در این مطلب آمده است :خوشبختانه با آغاز آذرماه، شاهد افزایش سرمای هوا بودیم و امید، آن که به قول قدما «خشکه‌سرما» نباشد و توأم با باران و برف فراوان باشدو ان‌شاءالله در ادامه «سال آبی»ای که در 2 ماهش با خست آسمان مواجه بودیم، شاهد بارش رحمت الهی باشیم و قدری از «دود و دم» و آلودگی هوا کاسته شود و پدیده وارونگی هوا یا همان اینورژن، بیش از این باعث آزار تهران‌نشینان نشود؛
هرچند این بلیه، تمامی شهرهای بزرگ و صنعتی را در بر گرفته و مختص تهران نیست. فکر می‌کنید چند سال است این بلیه «یقه تهرانی‌ها را گرفته» و باز هم به قول قدیمی‌ها «ول‌کن معامله نیست»؟ باور می‌کنید 60سال پیش، آن‌وقت‌ها که جمعیت تهران کمتر از 2میلیون نفر و تعداد خودروها حدود یکصد‌هزار دستگاه بود، اطبا و پزشکان، متفق‌القول خطر استنشاق هوای آلوده را گوشزد کردند و گفتند و همچنان می‌گویند تا به امروز که به جمعیت هشت ـ ده میلیونی یا بیشتر و شش ـ هفت میلیون خودرو و موتورسیکلت رسیده‌ایم؟
اخطار فوق‌الاشاره، در نوزدهمین روز از زیباترین فصل و ماه خداوند متعال- بهار و اردیبهشت1335 - در جراید منتشر شده و خواندن آن بعد از 60سال، خالی از لطف نیست؛ «اعلام خطر در مورد گازوئیل. اعلامیه زیر از طرف پزشکان تهران انتشار یافته و آقای دکتر [عیسی] صدیق‌اعلم در جلسه علنی مجلس امروز بدان اشاره کردند: تمام کشورها، حتی ممالکی که از حیث بنزین به‌واسطه کمیابی و گرانی کاملا در مضیقه هستند، از نقطه‌نظر بهداشت عمومی از کارکردن هر اتومبیلی که با گاز اویل کار می‌کند در داخل شهرها جلوگیری می‌نمایند.
با اینکه ایران کشوری است مولد و صادرکننده بنزین و عواید حاصله از فروش آن متعلق به دولت است، مع‌هذا متاسفانه تقریبا از 2سال پیش به این‌طرف، سوخت بسیاری از اتوبوس‌ها و سایر وسائط نقلیه که در تهران به طور دائم کار می‌کنند، گاز اویل است که گاز و دودهای حاصله از آن، گذشته از راه تنفس، داخل خون شده، مسمومیت تدریجی و مزمن ایجاد می‌کند. به واسطه تحریکات دائمی که در دستگاه مزبور می‌نماید، اشخاص و مخصوصا اطفال را برای ابتلا به بیماری‌های ریوی و من‌جمله سل کاملا آماده و مهیا می‌سازد.
چون بزرگ‌ترین برنامه و هدف دولت فعلی تامین بهداشت و سلامت مردم کشور است، ما پزشکان مقیم تهران، برحسب وظیفه وجدانی که داریم، توجه هیأت محترم دولت و مقامات مسئول را به این خطر بزرگ جلب نموده، استدعا داریم قدغن اکید فرمایید، از رفت‌وآمد هر اتومبیلی که با گاز اویل کار می‌کند در داخل شهر جلوگیری نماید تا هوای لطیفی که خداوند به ما عطا فرموده به دست عده‌ای استفاده‌جو، غیرقابل استنشاق نگشته و بهداشت سکنه تهران از این راه در مخاطره نیفتد.»
یادتان باشد که حرف 60سال پیش است، نه امروز! نمی‌دانم چه تعداد از این پزشکان در قید حیات هستند و اگر ان‌شاءالله عمرشان مستدام بوده باشد و به روزگار ما رسیده باشند، امروز اگر بخواهند اعلامیه صادر کنند، چه خواهند گفت و اخطارشان تا چه حد شدّاد و غلاظ خواهد بود اما می‌دانم که 60سال است می‌گویند و همچنان می‌گویند و ما هم، همچنان مونواکسید کربن استنشاق می‌کنیم و خدا عواقب و عوارضش را ختم به خیر کند. چندی قبل یکی از مسئولان... ـ گویی وزارت کشور، اگر اشتباه نکنم ـ گفته بود تهران دیگر محل زندگی نیست! این گفته، صورت مسئله را پاک‌کردن است. تهران، با این همه جمعیت و میلیون‌ها باب خانه و فضای تجاری و اداری و کارخانه و محل تولید، باید محل زندگی باشد و همگان مسئولند که بکوشند هوای این شهر، زندگی‌ساز باشد و از همین امروز اگر شروع کنیم، شاید بتوانیم برای فردای فرزندان‌مان هوا و زندگی سالم‌تری فراهم آوریم.
روزنامه همشهری
تهرام/1735
انتهای پیام هرچند این بلیه، تمامی شهرهای بزرگ و صنعتی را در بر گرفته و مختص تهران نیست. فکر می‌کنید چند سال است این بلیه «یقه تهرانی‌ها را گرفته» و باز هم به قول قدیمی‌ها «ول‌کن معامله نیست»؟ باور می‌کنید 60سال پیش، آن‌وقت‌ها که جمعیت تهران کمتر از 2میلیون نفر و تعداد خودروها حدود یکصد‌هزار دستگاه بود، اطبا و پزشکان، متفق‌القول خطر استنشاق هوای آلوده را گوشزد کردند و گفتند و همچنان می‌گویند تا به امروز که به جمعیت هشت ـ ده میلیونی یا بیشتر و شش ـ هفت میلیون خودرو و موتورسیکلت رسیده‌ایم؟
اخطار فوق‌الاشاره، در نوزدهمین روز از زیباترین فصل و ماه خداوند متعال- بهار و اردیبهشت1335 - در جراید منتشر شده و خواندن آن بعد از 60سال، خالی از لطف نیست؛ «اعلام خطر در مورد گازوئیل. اعلامیه زیر از طرف پزشکان تهران انتشار یافته و آقای دکتر [عیسی] صدیق‌اعلم در جلسه علنی مجلس امروز بدان اشاره کردند: تمام کشورها، حتی ممالکی که از حیث بنزین به‌واسطه کمیابی و گرانی کاملا در مضیقه هستند، از نقطه‌نظر بهداشت عمومی از کارکردن هر اتومبیلی که با گاز اویل کار می‌کند در داخل شهرها جلوگیری می‌نمایند.
با اینکه ایران کشوری است مولد و صادرکننده بنزین و عواید حاصله از فروش آن متعلق به دولت است، مع‌هذا متاسفانه تقریبا از 2سال پیش به این‌طرف، سوخت بسیاری از اتوبوس‌ها و سایر وسائط نقلیه که در تهران به طور دائم کار می‌کنند، گاز اویل است که گاز و دودهای حاصله از آن، گذشته از راه تنفس، داخل خون شده، مسمومیت تدریجی و مزمن ایجاد می‌کند. به واسطه تحریکات دائمی که در دستگاه مزبور می‌نماید، اشخاص و مخصوصا اطفال را برای ابتلا به بیماری‌های ریوی و من‌جمله سل کاملا آماده و مهیا می‌سازد.
چون بزرگ‌ترین برنامه و هدف دولت فعلی تامین بهداشت و سلامت مردم کشور است، ما پزشکان مقیم تهران، برحسب وظیفه وجدانی که داریم، توجه هیأت محترم دولت و مقامات مسئول را به این خطر بزرگ جلب نموده، استدعا داریم قدغن اکید فرمایید، از رفت‌وآمد هر اتومبیلی که با گاز اویل کار می‌کند در داخل شهر جلوگیری نماید تا هوای لطیفی که خداوند به ما عطا فرموده به دست عده‌ای استفاده‌جو، غیرقابل استنشاق نگشته و بهداشت سکنه تهران از این راه در مخاطره نیفتد.»
یادتان باشد که حرف 60سال پیش است، نه امروز! نمی‌دانم چه تعداد از این پزشکان در قید حیات هستند و اگر ان‌شاءالله عمرشان مستدام بوده باشد و به روزگار ما رسیده باشند، امروز اگر بخواهند اعلامیه صادر کنند، چه خواهند گفت و اخطارشان تا چه حد شدّاد و غلاظ خواهد بود اما می‌دانم که 60سال است می‌گویند و همچنان می‌گویند و ما هم، همچنان مونواکسید کربن استنشاق می‌کنیم و خدا عواقب و عوارضش را ختم به خیر کند. چندی قبل یکی از مسئولان... ـ گویی وزارت کشور، اگر اشتباه نکنم ـ گفته بود تهران دیگر محل زندگی نیست! این گفته، صورت مسئله را پاک‌کردن است. تهران، با این همه جمعیت و میلیون‌ها باب خانه و فضای تجاری و اداری و کارخانه و محل تولید، باید محل زندگی باشد و همگان مسئولند که بکوشند هوای این شهر، زندگی‌ساز باشد و از همین امروز اگر شروع کنیم، شاید بتوانیم برای فردای فرزندان‌مان هوا و زندگی سالم‌تری فراهم آوریم.
روزنامه همشهری
تهرام/1735
کپی شد
