شان نیاز به جامعه‌ی سالم و قوی دارند و برای مقوله ورزش و تامین و تضمین سلامتی و نشاط فرودستانشانردیف بودجه و مدیر و برنامه‌ریزی مستمرفراهم می‌کنند و وزارت ورزش و فدراسیون و هیات های ورزشی و ...ایجاد و راه‌اندازی می‌کنند تا اوقات فراغت مردم و پرسنل کاری‌شان به نحو احسن و درستی پر شود و شادی و نشاط و سلامتی شان تامین گردد .
از میان این همه دسته‌بندی و رده‌بندی، آنچه که خیلی مهم است ورزش همگانی و پردازش به امر شادی و نشاط عموم مردم است که در تئوری و شعار و حرکت‌های نمادین و گاهگاهی در مواقعی به چشم می‌خورد و با بودن فدراسیون ورزش‌های همگانی ؛اکثر فدراسیون‌ها آن را نادیده گرفته یا کمرنگ تر به آن وقت و اعتبار و برنامه ریزی اختصاص می‌دهند و فکر می کنند که اعتبارات و مجوزهای ورزشی؛ خاص جوانانی خاص می‌باشد که در حول و حوش آنها جمع شده‌اند و مقوله ی قهرمان‌پروری و مدال و کاپ در کورس رقابتی فضا و ذهنیت و دنیاها را پر کرده است.
نه تنها ادارات ورزشی بلکه هیات های ورزشی و ان جی او ها؛همه و همه در قبال مردم و نسل های آینده مسئول‌اند و حق و سهم هر ایرانی ،هر هم استانی و هر همشهری را باید لحاظ کرده و پرداخته وگرنه مشغول‌الذمه هستند.
حق‌الناس، فقط پول و طلا و نفت و غیره نیست،حق‌الناس فرصت تعلیم و تربیت یافتن برابر همه‌ی آحاد جامعه با امر ورزش همگانی و ورزیده و سالم و شاداب شدن در زمان های لازم می‌باشد. وقتی تربیت بدنی یا هیاتی یا ان‌جی‌او‌ای از این امر غافل شده یا در انجام بموقع و باندازه آن کوتاهی بکند حق‌الناس را ضایع و نابود کرده است.
اگر کسانی دچار بیماری های عدیده‌ی جسمی، عاطفی و روانی می‌شوند ما مسئولین یا مدعیان سرپرستی و هدایتگری امر ورزش و سلامت بی تقصیر نمی‌توانیم باشیم.
به عنوان مثال از هیات کوهنوری و صعود های ورزشی سخن به میان می آورم که برایشان زیاد غریبه نیستم و آنها هم برایم غریبه نیستند.
افرادی که تحت پوشش و مرتبط با هیات کوهنوردی هستند چه تعدادی از آمار جمعیتی ،جنسیتی و منطقه‌ای استان ،شهرستان و بخش و روستا را تشکیل می‌دهند؟آیا عمده ی مخاطبین مطلع یا فعال‌شان جوانان هستند و این جوانان چند درصد از کل جوانان موجود را به خود اختصاص می‌دهند و جای پای برنامه‌ریزی و هزینه‌کرد و مدیریت هیات کوهنوردی در توسعه ی ورزش همگانی و مردمی شدن ورزش کوهپیمایی، پیاده‌روی و طبیعت‌گردی و کوهنوردی و استان‌شناسی کجاست و به غیر از تاثیر محدود ،ولی ارزشمند مدرسه‌ی کوهنوردی در برخی از مدارس چه بیلان و گزارش کارکردی جهت ارائه به جامعه و جویندگان نشاط و سلامتی داریم.
تو بر اوج فلک چه دانی چیست/ که ندانی که در سرایت کیست ؟
بنده ورزش قهرمانی و فتح قلل مرتفع منطقه و جهان توسط جوانان افتخار آفرین استان مان را ارج می‌نهم و امید تکرار برنامه‌ها و تکثیر روز‌افزون این عزیزان را دارم. ولی در کنار آن از رئیس هیات کوهنوردی زنجان میپرسم که چه سرمایه‌گذاری و چه کارکردهایی برای جلب و جذب عموم مردم(از کودک شش ساله تا کهنسال بالای نود ساله چه زن چه مرد) به کوه و طبیعت زنجان کرده و آورده و هزینه کردشان در این زمینه چه بوده و ستانده و نتیجه و خروجی آنها چه می‌باشد؟
چند درصد از مردم زنجان کوه‌های بی‌شماری که بغل گوش زنجان می‌باشد را دیده و طبیعت زیبا و پر آب و درخت و آبشارهای روح‌افزای جای‌جای شهر و استان‌مان را دیده‌اند؟
برای اینکه صف آزمایشگاه‌ها و بیمارستان ها در رابطه با اپیدمی شدن بیماری قند خون و چربی و سرطان و سکته و افسردگی کاهش یابد لازم است برای بهسازی و بازسازی مسیر مارپیچی از پیش ساخته شده ی راهپیمایی و پیاده روی (و شاید هم دوچرخه سواری) در روی سینه ی کوه سنبله سرمایه گذاری کرد و جلوی پاکوب شدن همه ی نقاط آنرا گرفت و با غرس نهال و افزودن روشنایی و نصب تابلوهای ارشادی آموزشی به فرهنگ‌سازی یاری رساند و با همکاری بخش فرهنگی شهرداری و گردشگری استان ،زمینه و امکان جابجایی افراد بی امکانات و بی وسیله را تا پای کار فراهم کرد.
درضلع غربی قله آیی‌قیه‌سی ،در امتدادریزش آب از زیر درخت زالزالک(یمیشان) تا پائین دره ،می‌توان با کمک مسئولین و همچنین گروه‌های کوهنوردی زیر هرچند درخت و آب موجودش محل استراحت و نشیمنگاهی سلیقه ای توسط گروه های کوهنوردی ایجاد کرد تا به امر طبیعت و منطقه‌گردی و کسب نشاط و سلامتی کمک کند.
ضمنا می توان با کمک و حمایت معاونت عمرانی استانداری،مسیر نیمه تمام راهپیمایی سلامت را که از بالای سینما روباز شروع می شود را تکمیل و تمام کرد.
کمبود و نقایص سالن سنگ نوردی را می توان رفع و بهسازی و تکمیل کرد.
علاوه بر اینها باید هزاران طرح و پیشنهاد سازنده از کوهنوردان و همشهریان دریافت و پیگیری کرد. و امر آموزش و فراگیر شدن ورزش همگانی را در راس امور و برنامه ها قرار داد.
7312/6085
دریافت: حسن اکبری ** انتشار: رویا رفیعی
انتهای پیام از قدیم بارها شنیده‌ایم و بارها گفته‌ایم که عقل سالم در بدن سالم است! اما و صد اما که فقط شعارش را داده‌ایم و درپی یافتن روزی، روزی نبوده که بدن را نیازاریم و فرسوده تر نسازیم و با انجام کارهای یکنواخت یا ابتلا به فقر حرکتی در جامعه ی شهری و ماشینی به انواع و اقسام مشکلات و بیماری‌های جسمی روانی و عاطفی و رفتاری مبتلا نشویم و دنبال دوا و دعا و دکتر و بیمارستان نرویم و ندویم و هزینه نکنیم و هزینه نشویم تا بلکه بهبود بیابیم که معمولا بهبود نمی‌یابیم.
ملک‌الشعرای بهار می‌گوید:
تن زندهوالا به ورزندگی است / که ورزندگی مایه ی زندگی است
به ورزش گرای و سرافراز باش / که فرجام سستی سرافکندگی است
ز ورزش میاسای و کوشنده باش / که بنیاد گیتی به کوشندگیست
مکمل و تشدید کننده‌ی اثرات مخرب فقر اقتصادی؛فقر حرکتیست که روز به روز فراگیر و همگانی‌تر می‌گردد و بسیاری که از آن غافل‌اند،چون ورزش را کالایی وارداتی و لوکس که خاص پول دارها یا جوانان هیجانی است می‌دانند و با آگاهی ویا خجالت آن را از جیره ی روزانه ی زندگی خود حذف می‌نمایند.
برخی‌ها به اشتباه پا را فراتر گذارده، کار کارگری، بنایی، جوشکاری یا نجاری و رانندگی و ... را ورزش به حساب می‌آورند و حساب کتاب سلامتی خود را بهم می‌زنند و نمی‌دانند که برای حفظ سلامتی و موفق شدن در کسب و کار هر روز باید نرمش ها و ورزش خاصی را در حدی لازم و معقول و مقبول انجام بدهند وگرنه فرسوده و از کار افتاده خواهند شد. بنده ورزش الکی و همچنین ورزش خرکی (با عرض پوزش) را به هیچوجه تائید نمی‌کنم و آرزو دارم که خود و دیگران را با این گونه عادات پر اشتباه فریب ندهیم.
امروزه بسیاری از حکومت ها و حتی کارخانه دارها و سرمایه دارها به این نتیجه رسیده‌اند که برای دوام و قوام خود و زیر مجموعه‌شان نیاز به جامعه‌ی سالم و قوی دارند و برای مقوله ورزش و تامین و تضمین سلامتی و نشاط فرودستانشانردیف بودجه و مدیر و برنامه‌ریزی مستمرفراهم می‌کنند و وزارت ورزش و فدراسیون و هیات های ورزشی و ...ایجاد و راه‌اندازی می‌کنند تا اوقات فراغت مردم و پرسنل کاری‌شان به نحو احسن و درستی پر شود و شادی و نشاط و سلامتی شان تامین گردد .
از میان این همه دسته‌بندی و رده‌بندی، آنچه که خیلی مهم است ورزش همگانی و پردازش به امر شادی و نشاط عموم مردم است که در تئوری و شعار و حرکت‌های نمادین و گاهگاهی در مواقعی به چشم می‌خورد و با بودن فدراسیون ورزش‌های همگانی ؛اکثر فدراسیون‌ها آن را نادیده گرفته یا کمرنگ تر به آن وقت و اعتبار و برنامه ریزی اختصاص می‌دهند و فکر می کنند که اعتبارات و مجوزهای ورزشی؛ خاص جوانانی خاص می‌باشد که در حول و حوش آنها جمع شده‌اند و مقوله ی قهرمان‌پروری و مدال و کاپ در کورس رقابتی فضا و ذهنیت و دنیاها را پر کرده است.
نه تنها ادارات ورزشی بلکه هیات های ورزشی و ان جی او ها؛همه و همه در قبال مردم و نسل های آینده مسئول‌اند و حق و سهم هر ایرانی ،هر هم استانی و هر همشهری را باید لحاظ کرده و پرداخته وگرنه مشغول‌الذمه هستند.
حق‌الناس، فقط پول و طلا و نفت و غیره نیست،حق‌الناس فرصت تعلیم و تربیت یافتن برابر همه‌ی آحاد جامعه با امر ورزش همگانی و ورزیده و سالم و شاداب شدن در زمان های لازم می‌باشد. وقتی تربیت بدنی یا هیاتی یا ان‌جی‌او‌ای از این امر غافل شده یا در انجام بموقع و باندازه آن کوتاهی بکند حق‌الناس را ضایع و نابود کرده است.
اگر کسانی دچار بیماری های عدیده‌ی جسمی، عاطفی و روانی می‌شوند ما مسئولین یا مدعیان سرپرستی و هدایتگری امر ورزش و سلامت بی تقصیر نمی‌توانیم باشیم.
به عنوان مثال از هیات کوهنوری و صعود های ورزشی سخن به میان می آورم که برایشان زیاد غریبه نیستم و آنها هم برایم غریبه نیستند.
افرادی که تحت پوشش و مرتبط با هیات کوهنوردی هستند چه تعدادی از آمار جمعیتی ،جنسیتی و منطقه‌ای استان ،شهرستان و بخش و روستا را تشکیل می‌دهند؟آیا عمده ی مخاطبین مطلع یا فعال‌شان جوانان هستند و این جوانان چند درصد از کل جوانان موجود را به خود اختصاص می‌دهند و جای پای برنامه‌ریزی و هزینه‌کرد و مدیریت هیات کوهنوردی در توسعه ی ورزش همگانی و مردمی شدن ورزش کوهپیمایی، پیاده‌روی و طبیعت‌گردی و کوهنوردی و استان‌شناسی کجاست و به غیر از تاثیر محدود ،ولی ارزشمند مدرسه‌ی کوهنوردی در برخی از مدارس چه بیلان و گزارش کارکردی جهت ارائه به جامعه و جویندگان نشاط و سلامتی داریم.
تو بر اوج فلک چه دانی چیست/ که ندانی که در سرایت کیست ؟
بنده ورزش قهرمانی و فتح قلل مرتفع منطقه و جهان توسط جوانان افتخار آفرین استان مان را ارج می‌نهم و امید تکرار برنامه‌ها و تکثیر روز‌افزون این عزیزان را دارم. ولی در کنار آن از رئیس هیات کوهنوردی زنجان میپرسم که چه سرمایه‌گذاری و چه کارکردهایی برای جلب و جذب عموم مردم(از کودک شش ساله تا کهنسال بالای نود ساله چه زن چه مرد) به کوه و طبیعت زنجان کرده و آورده و هزینه کردشان در این زمینه چه بوده و ستانده و نتیجه و خروجی آنها چه می‌باشد؟
چند درصد از مردم زنجان کوه‌های بی‌شماری که بغل گوش زنجان می‌باشد را دیده و طبیعت زیبا و پر آب و درخت و آبشارهای روح‌افزای جای‌جای شهر و استان‌مان را دیده‌اند؟
برای اینکه صف آزمایشگاه‌ها و بیمارستان ها در رابطه با اپیدمی شدن بیماری قند خون و چربی و سرطان و سکته و افسردگی کاهش یابد لازم است برای بهسازی و بازسازی مسیر مارپیچی از پیش ساخته شده ی راهپیمایی و پیاده روی (و شاید هم دوچرخه سواری) در روی سینه ی کوه سنبله سرمایه گذاری کرد و جلوی پاکوب شدن همه ی نقاط آنرا گرفت و با غرس نهال و افزودن روشنایی و نصب تابلوهای ارشادی آموزشی به فرهنگ‌سازی یاری رساند و با همکاری بخش فرهنگی شهرداری و گردشگری استان ،زمینه و امکان جابجایی افراد بی امکانات و بی وسیله را تا پای کار فراهم کرد.
درضلع غربی قله آیی‌قیه‌سی ،در امتدادریزش آب از زیر درخت زالزالک(یمیشان) تا پائین دره ،می‌توان با کمک مسئولین و همچنین گروه‌های کوهنوردی زیر هرچند درخت و آب موجودش محل استراحت و نشیمنگاهی سلیقه ای توسط گروه های کوهنوردی ایجاد کرد تا به امر طبیعت و منطقه‌گردی و کسب نشاط و سلامتی کمک کند.
ضمنا می توان با کمک و حمایت معاونت عمرانی استانداری،مسیر نیمه تمام راهپیمایی سلامت را که از بالای سینما روباز شروع می شود را تکمیل و تمام کرد.
کمبود و نقایص سالن سنگ نوردی را می توان رفع و بهسازی و تکمیل کرد.
علاوه بر اینها باید هزاران طرح و پیشنهاد سازنده از کوهنوردان و همشهریان دریافت و پیگیری کرد. و امر آموزش و فراگیر شدن ورزش همگانی را در راس امور و برنامه ها قرار داد.
7312/6085
دریافت: حسن اکبری ** انتشار: رویا رفیعی
کپی شد
