واضح و مبرهن است که یاری نگرفتن از جوانان و ایده های نو و خلاقانه شان در حوزه های مختلف مسبب بسیاری از مشکلات امروز جوانان است، به جای گذاشتن این میراث به اندازه کافی به ناامیدی و خانه نشینی جوانان منجر شده است، لااقل بگذارید خود جوانان به میدان بیایند و برای زندگیشان تصمیم بگیرند و تلاش کنند.
مرز میان گفتن واقعیت و زنده نگه داشتن امید مردم کجاست؟
آیا می توان تمام واقعیت را به مردم به عنوان ولی نعمتان گفت؟
چگونه می شود اسیر پنهان کاری به بهانه ناامید نکردن مردم نشد؟
بنده معتقدم در میان گذاشتن مسائل کشور با مردم و کمک گرفتن از آنها همیشه راه‌گشاست.
اگر مردم از مسائل کشور باخبر باشند و حس کنند در جریان امور کشور دخالت دارند، حتی اگر واقعیت هم بسیار تلخ باشد، ناامید نخواهند شد. چراکه خود و مسئولین را همواره در مسیر بهبودی کشور خواهند یافت.
متأسفانه در ایران، گاهی اوقات، مسئولین کشور به بهانه اینکه بیان واقعیت روز به مردم، جامعه را ناامید می کند پنهان کاری می کنند، به خصوص در حوزه جوانان که این روزها مشکلات بسیاری را تحمل می کنند.
مشکلاتی که جوانان در هر دوره زمانی چهل ساله ی گذشته کمابیش با آنها مواجه بوده اند، اما به گواه کارشناسان و پژوهشگران، هیچ گاه به شدت امروز نبوده است.
بیکاری، جوانان را خانه نشین کرده و افسردگی، خودکشی و اعتیاد، نتیجه ناگزیر این خانه نشینی است. این آسیب ها به استناد آمار رسمی، از مرز نگرانی عبور کرده است. به ویژه در استان خوزستان جوانان دانش آموخته و متخصص که پس از سالها زحمت، حال با چشمان حیرت زده می بینند که اراده ای از سوی سیستم مدیریتی کشور و مدیران سالخورده برای بهره برداری از دانش و تخصصشان وجود ندارد و ناامیدانه به عمر تلف شده و آینده نامعلوم خود می نگرند.
عمری که می توانست صرف ساختن کشور و رفع مشکلات شود. مشکلاتی که میراث مسئولینی است که از ابتدای انقلاب تا الان بر مسند امور قرار دارند و چنان بر حفظ صندلی خود تلاش می کنند که آدمی گمان می کند توان دل کندن از آن را ندارند.
مدیرانی که در زمان جوانی خود، به یاری نیروی جوانی نسبتا کارنامه موفقی در آن سالها از خود به جای گذاشته اند. اما آیا حالا مدیران پیر و بازنشسته ای نیستند که یا تمامی مسیرها را قبلا امتحان کرده اند و یا قدرت ریسک برای انتخاب راه های جدید را ندارند.
مدیران پیر و بازنشسته؛
واضح و مبرهن است که یاری نگرفتن از جوانان و ایده های نو و خلاقانه شان در حوزه های مختلف مسبب بسیاری از مشکلات امروز جوانان است، به جای گذاشتن این میراث به اندازه کافی به ناامیدی و خانه نشینی جوانان منجر شده است، لااقل بگذارید خود جوانان به میدان بیایند و برای زندگیشان تصمیم بگیرند و تلاش کنند.
تجربه ی کشورهای توسعه یافته نشان داده که حاصل عدم چرخش مدیریتی و رسوب مدیران در دستگاه های اجرایی و نظارتی یک کشور، سبب به وجود آمدن مشکلات مختلف اقتصادی، اجتماعی، ویرانی محیط زیست و ناامیدی مردم از زندگی در آن کشور است. مشکلاتی که امروز در ایران و استان کاملا برای ما قابل لمس است.
ما جوانان ضمن اظهار خرسندی از تصویب قانون منع به کار گیری بازنشستگان توسط مجلس، اعلام میداریم که
مدیران بازنشسته؛ خسته نباشید، دیگر کافی است. (بسه دیگه) و از تمامی جوانان عزیز و توانمند استان و کشور دعوت می کنیم با پیوستن به پویش مردمی و قانونی #منعبکارگیریبازنشستگان، در کنار یکدیگر، زمینه بهره برداری از دانش، تخصص و خلاقیت جوانان و برون رفت کشور و استان را از مشکلات مختلف و جاری شدن خون تازه در رگهای مدیریتی فراهم آوریم. امیدواریم که ناامیدی از چهره جوانان رخت بربندد و طرحی نو به یاری جوانان دراندازیم و بگوییم این بارنوبت جوانان است.
9887/6002
انتهای پیام مرز میان گفتن واقعیت و زنده نگه داشتن امید مردم کجاست؟
آیا می توان تمام واقعیت را به مردم به عنوان ولی نعمتان گفت؟
چگونه می شود اسیر پنهان کاری به بهانه ناامید نکردن مردم نشد؟
بنده معتقدم در میان گذاشتن مسائل کشور با مردم و کمک گرفتن از آنها همیشه راه‌گشاست.
اگر مردم از مسائل کشور باخبر باشند و حس کنند در جریان امور کشور دخالت دارند، حتی اگر واقعیت هم بسیار تلخ باشد، ناامید نخواهند شد. چراکه خود و مسئولین را همواره در مسیر بهبودی کشور خواهند یافت.
متأسفانه در ایران، گاهی اوقات، مسئولین کشور به بهانه اینکه بیان واقعیت روز به مردم، جامعه را ناامید می کند پنهان کاری می کنند، به خصوص در حوزه جوانان که این روزها مشکلات بسیاری را تحمل می کنند.
مشکلاتی که جوانان در هر دوره زمانی چهل ساله ی گذشته کمابیش با آنها مواجه بوده اند، اما به گواه کارشناسان و پژوهشگران، هیچ گاه به شدت امروز نبوده است.
بیکاری، جوانان را خانه نشین کرده و افسردگی، خودکشی و اعتیاد، نتیجه ناگزیر این خانه نشینی است. این آسیب ها به استناد آمار رسمی، از مرز نگرانی عبور کرده است. به ویژه در استان خوزستان جوانان دانش آموخته و متخصص که پس از سالها زحمت، حال با چشمان حیرت زده می بینند که اراده ای از سوی سیستم مدیریتی کشور و مدیران سالخورده برای بهره برداری از دانش و تخصصشان وجود ندارد و ناامیدانه به عمر تلف شده و آینده نامعلوم خود می نگرند.
عمری که می توانست صرف ساختن کشور و رفع مشکلات شود. مشکلاتی که میراث مسئولینی است که از ابتدای انقلاب تا الان بر مسند امور قرار دارند و چنان بر حفظ صندلی خود تلاش می کنند که آدمی گمان می کند توان دل کندن از آن را ندارند.
مدیرانی که در زمان جوانی خود، به یاری نیروی جوانی نسبتا کارنامه موفقی در آن سالها از خود به جای گذاشته اند. اما آیا حالا مدیران پیر و بازنشسته ای نیستند که یا تمامی مسیرها را قبلا امتحان کرده اند و یا قدرت ریسک برای انتخاب راه های جدید را ندارند.
مدیران پیر و بازنشسته؛
واضح و مبرهن است که یاری نگرفتن از جوانان و ایده های نو و خلاقانه شان در حوزه های مختلف مسبب بسیاری از مشکلات امروز جوانان است، به جای گذاشتن این میراث به اندازه کافی به ناامیدی و خانه نشینی جوانان منجر شده است، لااقل بگذارید خود جوانان به میدان بیایند و برای زندگیشان تصمیم بگیرند و تلاش کنند.
تجربه ی کشورهای توسعه یافته نشان داده که حاصل عدم چرخش مدیریتی و رسوب مدیران در دستگاه های اجرایی و نظارتی یک کشور، سبب به وجود آمدن مشکلات مختلف اقتصادی، اجتماعی، ویرانی محیط زیست و ناامیدی مردم از زندگی در آن کشور است. مشکلاتی که امروز در ایران و استان کاملا برای ما قابل لمس است.
ما جوانان ضمن اظهار خرسندی از تصویب قانون منع به کار گیری بازنشستگان توسط مجلس، اعلام میداریم که
مدیران بازنشسته؛ خسته نباشید، دیگر کافی است. (بسه دیگه) و از تمامی جوانان عزیز و توانمند استان و کشور دعوت می کنیم با پیوستن به پویش مردمی و قانونی #منعبکارگیریبازنشستگان، در کنار یکدیگر، زمینه بهره برداری از دانش، تخصص و خلاقیت جوانان و برون رفت کشور و استان را از مشکلات مختلف و جاری شدن خون تازه در رگهای مدیریتی فراهم آوریم. امیدواریم که ناامیدی از چهره جوانان رخت بربندد و طرحی نو به یاری جوانان دراندازیم و بگوییم این بارنوبت جوانان است.
9887/6002
کپی شد
