موفق بودیم اما عیار اصلی بردهای والیبال چقدر است؟!

گروه ورزشی جی پلاس -  محسن آجرلو: نتایج درخشان تیم ملی والیبال در لیگ‌ ملت‌های والیبال همه را خوشحال کرده. یک بار دیگر تب والیبال در کشور همه گیر شده و همه پیگر بردهای یکی پس از دیگری ملی‌پوشان والیبال هستند. با این حال شاید بد نباشد در فاصله رقابت‌های هفته سوم و چهارم و پس از لذت بردن از پیام‌های پرشمار تبریک و زل زدن به ایستادن‌مان در صدر جدول لیگ ملت‌ها، قدری جزئی تر به این ماجرا نگاه کنیم.

1. تیم ملی والیبال از مجموع نه مسابقه‌اش در لیگ ملت‌های والیبال، هشت مسابقه را با پیروزی پشت سر گذاشت و تنها یک بازی را با نتیجه 3 بر 2 به برزیل واگذار کرد. حالا هم با 24 امتیاز در صدر جدول 16 تیمی جا خوش کرده و هواداران هم حسابی خوشحال اند. واقعا هم خوشحالی دارد وقتی می بینیم تیم‌مان روسیه را سه بر صفر می‌برد و لهستان و ایتالیا حریفش نمی‌شود. با این حال همین نتایج شاید باعث ایجاد علامت سوال شود و از خودمان بپرسیم تیم ما که سال گذشته کانادا را هم نتوانست شکست دهد، حالا چطور روسیه را در سه ست می‌برد و ایتالیا در برابرش حرفی برای گفتن ندارد؟

2. در کیفیت فوق العاده و آمادگی و انگیزه ملی‌پوشان ایران در لیگ ملت‌های امسال شکی نیست. از فیاضی دوباره بازگشته به تیم تا غفور امتیاز آور و معروف و موسوی همگی در بهترین شرایط خود قرار دارند. حضرت پور 20 ساله مانند یک لیبروی کهنه کار و نامی دریافت می‌کند و عبادی پور تبدیل به بازیکنی پخته شده که در بزنگاه‌های مهم مانند غفور دست تیم را می‌گیرد. پس در بهتر شدن تیم ایران و رسیدنش به اوج آمادگی و روحیه شکی نیست. قرار هم نیست ارزش کار خوب  بازی‌های پرفشار و پشت سر هم را کم کنیم. اما برای روشن شدن صحبت‌های برخی از مسئولین و مربیان بد نیست نگاهی به ترکیب حریفان ایران در لیگ ملت‌‌ها بیندازیم.

3. سرمربی تیم ملی بعد از پیروزی برابر لهستان، بر افروخته و عصبی در واکنش به استفاده مداوم از هفت بازیکن ثابت گفته بود " تیم ایران قهرمان جهان را شکست داده و باید قدردان بازیکنان باشیم." قدردانی از بازیکنان بجا و درست اما در اطلاق عنوان قهرمان جهان برای لهستان باید کمی مکث کرد.

لهستان در سال گذشته میلادی برای دومین بار پیاپی قهرمان جهان شد. پس درست است که آن را قهرمان جهان بنامیم اما تیمی که شنبه شب برابر ایران قرار گرفت، فاصله‌اش تا قهرمان تقریبا زیاد بود! مقایسه لهستانی که در قهرمانی جهان به مدال طلا رسید با تیمی که به ارومیه سفر کرد، گویای همه چیز است. از آن تیم 14 نفره لهستان، 7 بازیکن اصلی و تقریبا کلیدی کنار رفته‌اند و هفت بازیکن دیگر در ارومیه برابر ایران قرار گرفتند. بسیاری از اهالی والیبال هم هنگام تماشای بازی به دنبال کورک، کوبیاک، نواکووسکی و ... می‌گشتند اما پیدایشان نمی‌کردند!

پس ملی‌پوشان ایران در هفته سوم لیگ ملت‌‌ها تیمی از لهستان را بردند که کاملا پوست اندازی کرده وتنها همان سرمربی را روی نیمکت خودش داشت و چند بازیکن ذخیره تیم اصلی و حتی چند چهره کاملا جدید در آن بازی می‌کردند.

4. ماجرا درباره ایتالیا و روسیه هم به همین منوال است. روسیه‌ای که به این سادگی در ارومیه و در سه ست پیاپی شکست دادیم، نه موزرسکی را داشت، نه اسپردینوف را و نه میخایلوف و دیگران را. ترکیب روس‌ها به معنای واقعی کلمه زیر و رو شده بود. سرمربی تزارها حتی بهترین سرویس‌زن خود یعنی کالیوکا را هم روی نیمکت نگه داشته بود. پس باید بدانیم چه روسیه‌ای را با این نتیجه شکست دادیم که چند ماه بعد از انتخابی المپیک، انتظار رویارویی با چنین حریف ساده و جوانی را نداشته باشیم!

شرایط درباره ایتالیا هم همینطور بود. ایتالیا تنها 30 درصد تیمی که به قهرمانی جهان فرستاده بود را در اختیار داشت. تنها جیانلی، پاسور جوان ایتالیا در ترکیب اصلی حضور داشت و نه خبری از زایتسف بود و نه خوانتورنا. دیگر ستاره‌های اصلی ایتالیا هم جایی در ترکیب نداشتند و امتیازآورترین بازیکن‌شان یعنی "نلی" ذخیره تیم اصلی ایتالیا بود.

آرژانتینی که بردیم پاسور اصلی‌اش را در اختیار نداشت. یعنی به عنوان و با تقریب بسیار خوبی ایرانِ بدون سعید معروف بود! اما برزیل که تنها باخت ایران را رقم زد یکی از کامل‌ترین ترکیب‌ها را داشت و البته بدون رزنده معروف به میدان آمده بود.

دیگر حریفانی که شکست دادیم هم چین و ژاپن آسیایی بودند و آلمان. کانادا هم البته چند غایب اصلی داشت که اگر چه بازیکنان اصلی‌اش هم بودند، شانس پیروزی ایران در زمین خودی و با آمادگی فوق العاده این روزهای تیم ایران، بیشتر بود.

5.در مجموع این هشت پیروزی و روحیه فوق العاده‌ای که ملی‌پوشان ایران در لیگ ملت‌های 2019 دارند، قدرتی به آن‌ها داده که شاید تیم‌های اصلی قدرت‌های برتر دنیا را هم با مشکل مواجه کنند. با این حال وقتی می‌بریم و در روزهای خوبی قرار داریم، بد نیست نگاهی هم به آینده داشته باشیم و برای این تورنمنت های نه چندان مهم، فشار بیش از اندازه‌ای به ستاره‌هایمان نیاوریم. کما اینکه همین حالا هم محمد موسوی دو بازی بعدی ایران را از دست داده و رقابت با روسیه را هم با درد ادامه داد.

پس خیلی هم در باد پیروزی برابر نام‌های بزرگ نخوابیم و به فکر روزهایی نظیر شهریور و انتخابی المپیک 2020 باشیم که باید در مقابل تیم‌ اصلی روسیه بازی کنیم و به دنبال سهمیه توکیو باشیم.