به گزارش ایرنا، فردوسی در میان تمام شاعران فارسی زبان دارای جایگاهی رفیع است و از وی در تاریخ به عنوان احیا کننده زبان و ادبیات فارسی یاد می شود. شاهنامه فردوسی که بدون تردید یکی از بزرگترین آثاری است که به زبان فارسی سروه شده مرزهای ایران اسلامی را درنوردیده و با ترجمه های بسیار زیاد دست به دست چرخیده است. فردوسی در شاهنامه نقش یک عامل وحدت آفرین را ایفا کرده است و به تمامی اقوام به صورت یکسان پرداخته است. تاثیر فردوسی در تاریخ کهن ایران غیر قابل کتمان است و نمی توان نقش وی را در هویت بخشی ایرانیان از گذشته تا حال نادیده گرفت.
شاهنامه فردوسی یکی از غنی ترین و ارزشمندترین گنجینه های زبان و ادب فارسی است و بدون تردید نخستین کتابی است که پاسدار کلمات درست و زیبای زبان دری شده و آنها را با درستی و امانتداری به دست نسل های بعدی سپرده است.
تلاش 30 ساله فردوسی در شاهنامه باعث شده بسیاری از واژگان زیبای فارسی همچنان بعد از گذشت سال ها زنده بمانند؛ در این میان عشق و علاقه همه اقوام ایرانی نسبت به حفظ و مطالعه شاهنامه سبب شده که فردوسی به عنوان آفریننده اثری ماندگار در ذهن و تاریخ ایرانیان جاودانه شود.
** فردوسی شعر پارسی را استحکام بخشید
معاون حقوقی و امور مجلس وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی می گوید: فردوسی زمینه استحکام و قوام شعر فارسی را فراهم کرده است.
سیدهادی حسینی اظهار کرد: بررسی ها نشان داده که اکثر زبان ها بتدریج دچار بحران شده اند اما زبان فارسی از این نظر مستثنی بوده است و می توان گفت رنج 30 ساله فردوسی برای خلق اثر سترگش شاهنامه در این زمینه بسیار موثر بوده است.
وی افزود: اکنون با تعامل و ارتباط مناسب با سایر کشورها، فرهنگ اصیل ایرانی اسلامی از مرزهای جمهوری اسلامی ایران عبور کرده است.
**ضرورت همکاری تمامی دستگاه‌ها برای برگزاری باشکوه روز فردوسی و پاسداشت زبان پارسی
معاون توسعه مدیریت و منابع وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز بر ضرورت همکاری تمامی دستگاه‌ها و نیز برنامه‌ریزی منسجم و منظم مجریان و دست‌اندرکاران برای برگزاری باشکوه روز ملی فردوسی و پاسداشت زبان پارسی تاکید کرد.
علی اصغر کاراندیش با قدردانی از تلاش و اهتمام همه دستگاه های خراسان رضوی برای برگزاری بزرگداشت مفاخر استانی، خواستار همکاری تمام دستگاه های اجرایی مربوطه در راستای معرفی مفاخر، بزرگان و شخصیت های فرهنگی و هنری این استان در سطح کشور شد.
وی تصریح کرد: تعیین سه روز ملی با عناوین روزهای ملی فردوسی، خیام و عطار برای خراسان رضوی افتخاری بزرگ است که همه ساله باید با اجرای برنامه های علمی، فرهنگی و هنری این ایام را گرامی داشت.
معاون وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با اشاره به نقش غیرقابل انکار فردوسی در اعتلای شعر و ادب پارسی، ادامه داد: میزبانی مشهد 2017 به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام، فرصتی مغتنم برای معرفی تاریخ مشهد بویژه فردوسی بزرگ است که باید از آن نهایت استفاده را برد.
** شاهنامه و زبان فارسی هویت فرهنگی و تاریخی ملت است
مدیر قطب علمی فردوسی شناسی دانشگاه فردوسی گفت: زبان فارسی به عنوان پرچم هویت ملی و نیز شاهنامه شاخصه فرهنگی یک ملت است که باید آن را پاس داشت.
دکتر محمدجعفر یاحقی اظهار کرد: مقام معظم رهبری نسبت به پاسداشت زبان پارسی اهتمام ویژه‌ای داشته و دارند و از این رو باید روز بزرگداشت فردوسی و ادب پارسی را پاس بداریم و این ضرورت باعث شد تا اقدامات لازم در این زمینه صورت گیرد.
وی با بیان اینکه فردوسی نقش بسیار مهمی در شعر و ادبیات فارسی ایفا کرده است، افزود: برگزاری نشست های تخصصی با حضور اندیشمندان کشورهای مختلف می تواند زمینه گسترش زبان و ادبیات فارسی را بیش از گذشته فراهم کند.
این استاد دانشگاه فردوسی مشهد با اشاره به اینکه شاهنامه فردوسی پر از مفاهیم و مضامین صلح و دوستی است، اظهار کرد: شاهنامه اثری جهانی است و متعلق به همه مردم دنیا است.
مدیر قطب علمی فردوسی شناسی دانشگاه فردوسی با بیان اینکه نقش شاهنامه فردوسی در تقویت روحیه حماسی ملت ایران ستودنی است، تصریح کرد: شاهنامه تنها یک کتاب حماسی و روایت یک قهرمان نیست بلکه گنجینه ای از پندها و اندرزهایی است که می تواند به اصلاح فرهنگ هر فرد و جامعه کمک کند.
یاحقی خاطرنشان کرد: فردوسی، آزادی، اخلاق و ادب در زبان و اندیشه را به ما می آموزد و بر همین اساس فردوسی نماد وجدان عمومی جامعه است که در آن ملیت و مذهب به یکدیگر می رسند و ایران و اسلام به عنوان هویت ایرانی قابل فهم هستند.
مدیر قطب علمی فردوسی شناسی دانشگاه فردوسی اظهار کرد: اگر جامعه از بی اخلاقی رنج می برد و در آن دور شدن از ادب و خردورزی به عنوان یک آسیب اجتماعی جدی مطرح است باید اندیشه های فردوسی را ترویج داد.
25 اردیبهشت ماه سالروز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی است.
حکیم ابوالقاسم فردوسی در سال 329 هجری در روستای طابران (طبران) توس به دنیا آمد و پدرش از دهقانان توس بود که ثروت و موقعیت قابل توجهی داشت؛ فردوسی در جوانی با درآمدی که از املاک پدرش به دست می آورد به کسی محتاج نبود اما بتدریج، آن اموال را از دست داد و به تهیدستی گرفتار شد.
وی از همان زمان که به کسب علم و دانش می پرداخت، به خواندن داستان هم علاقه مند شد و به تاریخ و اطلاعات مربوط به گذشته ایران عشق می ورزید.
همین علاقه به داستانهای کهن بود که او را به فکر انداخت تا شاهنامه را به نظم درآورد و چنان که از گفته خود او بر می آید، مدتها در جست و جوی منابع لازم بود و پس از یافتن نسخه اصلی داستانهای شاهنامه، نزدیک به سی سال از بهترین ایام زندگی خود را وقف این کار کرد.
فردوسی در سال 370 یا 371، به نظم در آوردن شاهنامه را آغاز کرد و در اوایل این کار هم خود او ثروت و دارایی قابل توجهی داشت و هم برخی از بزرگان خراسان که به تاریخ باستان ایران علاقه داشتند، او را یاری می کردند.
به مرور زمان و پس از گذشت سالها، در حالی که فردوسی بیشتر شاهنامه را سروده بود، دچار فقر و تنگدستی شد.
فردوسی سعی در بازگشت زبان پارسی به ایران داشت و تلاش کرد با قلمش به مردم یادآوری کند که چه بودند و چه شده اند و توانست با اثر زیبای خود، زبان پارسی را به مردم بازگرداند، اما به دلیل برخی از شعرهایش، مورد خشم حاکم وقت قرار گرفت.
بر خلاف آنچه که مشهور است، فردوسی سرودن شاهنامه را تنها به دلیل علاقه شخصی و حتی سالها قبل از آن که سلطان محمود به سلطنت برسد، آغاز کرده بود اما چون در طی این کار، بتدریج ثروت و جوانی را از دست داد، به فکر افتاد که آن را به نام پادشاه بزرگی درآورد و با این تصور که سلطان محمود، قدر او را خواهد شناخت، شاهنامه را به نام او کرد و راه غزنین را در پیش گرفت.
اما سلطان محمود که بیش از تاریخ و داستانهای پهلوانان ایرانی، به اشعار ستایش آمیز شاعران درباری علاقه داشت، قدر سخن فردوسی را ندانست و او را چنانکه شایسته اش بود، تشویق نکرد.
خبرنگار: توحید آرش نیا ** انتشار دهنده: علی اصغر ایزدی
7498/5132
انتهای پیام شاهنامه فردوسی یکی از غنی ترین و ارزشمندترین گنجینه های زبان و ادب فارسی است و بدون تردید نخستین کتابی است که پاسدار کلمات درست و زیبای زبان دری شده و آنها را با درستی و امانتداری به دست نسل های بعدی سپرده است.
تلاش 30 ساله فردوسی در شاهنامه باعث شده بسیاری از واژگان زیبای فارسی همچنان بعد از گذشت سال ها زنده بمانند؛ در این میان عشق و علاقه همه اقوام ایرانی نسبت به حفظ و مطالعه شاهنامه سبب شده که فردوسی به عنوان آفریننده اثری ماندگار در ذهن و تاریخ ایرانیان جاودانه شود.
** فردوسی شعر پارسی را استحکام بخشید
معاون حقوقی و امور مجلس وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی می گوید: فردوسی زمینه استحکام و قوام شعر فارسی را فراهم کرده است.
سیدهادی حسینی اظهار کرد: بررسی ها نشان داده که اکثر زبان ها بتدریج دچار بحران شده اند اما زبان فارسی از این نظر مستثنی بوده است و می توان گفت رنج 30 ساله فردوسی برای خلق اثر سترگش شاهنامه در این زمینه بسیار موثر بوده است.
وی افزود: اکنون با تعامل و ارتباط مناسب با سایر کشورها، فرهنگ اصیل ایرانی اسلامی از مرزهای جمهوری اسلامی ایران عبور کرده است.
**ضرورت همکاری تمامی دستگاه‌ها برای برگزاری باشکوه روز فردوسی و پاسداشت زبان پارسی
معاون توسعه مدیریت و منابع وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز بر ضرورت همکاری تمامی دستگاه‌ها و نیز برنامه‌ریزی منسجم و منظم مجریان و دست‌اندرکاران برای برگزاری باشکوه روز ملی فردوسی و پاسداشت زبان پارسی تاکید کرد.
علی اصغر کاراندیش با قدردانی از تلاش و اهتمام همه دستگاه های خراسان رضوی برای برگزاری بزرگداشت مفاخر استانی، خواستار همکاری تمام دستگاه های اجرایی مربوطه در راستای معرفی مفاخر، بزرگان و شخصیت های فرهنگی و هنری این استان در سطح کشور شد.
وی تصریح کرد: تعیین سه روز ملی با عناوین روزهای ملی فردوسی، خیام و عطار برای خراسان رضوی افتخاری بزرگ است که همه ساله باید با اجرای برنامه های علمی، فرهنگی و هنری این ایام را گرامی داشت.
معاون وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با اشاره به نقش غیرقابل انکار فردوسی در اعتلای شعر و ادب پارسی، ادامه داد: میزبانی مشهد 2017 به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام، فرصتی مغتنم برای معرفی تاریخ مشهد بویژه فردوسی بزرگ است که باید از آن نهایت استفاده را برد.
** شاهنامه و زبان فارسی هویت فرهنگی و تاریخی ملت است
مدیر قطب علمی فردوسی شناسی دانشگاه فردوسی گفت: زبان فارسی به عنوان پرچم هویت ملی و نیز شاهنامه شاخصه فرهنگی یک ملت است که باید آن را پاس داشت.
دکتر محمدجعفر یاحقی اظهار کرد: مقام معظم رهبری نسبت به پاسداشت زبان پارسی اهتمام ویژه‌ای داشته و دارند و از این رو باید روز بزرگداشت فردوسی و ادب پارسی را پاس بداریم و این ضرورت باعث شد تا اقدامات لازم در این زمینه صورت گیرد.
وی با بیان اینکه فردوسی نقش بسیار مهمی در شعر و ادبیات فارسی ایفا کرده است، افزود: برگزاری نشست های تخصصی با حضور اندیشمندان کشورهای مختلف می تواند زمینه گسترش زبان و ادبیات فارسی را بیش از گذشته فراهم کند.
این استاد دانشگاه فردوسی مشهد با اشاره به اینکه شاهنامه فردوسی پر از مفاهیم و مضامین صلح و دوستی است، اظهار کرد: شاهنامه اثری جهانی است و متعلق به همه مردم دنیا است.
مدیر قطب علمی فردوسی شناسی دانشگاه فردوسی با بیان اینکه نقش شاهنامه فردوسی در تقویت روحیه حماسی ملت ایران ستودنی است، تصریح کرد: شاهنامه تنها یک کتاب حماسی و روایت یک قهرمان نیست بلکه گنجینه ای از پندها و اندرزهایی است که می تواند به اصلاح فرهنگ هر فرد و جامعه کمک کند.
یاحقی خاطرنشان کرد: فردوسی، آزادی، اخلاق و ادب در زبان و اندیشه را به ما می آموزد و بر همین اساس فردوسی نماد وجدان عمومی جامعه است که در آن ملیت و مذهب به یکدیگر می رسند و ایران و اسلام به عنوان هویت ایرانی قابل فهم هستند.
مدیر قطب علمی فردوسی شناسی دانشگاه فردوسی اظهار کرد: اگر جامعه از بی اخلاقی رنج می برد و در آن دور شدن از ادب و خردورزی به عنوان یک آسیب اجتماعی جدی مطرح است باید اندیشه های فردوسی را ترویج داد.
25 اردیبهشت ماه سالروز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی است.
حکیم ابوالقاسم فردوسی در سال 329 هجری در روستای طابران (طبران) توس به دنیا آمد و پدرش از دهقانان توس بود که ثروت و موقعیت قابل توجهی داشت؛ فردوسی در جوانی با درآمدی که از املاک پدرش به دست می آورد به کسی محتاج نبود اما بتدریج، آن اموال را از دست داد و به تهیدستی گرفتار شد.
وی از همان زمان که به کسب علم و دانش می پرداخت، به خواندن داستان هم علاقه مند شد و به تاریخ و اطلاعات مربوط به گذشته ایران عشق می ورزید.
همین علاقه به داستانهای کهن بود که او را به فکر انداخت تا شاهنامه را به نظم درآورد و چنان که از گفته خود او بر می آید، مدتها در جست و جوی منابع لازم بود و پس از یافتن نسخه اصلی داستانهای شاهنامه، نزدیک به سی سال از بهترین ایام زندگی خود را وقف این کار کرد.
فردوسی در سال 370 یا 371، به نظم در آوردن شاهنامه را آغاز کرد و در اوایل این کار هم خود او ثروت و دارایی قابل توجهی داشت و هم برخی از بزرگان خراسان که به تاریخ باستان ایران علاقه داشتند، او را یاری می کردند.
به مرور زمان و پس از گذشت سالها، در حالی که فردوسی بیشتر شاهنامه را سروده بود، دچار فقر و تنگدستی شد.
فردوسی سعی در بازگشت زبان پارسی به ایران داشت و تلاش کرد با قلمش به مردم یادآوری کند که چه بودند و چه شده اند و توانست با اثر زیبای خود، زبان پارسی را به مردم بازگرداند، اما به دلیل برخی از شعرهایش، مورد خشم حاکم وقت قرار گرفت.
بر خلاف آنچه که مشهور است، فردوسی سرودن شاهنامه را تنها به دلیل علاقه شخصی و حتی سالها قبل از آن که سلطان محمود به سلطنت برسد، آغاز کرده بود اما چون در طی این کار، بتدریج ثروت و جوانی را از دست داد، به فکر افتاد که آن را به نام پادشاه بزرگی درآورد و با این تصور که سلطان محمود، قدر او را خواهد شناخت، شاهنامه را به نام او کرد و راه غزنین را در پیش گرفت.
اما سلطان محمود که بیش از تاریخ و داستانهای پهلوانان ایرانی، به اشعار ستایش آمیز شاعران درباری علاقه داشت، قدر سخن فردوسی را ندانست و او را چنانکه شایسته اش بود، تشویق نکرد.
خبرنگار: توحید آرش نیا ** انتشار دهنده: علی اصغر ایزدی
7498/5132
کپی شد
