انتقال بازیکنان ایران به تیم‌های درجه سه و چهار اروپا اتفاقی است که باید آن را قبول کنیم و به جان لژیونرهای فوتبال ایران غر نزنیم.
به گزارش جی پلاس، تجربه بازی کردن در خارج از کشور با وجود امکانات پیشرفته در کنار دستمزدهای خوب، پیشنهادهای اروپایی را به گزینه‌ای وسوسه برانگیز برای بازیکنان ایرانی تبدیل کرده است. به نوعی نه تنها بازیکنان ایرانی که بلکه بازیکنان شاغل در لیگ‌های آسیای شرقی از جمله کره جنوبی و ژاپن هم بازی کردن در اروپا حتی در لیگ‌های درجه دوم این قاره را به بازی در کشور خودشان ترجیح می‌دهند.
با این وجود، تفاوت در نقل و انتقال بازیکنان ایرانی با ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها، همواره دست مایه انتقاد و حتی شوخی اهالی فوتبال ایران و هودارانش شده است، به طوری که در این فصل، دو بازیکن جوان ژاپنی راهی بارسلونا و رئال مادرید شدند تا از استعدادهای این کشور هم در فوتبال خودشان بهره مند شوند.
در سوی مقابل، بازیکنان ایرانی در معدود نقل و انتقالات اروپایی خود راهی تیم‌های درجه دوم و سوم در لیگ‌های نه چندان تراز اول شدند.
موضوع نقل و انتقال بازیکنان ایرانی به فوتبال اروپا برای هواداران ایرانی هم جذاب است. اگر چه بازیکنان ایرانی به تیم‌های بزرگ منتقل نشدند اما همین انتقال‌های اخیر از جمله انتقال طارمی به ریوآوه و مهرداد محمدی به آوس پرتغال، میلاد محمدی به خنت بلژیک و صیادمنش به فنرباغچه ترکیه هم برای ایرانی‌ها مهیج است.
پس از این انتقالات، برخی از هواداران و اهالی رسانه به انتقاد از بازیکنان ایرانی می‌پردازند که چرا راهی چنین تیم‌های سطح پایینی در فوتبال اروپا شدند و انتقال‌های بزرگ بازیکنان ایرانی در دهه ۸۰ و ۷۰ میلادی به تیم‌های بایرن مونیخ، هامبورگ و بولتون انگلیس را به یاد می‌آوردند.
موضوعات مختلفی در سال‌های اخیر موجب عدم علاقه‌مندی تیم‌های بزرگ به جذب بازیکنان ایرانی شده است. در واقع عملکرد لیگ ژاپن و کره‌جنوبی از نظر فنی و سخت افزارهای رسانه‌ای که آن‌ها را بیش از ایرانی‌ها در مرکز توجهات قرار می‌دهد، این شرایط را به وجود آورده است.
از دیگر مواردی که منجر به این اتفاق شده، خرید محصولات ورزشی تیم‌های بزرگ در شرق آسیا به واسطه حضور بازیکنان این کشورها در تیم‌های اروپایی و وجود ایجنت‌های بین‌المللی است.
در نتیجه، اگر بازیکنی ایرانی طی سال‌های اخیر توانسته به تیم‌های بهتری منتقل شود، از داخل ایران نبوده و این اتفاق بعد از چند فصل تلاش در اروپا رخ داده است.
حضور جهانبخش در فوتبال انگلیس از داماش گیلان میسر نبود و او راهی نایمخن و سپس آلکمار شد. سردار آزمون با درخشش در روبین کازان و روستوف راهی زنیت شد و این اتفاق از مسیر ایران غیر ممکن بود.
در شرایطی که فوتبال ایران از امکانات موجود در شرق آسیا و کشورهای عربی برخوردار نیست، باید امیدوار به درخشش این بازیکنان ایرانی در تیم‌های درجه سوم و چهارم فوتبال پرتغال و بلژیک بود تا راهی به تیم‌های بزرگ‌تر پیدا کنند.
