حرف های قهرمانی که با سرطان دست و پنجه نرم می‌کند

اسحاق قویدل این روزها بیشتر از اینکه به دردش بیندیشد، حاشیه‌های اطراف، آزارش می‌دهد و این اصلاً برای قهرمانی که در حال مبارزه با سرطان سارکوم است، خبر خوبی نیست. مجله دنیای ورزش تورنتو مصاحبه ای با او انجام داده که در ادامه می خوانید:

سلام آقای قویدل. لطفاً خودتان را معرفی کنید؟
من  اسحاق قویدل متولد بابل از استان مازندران هستم. من کارشناس تغذیه از دانشگاه و دارای مدارک تخصصی بین المللی پرورش اندام هستم.

فعالیت های ورزشی خود را از چه زمانی آغاز کردید و چه مدال هایی کسب کرده اید؟
من از سن 18 سالگی این ورزش را شروع کردم و دو سه ماه بعد حرفه ای شدم و برای اولین بار  پس از  9 ماه فعالیت در این رشته در تیم جوانان ایران اول شدم.
من قهرمان پرورش اندام در سالهای 1386، 1389، 1391 و 1393 هستم و تنها سنگین وزنی هستم که چهار سال متوالی مدال طلای این رشته را کسب کرده ام. از سال 2012 عضو رسمی تیم ملی شدم و از سال 2012 تا 2016 به ترتیب 4 نقره و طلای جهان را کسب کردم. سال 2016 اولین سنگین وزن حرفه ای تاریخ پرورش اندام ایران بودم که به مسابقات حرفه ای تورنتو آمدم و در سال 2018 فینالیست هم شدم. از نوامبر 2018 ساکن تورنتو هستم و دو ماه است که فعالیت ورزشی ام را که شامل همه رشته های ورزشی می شود شروع کرده ام.

ما ورزشکارهای نامداری بخصوص در رشته کشتی از شهر بابل داریم.
من سالیان سال پیش از بدنسازی کشتی می گرفتم و به دلیل آسیب دیدگی کشتی را ترک کردم و با  بدنسازی فعالیتم را ادامه دادم.

با کدام مربی ها کار کردید؟
من با آقای روشن ضمیر شروع به کارکردم، با آقای تبریزی و با احمد عسگرکه مربی اکسیژن کویت هستند به تمرین هایم ادامه دادم.
با دوریان همیلتون ساکن کانادا قرارداد اسپانسری داشتم. با کمپانی های  مکس ماسل آمریکا و کینگ روکس اسپانیا هم به مدت دو سال قرار داد  اسپانسری داشتم. این کمپانی ها مکمل های ورزشی تولید می کنند. 

می دانیم که بدنسازی نیاز به تداوم تمرین دارد. شما چه توصیه ای در این زمینه دارید؟
هر کاری نیاز به هدف کوتاه مدت و دراز مدت دارد. بدنسازی یکی از هدفمندترین ورزش های ممکن در دنیا است. هدف اول من وقتی این ورزش را شروع کردم لاغر شدن بود، اما استعدادهای خودم را شناختم و به باورهای درونی ام ایمان پیدا کردم، هدفی را مشخص کردم و برای آن هدف تلاش کردم و جنگیدم و این باعث تداوم فعالیت من در این رشته شد.

شنیده ایم که متأسفانه مبتلا به یک بیماری شده اید و در حال حاضر هدف شما این است که بر این بیماری غلبه کنید. لطفاً در این مورد برایمان بگویید.
بعد از مسابقات تورنتو در سال 2018  دچار سردرد و سرگیجه شدم. شش ماه بعد از آن در ایران آزمایش های زیادی انجام دادم ولی متأسفانه بیماری من تشخیص داده نشد. بعد به تورنتو برگشتم و در بیمارستان بستری شدم و در نهایت جراحی شدم و توده ای را از سرم خارج کردند و متوجه شدند به سرطان پیشرفته مبتلا هستم. پزشک ها همه با ناامیدی گفتند که بیشتر از چندماه زنده نمی مانم و باید شیمی درمانی را شروع کنم که درد کمتری را تحمل کنم. من با توکل به خدای بزرگ و با ایمان و باور به معجزه مسیر دیگری را انتخاب کردم، مسیری که از دیدگاه مادی خلاف جهت آب و غیر ممکن بود. من تصمیم گرفتم شیمی درمانی نکنم، روی تغذیه ام تمرکز کنم و به بیماری فکر نکنم، بلکه به خوب شدن فکر کنم و بسیاری چیزهای دیگر.  من این مسیر را آغاز کردم، ورزش ام را می کنم و اعتقاد دارم که مرگ و زندگی دست خداست و تا خداوند نخواهد هیچ برگی از درخت نمی افتد. 

پس شما به طور کلی داروهای شیمیایی را مصرف نمی کنید و می خواهید با ورزش بر این بیماری غلبه کنید؟
من اعتقاد دارم به هر چیزی که باور داشته باشی اتفاق می افتد. اگر باور داشته باشی که میمیری حتماً می میری و اگر باور داشته باشی که مرگ و زندگی دست خداوند است و از ته قلبت بخواهی که خداوند به تو فرصت دوباره ای بدهد، این اتفاق می افتد.

چطور می شود با این روش و این باور بر بیماری غلبه کرد؟
باید روحت را آن قدر سبک کنی که تعلقات این دنیا برایت بی ارزش شود و به آرامش برسی و بدانی که هیچ چیز مهم تر از آرامش قلبی و آسایش خیال نیست تا بهتر زندگی کنی.
من در حال حاضر با چند نفر که مبتلا به بیماری سرطان هستند در ارتباطم و  به آنها روحیه می دهم. انسان های روی زمین با هم متفاوت هستند. پزشکان در مورد همه انسان ها تحقیق کرده اند ولی انسان ها قدرت های متفاوت و منحصر به فردی دارند. هر فردی درون خودش معجزه ای دارد که اگر باورش کند می تواند بر سختی ها غلبه کند، رسد آدمی به جایی که جز خدا نبیند.
شما در حال حاضر کجا تدریس می کنید؟
من در باشگاههای مختلف تدریس می کنم.

پیام آخر شما برای خوانندگان چیست؟
برای همه آرزوی سلامتی می کنم، شفای بیماران را خواستارم و امیدوارم بتوانم الگویی برای دیگران باشم. بزرگترین عامل مرگ افراد مبتلا به بیماری های سخت ناامیدی است، توصیه ام به تمام عزیزان این است که ناامید نباشید،  افرادی را می شناسم که با امید و روحیه مثبت با بیماری خود جنگیده و زنده مانده اند.