بازیکن تیم ملی والیبال ایران گفت: پارسال تا می‌آمدیم مرگ تعدادی از هموطنان مان را هضم کنیم باز خبر تلخ جدیدی می‌شنیدیم و دائما در حال تسلیت گفتن به یکدیگر بودیم.
به گزارش جی پلاس، قطعا تک تک روز‌های سال ۱۳۹۸ تلخ و غم بار نبوده است. یکی از همان روزها، روز کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ توکیو بود که باعث شادی بسیاری از والیبال دوستان و اهل ورزش شد. با این همه شاید بر اثر تعدد روز‌های تلخی که در این سال داشتیم خیلی‌ها از سال ۱۳۹۸ به عنوان سالی تلخ یاد می‌کنند.
علی شفیعی درباره اتفاقاتی که در سال ۱۳۹۸ برای او، هموطنانش و والیبال رخ داده و مسایلی که پیش روی ورزش کشورمان در سال منتهی به المپیک است حرف زد. متن این پرسش و پاسخ در ادامه می‌آید:
سال ۱۳۹۸ چطور سپری شد؟
در بحث ورزش! خب سال خیلی خوبی برای والیبال بود. توانستیم با تلاش و پشتکاری که همه اعضای تیم داشتند سهمیه المپیک را بدست بیاوریم. اما از نظر اجتماعی خوب نبود.
بیشتر در این باره توضیح می‌دهی؟
از همان روز‌های ابتدایی سال، وضعیت بدی در کشور بوجود آمد. هر بار از رادیو و تلویزیون خبر تلخی می‌شنیدیم. اتفاقات و بلایای طبیعی از یکسو و مسایل دیگر، همه و همه کاری کرده بود که تا می‌آمدیم مرگ تعدادی از هموطنان مان را هضم کنیم باز خبر تلخ جدیدی می‌شنیدیم و دائما در حال تسلیت گفتن به یکدیگر بودیم. در مجموع سال ۱۳۹۸ برای مردم ایران سالی بود که بعید می‌دانم تا آخر از یاد کسی برود!
حالا هم که درگیر کرونا شده ایم؟
دقیقا! کرونا، همه مردم را در شب‌هایی که شور و شوق خرید کردن پس از یکسال تلاش در هر شغلی داشتند را خانه نشین کرده است. امیدوارم هر چه زودتر این معضل بزرگ اجتماعی کنترل شده و از بین برود.
تأثیر کرونا بر المپیک ۲۰۲۰ توکیو چقدر است؟
طبیعی است که در شرایط کنونی که همه مسابقات لیگ والیبال تعطیل است همه اعضای تیم ملی از وضعیت خوب بدنی شان دور می‌شوند. این البته تنها یک بخش از ماجراست.
بیشتر در این باره توضیح می‌دهید؟
ما هر چقدر هم بتوانیم در خانه تمرینات هوازی داشته باشیم در روز‌هایی که همه سالن‌های بدنسازی تعطیل هستند نمی‌توانیم به انجام تمرینات قدرتی بپردازیم. چون کسی در خانه اش وسایل بدنسازی ندارد. انشاالله که هر چه زودتر این کرونا ریشه کن شود و بیش از این به ورزش لطمه نخورد.
از هم تیمی هایت خبر داری؟
نه زیاد. در همین اندازه که اگر خبری باشد به هم اطلاع بدهیم. تمرینات باشگاهی و ملی تعطیل هستند و همه در خانه قرنطینه هستیم.
این وضعیت چابکی تان را هم از بین می‌برد؟
چابکی فقط یکی از مسایل مهم ماست. مهمتر از آن تمرینات تاکتیکی است. ما باید اصطلاحا کار با توپ داشته باشیم. برگزاری مسابقات لیگ و درگیر بازی بودن موجب یادآوری دائمی تکنیک‌ها شده باعث می‌شود از هر نظر آماده مسابقات باشیم. ولی صرفا تمرین انفرادی و حفظ شرایط بدنی کفایت نمی‌کند. آن هم برای المپیک که در سطحی بسیار بالاتر از حد تصور برگزار می‌شود.
در سال ۱۳۹۸ موجی از مهاجرت بین ورزشکاران براه افتاد. می‌دانی دلیل این موضوع چه بود؟
نمی‌دانم آن‌هایی که این اقدام را انجام دادند چه انگیزه و دلیلی داشتند. باید این را از خودشان پرسید.
فکر می‌کنی این اقدام درست است یا غلط؟
باز هم نمی‌توانم درست و غلط بودنش را قضاوت کنم. به هر حال این تصمیمی بوده که برای آینده شان گرفته اند و فکر می‌کنم باید به آن احترام گذاشت. کسی که برای کشورش مدال امپیک آورده قطعا کار بسیار بزرگی کرده است. پس وقتی تصمیم به رفتن می‌گیرد قدم در راه سختی گذاشته و باید دلایلش را شنید. من در جایگاهی نیستم که در این باره نظر بدهم.
برخی بر این باور هستند که ضعف مشهود در تأمین آینده قهرمانان در رشته‌های مختلف موجب این نگرانی‌ها شده و تمایل به مهاجرت را تشدید می‌کند؟
مطمئنا دغدغه مالی یکی از مهمترین دلایلی است که هر ورزشکاری می‌تواند به خاطرش دست به هر کاری بزند. وقتی ورزشکار، بهترین سال‌های زندگی و سلامتی اش را در راه کسب افتخار برای مملکتش می‌گذارد باید نسبت به آینده و زندگی که برای خودش متصور است مطمئن باشد، وگرنه نمی‌تواند همه تمرکزش را روی آن بگذارد. ولی این را می‌دانم که هر زمان ورزشکار دغدغه مالی نداشته باشد می‌تواند با تمرکز بیشتر به جای یک یا دو بار، بار‌ها برای کشورش افتخارات بزرگ بیافریند. بار‌ها گفته ام مسایل مالی می‌تواند تمرکز ورزشکار حرفه‌ای در سطح قهرمانی را کم کند.
برخی مسایل از جمله رقم قرارداد‌های ورزشکاران در رشته‌های مختلف موجب شده تا اتحاد میان ورزشکاران کمتر به چشم بیاید. دلیل اصلی این موضوع چیست؟
اتفاقات بین ورزشکاران هم نمونه کوچکتری از اتفاقاتی است که در سطح اجتماع رخ می‌دهد. وقتی می‌بینیم در اجتماع شرایط زندگی به گونه‌ای شده که اغلب مردم بیش از هر چیز به فکر سیر کردن شکم اعضای اصلی خانواده شان هستند و فکر و ذکرشان به ۳، ۴ نفر اصلی محدود می‌شود در ورزش هم اینگونه است. در روز‌هایی که زندگی سخت و سخت‌تر می‌شود ورزشکار هم به این فکر می‌کند که گلیم خودش را از آب بیرون بکشد.
مثال می‌زنید؟
نمونه اش فوتبال است. الان در خیلی از رشته‌های انفرادی، قهرمانان بیش از هر چیز با انگیزه شخصی یا توان مالی که دارند باقی می‌مانند، چون درآمد حرفه‌ای چندانی برایشان ندارد. یا مثلا در همین رشته والیبال که ما هستیم می‌بینیم با اینکه جایگاه والیبال از نظر جهانی به مراتب بالاتر از فوتبال ایران و در رده هشتم جهان است، ولی چون اقبال عمومی بیشتر به سوی فوتبال است اسپانسر‌ها دوست دارند در مسابقات فوتبال که بیننده بیشتری دارند سرمایه گذاری کنند. این دیگر از عهده ما خارج است.
چرا رسیدگی به قهرمانان رشته‌های انفرادی کمتر است؟
این را هم باید مسئولان پاسخ بدهند. قبول دارم! چون بار‌ها دیده ایم در بحث اهدای پاداش گفته شده فلان تعداد سکه به قهرمانان اول تا سوم اهدا می‌شود بعد، چون قیمت سکه از ۳ میلیون تا ۶ میلیون بالا رفته به جای همان تعداد، معادل قیمت سکه در روزی که وعده پاداش می‌دادند، پولش را دادند. این خوب نیست و باعث ایجاد ناامیدی بین اهالی ورزش می‌شود. این نه تبعیض است نه چیزی دیگر. این فقط به مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک ربط پیدا می‌کند. البته این را هم می‌دانیم که کشور در شرایط اقتصادی بدی قرار دارد، ولی در مجموع می‌توان با مدیریت بهتر لااقل مانع از بروز چنین مسایل خنده داری شد که باعث تأسف همه می‌شود.
حرف باقیمانده‌ای داری؟
امیدوارم در سال جدید شرایط معیشتی به گونه‌ای رقم بخورد تا آن‌هایی که در دهه‌های پنجم و ششم زندگی‌شان هستند و باید از زندگی که عمر و جوانی شان را برایش گذاشته اند بیشتر لذت ببرند، لااقل بتوانند استفاده بهتری از وضعیت شان ببرند. متأسفانه هر روز قیمت اجناس بیشتر می‌شوند و این موضوع زندگی را برای همه دشوار کرده است. ضمنا از این طریق فرا رسیدن سال جدید را به همه هموطنانم تبریک می‌گویم و آرزو می‌کنم در سال ۱۳۹۹ برعکس سال قبل هر روز اخبار شاد و خوشحال کننده بشنویم.
