دماسنج های دستی به ابزاری فراگیر برای ردیابی کروناویروس تبدیل شده اند و به طور گسترده ای در فضاهای عمومی به کار می روند.
جی پلاس، اندازه گیری دما با این دماسنج های دستی نه فقط نادقیق و بی فایده است، بلکه در افراد حس کاذبی از مصونیت در دوران پاندمی کرونا می دهد.
حتی اگر دمای بدن افراد با دقت اندازه گیری شود، همیشه نشانه عفونت اولیه کروناویروس نیست و اغلب افراد در واگیرترین مرحله بیماری را شناسایی نمی کند.
در نهایت غربالگری دمای بدن در فضاهای عمومی فقط یک کار نمایشی خطرناک است که می تواند افراد را در فاصله نزدیک به هم قرار دهد، در حالیکه در واقع باید از هم فاصله بگیرند.
اگر هدف شما غربالگری افرادی باشد که در حال ورود به یک لابی هستند یا از یک نقطه ورودی می گذرند، این کار عمدتا بی ارزش است. در چنین موقعیت هایی که افراد زیادی را باید در مدت کوتاهی غربالگری کرد، اشتباه های بسیاری رخ می دهد. از طرف دیگر با توجه به ازدحام افراد در محل گرفتن دمای بدن هنگامی که افراد تب دار شناسایی می شوند، ممکن است خیلی دیر شده باشد و آنها ویروس را به دیگران منتشر کرده باشند.
بنابراین گرچه استفاده از دماسنج می تواند یکی از پروتکل های بسیار برای حفاظت در برابر کروناویروس باشد، اما باید پیش از بیرون رفتن افراد از خانه و وارد شدن به فضاهای عمومی و قرار دادن دیگران در معرض ویروس انجام شود.
یک مشکل دیگر این است که افراد در یکی دو روز اول بیماری کووید-19 که علامت های آن اغلب شامل تب نمی شود، بیشترین میزان واگیری را دارند. برای همین است که افراد در بسیاری از کشورها پس از حضور در تجمع ها در کافه ها، کلیساها، آسایشگاه ها و باشگاه های شبانه بیمار شده اند.
حتی هنگامی که بیماران به طور زودرس تب می کنند، اغلب این تب شدت چندانی ندارد و در بسیاری اوقات زیر 37.8 درجه سلسیوس است. برخی از بیماران هم هستند که هرگز دچار علائم واضح عفونت نمی شوند.
اندازه گیری دما ممکن است نتواند بیش از نیمی از کل افراد دچار عفونت را شناسایی کند.
یک بیمارستان در ملبورن استرالیا دمای بدن 34 نفر با آزمایش مثبت در طول یک ماه از مارس تا مه اندازه گیری بود، به این نتیجه رسید که فقط حدود 20 درصد از آنان دچار تب شده بودند.
در بحرانی ترین ساعت ها از لحاظ قرنطینه کردن افراد دچار کروناویروس، دماسنج ممکن است بسیاری از افراد مبتلا را شناسایی نکند.
اما دلایل دیگر هم برای خطرناک بودن این کار وجود دارد. در زمانی که دمای افراد در لابی یا ورودی مدرسه اندازه گرفته می شود، دیگر برای جلوگیری از انتشار ویروس بسیار دیر شده است و افراد دارای عفونت قبلا در وسیله نقلیه عمومی یا هنگامی با دیگران در لابی ایستاده اند، ویروس را به دیگران متقل کرده اند.
اگر هدف جلوگیری از انتشار ویروس باشد، از دماسنج باید در خانه استفاده کرد. به علاوه باید از روش های با تاثیر ثابت شده مانند ردیابی تماس، فاصله گیری اجتماعی و قرنطینه کردن افراد بیمار و در معرض ویروس را به کار برد.
البته هیچکدام از اقدامات بهداشت عمومی به خودی خود تاثیری 100 درصدی در جلوگیری از انتشار ویروس ندارند، اما به کاربردن آنها همراه هم آنچنانکه در ژاپن و فرانسه انجام شده است، می تواند تاثیر مهمی در متوقف کردن انتشار ویروس در جامعه داشته باشد.
البته می توان از شبکه ای از دماسنج های هوشمند (که با یک اپلیکشن تلفن همراه ارتباط دارند، به عنوان یک سیستم هشدار اولیه برای شناسایی محل های شیوع بیماری های واگیردار مانند کروناویروس و آنفلوانزا استفاده کرد.
بنابراین در حالیکه استفاده از دماسنج برای اندازه گیری دمای بدن یک خریدار، کارمند یا مسافر عموما بی فایده است، اندازه گیری دمای شمار بسیاری از افراد به صورت شبکه ای به ایجاد یک وسیله پیش بینی محلی برای شناسایی جاهایی که ممکن است در مرحله بعد انتشار بیماری در آنها رخ دهد، مفید باشد.
کارشناسان پیشنهاد می کنند که شاید بهتر باشد به جای اندازه گیری دما در مکان های عمومی از افراد درباره حال عمومی شان پرسش شود.
کپی شد
