ورزش کشور آبستن حوادثی است که بی توجهی به آنها احتمالا باعث ایجاد اختلال در روند حرکتی فدراسیون‌ها در فاصله یک سال تا مهمترین رویداد ورزشی قاره ای خواهد شد.
به گزارش ایلنا، ورزش ایران سال 2018 باید در بازی‌های آسیایی که بزرگترین رویداد ورزشی ایران و همه کشورهای آسیایی است حضور یابد.
مسئولان و متولیان ورزش عادت کرده‌اند چند روز به شروع یک رویداد بزرگ و مهم مثل بازی‌های آسیایی با تزریق بودجه و انواع وعده و وعید فدراسیون‌ها را برای کسب مدال تحت فشار قرار دهند اما اگر یک مقدار دوراندیش باشیم خواهیم دید که به جای هزینه کردن زیاد و بی‌موقع، امروز نصف همان پول‌ها را در اختیار فدارسیون‌ها و قهرمانان و مربیان قرار دهند، نتیجه به مراتب بهتر خواهد بود. یعنی فدراسیون‌ها فرصت پیدا می‌کنند با آسودگی خیال و سر فرصت برنامه‌های اردویی و تدارکاتی خود را اجرایی کنند.
چه فایده 3 ماه مانده به بازی‌های آسیایی بیایند و با بریز و بپاش از فدراسیون‌ها بخواهند که برای‌شان هر جور هست مدال کسب کنند. مدال با پول به دست نمی‌آید بلکه پول یک سر ماجرا است. پول باید درست و به موقع هزینه شود.
اگر میلیاردها تومان در فصل غیر کشت و زرع روی چند هکتار زمین شما هزینه کنید باز آن دانه‌ای که در خاک نشانده‌ایم بالا نخواهد آمد. اگر اتفاقی یک بار در خارج از فصل چنین شود از اتفاقات طبیعت است اما اگر زمین به موقع شخم خورد، به موقع آب به زمین برسید، به موقع دانه‌ها را پاشیدند و کاشتند بعد محصول به موقع ثمر می‌دهد. ولی ریختن پول و بهترین دانه‌ها درون زمینی که آماده کشت و زرع نیست یقینا فصل برداشت محصولی جز باد درو نخواهیم کرد.!
الان به فدراسیون‌ها بودجه تزریق کنید؛ اگر در بازی‌های آسیایی دنبال جایگاه چهارمی هستیم. جایگاهی که در گوانگ‌ژو به سختی به دست آوردیم اما آنقدر در باد آن خوابیدیم که در آسیایی 2014 کره آن را از دست دادیم. اگر روندی که الان شاهدیم ادامه یابد چه بسا همین مقام پنجمی را هم از دست بدهیم.
اوضاع رشته‌های مدال‌آور ما چندان رو به راه نیست. تکواندو هنوز در چم و خم اختلاف و بگیر و ببند تحولات است، وزنه‌برداری نه پشتوانه سازی کرده و نه قهرمانان المپیکی را توانسته حفظ کند، کشتی تنها رشته‌ای است که اکنون می‌توان روی مدال آوری آن حساب کرد، کاراته به آرامش رسیده ولی در حال دگردیسی است، جودو اصلا حال و روز خوشی ندارد و به رغم سکوتی که بر این رشته حاکم شده اما آنقدر بسته عمل می‌کنند که قهرمانان بزرگی مثل جواد محجوب یکی از پرافتخارترین جودوکاران ما خداحافظی زودهنگامی دارد و می‌خواهد که در رشته مشت‌زنی حرفه‌ای در تایلند ادامه مسیر بدهد!
در همین حال وزیر ورزش احتمالا از این وزارتخانه رفتنی است و تا وزیر بعدی بیاید و جا بیفتد یک سال هم بر این سیاق می‌گذرد؛ معاون حرفه‌ای وزارتخانه هم در این ماه‌های حساس تمام توانش معطوف تیم ملی والیبال و لیگ جهانی است و طبیعتا نمی‌تواند به سایر مسائل بپردازد.
حالا شما قضاوت کنید در بازی‌های آسیایی جاکارتای اندونزی چگونه می‌توانیم از سکوی چهارمی بالا برویم؟ باید باز هم مثل همیشه دست به دعا برداریم و چشم به غیرت و تعصب ایرانی داشته باشیم.
