شانزده سال از رحلت مرحوم حجت الاسلام و المسلمین حاج سیداحمدآقای خمینی یادگار گرانقدر حضرت امام خمینی(س) می گذرد و همچنان داغ ایشان برای علاقمندان حضرت امام(س) و ملت ایران سنگین می نماید. ایشان که به ویژه پس از شهادت آیت الله حاج سیدمصطفی خمینی فرزند ارشد حضرت امام(س) حافظ اسرار و امین ایشان بوده اند تمامی زندگی خود را در راه تحقق آرمان های الهی انقلاب اسلامی وقف کردند.
پایگاه اطلاع رسانی خبری جماران برای گرامیداشت یاد و خاطره ایشان اقدام به انتشار مجموعه اندیشه ها، خاطرات و دیدگاه های نزدیکان و یاران و بزرگان می کند. در ادامه بخشی از دیدگاه های ایشان می آید:
حضرت امام(س) در مسائل عبادی هرگز از خود نظری نداشتند و مانند یک فرد عادی، دقیقاً هر آنچه را که در این زمینه وارد شده است انجام می‌دادند. تمام دعاهای «مفاتیح الجنان» را با همان صورتی که نوشته شده است بجا می‌آوردند. به خاطر دارم در یک روز این پیرمرد نود ساله برای هر زیارت یک غسل کردند و کمتر از دو ساعت، سه بار غسل زیارت انجام دادند، به همین یک غسل اکتفا نکردند. ایشان متعبد به معنی واقعی بودند. در ماه مبارک رمضان وقتی نجف بودند هر سه روز یک دوره قرآن را ختم می‌کردند و زمانی که در جماران بودند به خاطر کهولت سن هر ده روز یک بار قرآن را ختم می‌کردند. در ایام سال ماهی یک بار قرآن را ختم می‌کردند.
ایشان همواره با قرآن مأنوس بودند. یک جزء قرآن را هشت قسمت کرده و هر قسمت را در زمان خاصی قرائت می‌کردند. گاهی، مدتها روی یک جملۀ قرآن مکث می‌کردند. ایشان به قدری با کتاب مفاتیح مأنوس بودند که هر چند ماه مفاتیح ایشان پاره می‌شد و ما ناگزیر، یا مفاتیح را صحافی می‌کردیم و یا کتاب تازه‌ای برای ایشان تهیه می‌کردیم.
امام عظیم‌الشأن همیشه از اسراف، دلبستگی به زخارف دنیا و دوری از ساده زیستی و زی‌طلبگی رنج می‌بردند. بارها با آن حال رنجوری که داشتند، متوجه می‌شدم که در سرمای زمستان راه نسبتاً طولانی را در برف طی کرده‌اند و برای اینکه به ما انجام کاری را نگفته باشند، خود برای خاموش کردن یک چراغ اقدام کرده‌اند، با خاموش شدن چراغ حیاط متوجه می‌شدیم که ایشان در حیاط هستند، فوراً خودم را به ایشان می‌رساندم و می‌گفتم: «خوب، آیفون که بود از طریق آیفون می‌گفتید، من می‌رفتم خاموش می‌کردم». ایشان می‌گفتند، بالاخره یک کسی باید این کارها را می‌کرد.
ایشان هنگامی که از پاریس عازم وطن بودند به دوستان پیغام دادند که منزل مرا در پایین شهر تهیه کنید. بعد از رفتن به قم و بروز بیماری قلبی، به اصرار پزشکان معالج، ایشان در جماران ساکن شدند. در جماران ابتدا در منزل یک بنّا که مساحت آن کمتر از صد متر بود، زندگی می‌کردند و محل کارشان نیز همانجا بود. بعداً آقای امام جمارانی منزل خود را در اختیار ایشان گذاشتند.
توقع امام از دست اندرکاران و مسئولان نظام اسلامی این بود که آنها هم مثل مردم عادی زندگی کنند. ساده و بی‌آلایش و بی‌تکلف باشند. مسئولان هر چه به دنیا بیشتر توجه کنند، بیشتر در آن فرو می‌روند. امام(س) تأکید
داشتند که مسئولان به هیچ وجه اسراف نکنند. از بیت المال بهتر از اموال شخصی خود مواظبت کنند. از زخارف دنیوی دوری کنند و مردمی باشند.
در اینجا بر خودم واجب می‌دانم که این را شهادت بدهم که زندگی داخلی حضرت آیت‌الله خامنه‌ای بسیار ساده است، نه از باب این که رهبر عزیز انقلابمان به این حرفها نیازی داشته باشند، بلکه وظیفۀ خود می‌دانم تا این
مهم را به مردم انقلابی ایران بگویم. من از داخل منزل ایشان مطلعم. در منزلشان بیش از یک نوع غذا بر سر سفره ندارند. خانوادۀ ایشان روی موکت زندگی می‌کنند. روزی منزل ایشان رفتم یک فرش مندرس آنجا بود که از زبری آن به موکت پناه بردم. سایر مسئولان رده بالای نظام و انقلاب واقعاً مردمی هستند. رئیس جمهوری محبوب ما در همان خانۀ کوچکی که از سال 1360 در جماران در کنار منزل امام(س) ساکن بوده‌اند، هنوز هم در همانجاست. رؤسای محترم قوای مقننه و قضائیه همین طور زندگی ساده‌ای دارند. باید سایر مسئولان بخصوص روحانیون از زخارف دنیا پرهیز کنند و با خلوص و تقوا راه اصلی انقلاب، یعنی معنویت را طی کنند.
.... معنویت، صداقت و صفا و صمیمیت امام موجب شد که مردم او را رهبری دلسوز، تلاشگر و خدمتگزار بدانند. ایشان بارها گفته بودند من را خادم خود بدانید، به من رهبر نگویید، رهبری در کار نیست. مردم پشت سر رهبر قرار گرفتند و عوامل قدرتهای خارجی، گروهها، سازمانها، احزاب، جمعیتها، انجمنها و غیره که تمام آنها با اعضا و سمپاتهایشان یک ده هزارم مردم نمی‌شدند، ولی جملگی ادعاهای بسیار بزرگ داشتند و خود را طلبکار می‌پنداشتند، یکی پس از دیگری کنار گذاشتند و در عرض این کار با قدرتهای خارجی وارد یک مبارزه همه جانبه شدند. لانه جاسوسی امریکا اشغال شد. عوامل جاسوسی شوروی سابق از کشور اخراج شدند. به تمام کشورهای اروپایی اعلام شد که دیگر ایران جولانگاه شباهنگان کوردل نیست. وقتی اوضاع بدین صورت درآمد، جهان استکبار چاره‌ای جز جنگ تحمیلی ندید، آنها از طریق صدام جنگ را بر ما تحمیل کردند. نیروهای نظامی و مردمی ناچار به کار گرفته شد. در جنگ تحمیلی، جهان یک طرف بود و ملت ایران تحت رهبری امام خمینی(س) یک طرف. باز امام مجموعۀ جهان استکباری را به دزدی تشبیه کردند که سنگی انداخته و فرار کرده است. امام و یارانش در هشت سال دفاع مقدس کمر همت بستند و سرانجام در این کارزار هم پیروزمند ملت ایران بود.
.... باید در همه ابعاد زندگی به امام عظیم الشأن اقتدا کنیم، آنچه که امام را همواره رنج می‌داد، اسراف و تجمل پرستی بود. ما باید وضع خودمان را با ایشان مقایسه کنیم. امام تنها در مبارزۀ سیاسی خلاصه نمی‌شدند. خلوص، تقوا، پرهیز از اسراف و تجمل پرستی را هم داشتند. مسئولان چه آنهایی که طلبه هستند و چه دیگران یک زندگی متوسط معمولی قبل از مسئولیتشان داشته‌اند. باید این زندگی را حفظ کنیم. اگر آن را حفظ کردیم، لیاقت مسئولیت کارهای مردم را داریم و گرنه نمی‌توانیم خدمتگزار آنها باشیم.
امام در پاریس پیغام دادند که منزل من در تهران باید در پایین شهر باشد، در بین تودۀ مردم باید زندگی کرد. ایشان در چنین روزهایی به میهن اسلامی بازگشتند و در منزلی در خیابان ایران ساکن شدند و از آنجا به قم
رفتند. بعداً که به علت بیماری قلبی و توصیۀ اکید پزشکان معالج قرار شد در جماران ساکن شوند منزل یک بنّا را با مساحت کمتر از صد متر انتخاب کردند. اخیراً وزیر انرژی اتمی روسیه برای دیدار با بنده به جماران آمد. ایشان در بازدید از منزل امام بشدت تحت تأثیر زندگی ساده و محقر بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران قرار گرفته بود و تأکید داشت که زندگی آقای مهندس امراللهی رئیس سازمان انرژی اتمی کشورمان را از نزدیک ببیند. می‌گفت اگر زندگی آقای امراللهی مانند امام ساده باشد من باور می‌کنم که ایشان پیرو امام(س) است. هدف از نقل این مطالب، بیان منش روحانی و زندگی ساده امام است.
منبع: مجموعه آثار یادگار امام. جلد دوم. صص 675- 669
کپی شد
