به دنبال اصرارهای دکتر فاطمه طباطبایی، عروس امام خمینی به ایشان مبنی بر نوشتن چند خطی به عنوان یادنامه و نصیحت برای وی، امام در سی ام اردیبهشت ۶۴ به این درخواست ها پاسخ دادند.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، امام خمینی (س) در سی ام اردیبهشت سال ۶۴ مطابق با بیست و نهم شعبان ۱۴۰۵ در یادنامه ای که به اصرار دکتر فاطمه طباطبایی، عروسشان نوشتند، اینگونه آوردند. متن نامه امام به شرح زیر است:
"بسمه تعالی
عاقبت، اصرار مکرر فاطی[1] غلبه کرد، و من از این چاه خشکیده برای خاطر او چند دَلوی آب گل آلود کشیدم. من نه شاعر بوده و نه هستم؛ و نه دعوی آن دارم. اکنون که به سن کهولت رسیده و اگر فی المثل چیزی داشته ام ته کشیده، و با دفتری سیاه و کوله باری از گناه به درگاه او ـ جلّ و علا ـ به امید بخشش و رحمت رو آوردم، اعتراف دارم که نقطۀ سفیدی در نامۀ عمل ندارم؛ چون حسنات تخیلی و طاعات صوری ام سیئاتی است که از حد خودپرستی و خودخواهی فراتر نرفته و حجاب های ظلمانی و وساوس شیطانی بوده؛ ظُلُماتٌ بَعضُها فَوقَ بَعضٍ،[2] که باید از آنها بیش از معاصی استغفار کنم، و از خود و عمل خود مأیوسم، لکن از فضل خدای متعال و رحمت او ـ جل و علا ـ مأیوس نیستم و به رحمت و نعمت واسعۀ او امید بستم.
باز هم بخوانید:
نظر امام درباره اموال غیر مجهول المالک چه بود؟
از دیدگاه امام، در چه صورت می توان حکم اعدام صادر کرد؟
چرا منصور برای ادامه نخست وزیری اش از امام اجازه خواست؟
نصیحت امام به فرزند حاج آقا مصطفی چه بود؟
و تو ای دخترم به خود آی، و از خود سفر کن؛ یا لااقل به خیال سفر باش. و بدان آنچه شنیدیم از طبلی میان تهی بوده؛ و آنچه گفتیم لقلقۀ لسان. خداوند به رحمت خود تو را یاری دهد که چون نویسنده، عمر را صرف لایعنی[3] نکنی.
تاریخ 29 شعبان 1405
روح الله الموسوی الخمینی"
۱ـ همسر آقای سید احمد خمینی.
۲ـ بخشی از آیۀ 40 سورۀ نور: «تاریکی ها برخی از آن، بالای برخی است».
۳ـ بیهوده
