به گزارش خبرنگار جی پلاس، صحیفه سجادیه پس از قران و نهج البلاغه مهمترین میراث مکتوب شیعه به حساب می آید که امام سجاد علیه السلام بسیاری از معارف دینی از جمله خداشناسی، جهان‌شناسی، انسان‌شناسی و مباحث عالم غیب، فرشتگان، رسالت انبیا، جایگاه پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)، امامت، فضایل و رذایل اخلاقی، گرامیداشت اعیاد، مسائل اجتماعی و اقتصادی، اشارات تاریخی، نعمت‌های مختلف خداوند، آداب دعا، تلاوت، ذکر، نماز و عبادت را در قالب دعا بیان کرده اند. این کتاب گرانقدر به زبور آل محمد (ص) شهرت دارد و از نظر فصاحت و بلاغت مورد توجه قرار گرفته است و شرح های بسیاری بر آن نوشته شده است.
دعای چهلم صحیفه سجادیه را امام سجاد علیه السلام به هنگامی که خبر مرگ کسی به ایشان می رسید، می خواندند که در ادامه به همراه ترجمه آمده است:
دعای سی و نهم صحیفه سجادیه+ترجمه
و کان مِن دعائِه علیه‌السلام اِذا - نُعِىَ اِلَیْه مَیِّتٌ اَوْ ذَکَرَ الْمَوْتَ:
«دعا به وقتى که خبر مرگ کسى به او مى‌رسید »
اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدِ وَ الِهِ، وَاکْفِنا طُولَ الْاَمَلِ، وَ قَصِّرْهُ
بار خدایا بر محمد و آلش درود فرست، و ما را از آرزوى دراز نگاهدار، و آرزوها را
عَنَّا بِصِدْقِ الْعَمَلِ، حَتّى لا نُؤَمِّلَ اسْتِتْمامَ ساعَةٍ بَعْدَ ساعَةٍ،
با عمل راستین بر ما کوتاه کن، تا به پایان بردن ساعتى را از پى ساعتى،
وَ لاَ اسْتیفآءَ یَوْمٍ بَعْدَ یَوْمٍ، وَ لاَ اتِّصالَ نَفَسِ بِنَفَسٍ، و
و دریافتن روزى را به دنبال روزى، و پیوستن نفسى را به نفسى، و
لا لُحُوقَ قَدَمٍ بِقَدَمٍ، وَ سَلِّمْنا مِنْ غُروُرِهِ، وَ امِنّا مِنْ شُرُورِهِ،
رسیدن گامى را به گامى آرزو نکنیم، و ما را از فریب آرزوها در سلامت دار، و از بدیهایش در امان دار، و
وَ انْصِبِ الْمَوْتَ بَیْنَ اَیْدینا نَصْباً، وَ لا تَجْعَلْ ذِکْرَنا لَهُ غِبًّا،
مرگ را دربرابر دیدگان ما مجسم کن، و یادش را گهگاه در خاطر ما میار (بلکه همیشه به یاد آن باشیم).
وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ صالِحِ الَأَعْمالِ عَمَلاً نَسْتَبْطِئُ مَعَهُ الْمَصیرَ
و از اعمال شایسته عملى برایمان قرار ده که با آن بازگشت به حضرتت را (با همه سرعتش) کُند
اِلَیْکَ، وَ نَحْرِصُ لَهُ عَلى وَشْکِ اللَّحاقِ بِکَ، حَتّى یَکُونَ
شماریم، و براى به سرعت رسیدن به کویت بدان حرص ورزیم، به‌طورى که مرگ براى ما
الْمَوْتُ مَاْنَسَنَا الَّذى نَاْنَسُ بِهِ، وَ مَاْلَفَنَا الَّذى نَشْتاقُ اِلَیْهِ،
محل اُنسى باشد که به آن انس گیریم، و مرکز الفتى باشد که بدان شوق ورزیم، و
وَ حآمَّتَنَا الَّتى نُحِبُّ الدُّنُوَّ مِنْها، فَاِذا اَوْرَدْتَهُ عَلَیْنا وَ
خویشاوند نزدیکى باشد که قرب به او را دوست بداریم، پس هر زمان که آن را بر ما وارد کنى و
اَنْزَلْتَهُ بِنا فَاَسْعِدْنا بِهِ زآئِراً، وَ انِسْنا بِهِ قادِماً، وَ
فرود آرى ما را از دیدارش خوشبخت فرما، و چون بر ما وارد شود آن را مایه انس ما قرار ده، و
لاتُشْقِنا بِضِیافَتِهِ، وَ لا تُخْزِنا بِزِیارَتِهِ، وَاجْعَلْهُ باباً مِنْ اَبْوابِ
ما را در مهمانى او به رنج و زحمت مینداز، و با زیارت او سرافکنده مساز، و آن را درى از
مَغْفِرَتِکَ، وَ مِفْتاحاً مِنْ مَفاتیحِ رَحْمَتِکَ. اَمِتْنا مُهْتَدینَ
درهاى مغفرت، و کلیدى از کلیدهاى رحمت خود قرار ده. ما را در جمع هدایت شدگانى بمیران که
غَیْرَ ضآلّینَ، طآئِعینَ غَیْرَ مُسْتَکْرِهینَ، تآئِبینَ غَیْرَ عاصینَ
گمراه نشوند، و فرمانبردارانى که اکراه به خود راه ندهند، و تائبینى که گناه نکنند و بر گناه
وَ لا مُصِرّینَ، یا ضامِنَ جَزآءِ الْمُحْسِنینَ، وَ مُسْتَصْلِحَ
اصرار نورزند، اى که مزد نیکوکاران را ضامنى، و از تبهکاران
عَمَلِ الْمُفْسِدینَ.
اصلاح عملشان را خواستارى.
